۱۳۸۸ آذر ۲۶, پنجشنبه

Israel blocks Jerusalem gathering




Israeli police have detained at least six people in East Jerusalem after a

clash with Palestinians gathered to mark the end of a year of cultural festivities

Dozens of Palestinians had gathered in occupied East Jerusalem on Thursday to celebrate the city's selection as the 2009 "Capital of Arab Culture" by the Arab League and the UN's educational body, Unesco.

The designation is a tradition that rotates among various Arab cities annually.

Israeli police arrived at the scene of the rally at the city's Damascus Gate, in an attempt to disperse the demonstrators.

'Situation tense'

Al Jazeera's Ayman Mohyeldin, reporting from East Jerusalem, said minor clashes between Palestinians and Israeli police broke out in front of the gate as police prevented Palestinians from participating in the gathering.

"The situation remains tense as police maintain a very heavy presence here outside Damascus gate," he said.

"This comes on the heels of a year when Palestinians in occupied East Jerusalem have been trying to celebrate Jerusalem as the capital of Arab culture.

"But throughout the course of the past calendar year, Israeli officials have prevented any kind of Palestinian celebrations [and] Palestinian national festivals taking place here.

"It is endemic to what Palestinians describe as a curbing of their right to freedom of expression."

Israel captured the area in the 1967 Six Day War, annexing it and claiming all of the city as its eternal capital.

But the Palestinians have designated East Jerusalem as the capital of any future Palestinian state.


Violence against Palestinians by Israeli security forces

B'TSELEM - The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories


Violence against Palestinians by Israeli security forces is not new; it has accompanied the occupation for many years. With the outbreak of the al-Aqsa intifada, however, a significant increase in the number of beatings and instances of abuse has occurred, in part because of increased friction between Palestinians and Israeli security forces. According to many testimonies given to B'Tselem and other human rights organizations, the security forces use violence, at times gross violence, against Palestinians unnecessarily and without justification.

Most cases involve a "small dose" of ill-treatment such as a slap, a kick, an insult, a pointless delay at checkpoints, or degrading treatment. These acts have become an integral part of Palestinian life in the Occupied Territories. From time to time, however, cases of severe brutality occur.

Many instances of abuse are not exposed because they have become the norm, and, for Palestinians, filing complaints is very time consuming. Furthermore, many Palestinians, primarily those who entered Israel without a permit, even refrain from filing complaints in cases of severe brutality because they fear that filing the complaint will only bring harm on themselves. Based on past experience, many do not file complaints because of lack of trust in the system – a system which tends not to believe them, and which tends to protect rather than prosecute those who injured them. The numerous restrictions on movement imposed by Israel in the Occupied Territories make it very difficult for Palestinians who want to file complaints to do so.

Israeli law, like international law, allows security forces to use reasonable force in self-defense and for duty-related purposes such as dispersing rioters, arresting suspects resisting arrest, and preventing a detainee from fleeing. The law does not, however, allow beatings, degradation, or ill-treatment of persons who are not rioting, resisting arrest, or fleeing. Also, the requirement that reasonable force be used in those instances where force is allowed demands that the measures taken be limited in severity to that which is necessary to prevent commission of the offense.

The acts described in testimonies given to B'Tselem and to other human rights organizations deviate greatly from what the law allows, and they constitute flagrant violations of human rights. In this context, an Israeli district court held that, "The exercise of illegal force by police officers is a phenomenon characteristic of regimes that are abhorrent, and undemocratic, of the kind that trample on human rights. It is misuse of the [police officer's] function."

Cases of beatings and abuse receive special condemnation. For example, the former Minister of Public Security, Shlomo Ben-Ami, stated: "I relate with great severity to brutality by police officers. I think that that, among the possible sins committed by the police, this is gravest, because the police cannot fight violence by employing violence against citizens." Regarding another incident, in which a soldier beat a settler from Kedumim, the IDF Spokesperson responded that, "The IDF views with great severity the case and violence by IDF soldiers."

These condemnations, however, remain solely declarative. Security forces, meanwhile, misusing their power, continue to abuse and beat Palestinians, among them minors. Both the army and the Border Police have yet to make it unequivocally clear to security forces serving in the Occupied Territories that it is absolutely forbidden to abuse and beat Palestinians, and their educational and information actions in this regard have been more lip service than a frank and honest attempt to uproot the phenomenon once and for all.

Until a few years ago, the Israel Police Force itself investigated claims of police brutality. In 1992, handling of these claims was transferred to the Department for the Investigation of Police (DIP) in the Ministry of Justice. B'Tselem forwards to the DIP testimonies it receives regarding police brutality against Palestinians and requests that the matters be investigated and that the offending police officers be prosecuted. In many cases, the DIP responds that the file is closed for reasons such as "offender unknown" or "insufficient proof." At times, the DIP decides to close a file following an incomplete investigation or when the complainant was unable to reach DIP offices to give testimony because the complainant's request to enter Israel was rejected. And in those cases in which police officers are prosecuted, they receive light sentences.

The defense establishment's refusal to issue a message of this kind to forces serving in the Occupied Territories has far-reaching consequences. If a message is sent to security forces, it is that even if the establishment does not accept acts of violence, it will not take measures against those who commit them. The effect of such a message is that the lives and dignity of Palestinians are meaningless and that security forces can continue, pursuant to the function they serve, to abuse, humiliate, and beat Palestinians with whom they come into contact.

Israel is the occupier in the Occupied Territories and as such is responsible for the safety and wellbeing of the Palestinians who live there. To perform this function, B'Tselem urges the Israeli authorities to adopt, at least, the following measures:

  • Clarify unequivocally to all security forces serving in the Occupied Territories, through detailed education and information programs, the absolute prohibition on abusing and beating Palestinians, even when they ostensibly violate the law;
  • Seriously investigate every complaint filed by Palestinians regarding beatings and abuse by security forces;
  • Suspend, until the end of the investigation against them, police officers and soldiers suspected of using force, and where the investigation indicates that the complaint is justified, prosecute the offenders;
  • Require all security forces coming in contact with the Palestinian civilian population in the Occupied Territories to wear identification tags in Hebrew and Arabic to enable identification of those who used violence or otherwise violated the law.

Soldiers assault elderly farmer while working his land next to the Separation Barrier, December 2009

toB'TSELEM - The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories

Testimony: Soldiers assault elderly farmer while working his land next

the Separation Barrier, December 2009

Ahmad Ghanem, 75

I live in Deir al-Ghusun, which is in Tulkarm District. I have six sons and am a farmer.

I have an 86-dunam plot of land that is situated southwest of Deir al-Ghusun. When they built the separation fence, about 25 dunams of my plot were destroyed. I was left with 40 dunams of land on the eastern side of the fence, and about 50 dunams of olive groves on the western side.

About eight o’clock this morning [2 December]. I left my house to go to my land on the eastern side of the fence. I took my donkey and an olive seedling. I wanted to plant the seedling on the land, on which I had already planted zatar seedlings and olive trees.

Ahmad Ghanem at the hospital in Tulkarm. Photo: 'Abd al-Karim a-Sa'adi, B'Tselem, 2 Dec. '09.
Ahmad Ghanem at the hospital in Tulkarm. Photo: 'Abd al-Karim a-Sa'adi, B'Tselem, 2 Dec. '09.

After I planted the seedling, an army jeep passed by. It came from the direction of the agricultural gate of Deir al-Ghusun, which is about 250 meters south of my land. The jeep travelled from the western side of the fence, and was heading south. It stopped after it passed me and two soldiers got out. The jeep continued on its way. The two soldiers walked toward me after passing through one of the small army gates along the fence. One of the soldiers was tall and pale-skinned, had a braid of hair in the back, and wore a skullcap. The other soldier also was tall and pale-skinned, and was heavyset and had a small goatee.

As they walked over to me, which took three minutes or so, they swore at me and insulted me, and they also cursed my wife and daughters. When they got close enough, one of them hit me in the face and forehead with his rifle butt. I fell to the ground, and bled a lot, with the blood running onto my chest and kaffiyah. When I fell, the other soldier stepped on my chest, which hurt a lot. The first soldier continued to hit me in the face and the sides of my body. The beating lasted for about five minutes. I cried out for help, so that farmers on their land would come and rescue me and give me first-aid.

A few minutes later, I managed to get up and go over to my donkey, which was alongside me. I climbed on a rock and succeeded in getting on the donkey. The soldiers left. I was still bleeding, so I continued to cry out in hope that a farmer would hear me and take me to the nearby medical clinic. But nobody heard me.

In about 15 minutes, I reached houses in the town, about two kilometers from my land. A resident took me to the house of Dr. ‘Azmi a-Zanabit, but he wasn’t home. The resident summoned a Red Crescent ambulance and called my wife and children, who came quickly.
The ambulance arrived within 20 minutes or so and took me to Thabet Thabet Hospital. The physicians in the trauma unit examined me and took X-rays. They found I had been injured in the back of the nose, in addition to the nosebleed. My forehead was swollen and I had chest pains. They admitted me for monitoring and treatment.

The soldiers assaulted me in an inhumane way, though I didn't do anything.

Ahmad Jaber ‘Odeh Ghanem, 75, is a resident of Deir al-Ghusun in Tulkarm District and a father of six. He gave his testimony to 'Abd al-Karim a-Sa'adi on 2 December 2009 at Thabet Thabet Hospital, in Tulkarm.

وزیر خارجه فرانسه در مصاحبه اختصاصی با روز: تحت تاثیر مردم ایران قرار گرفته ایم

روز

- اجازه دهید با با سؤالی شروع کنیم که در ذهن بسیاری از ایرانیان وجود دارد: آیا شما همان قدر که راجع به برنامه هسته ای جمهوری اسلامی حساست دارید، نسبت به رعایت حقوق بشر در ایران نیز نگران هستید؟

بین این دو نمی توان یکی را انتخاب کرد، چون هر دو مهم اند. در مورد حقوق بشر باید بگویم که ما نسبت به وضعیت حاکم بر مردم ایران و شیوه برخورد دولتمردان جمهوری اسلامی با تجمعات مسالمت آمیز پس از انتخابات بسیار نگرانیم. به عنوان دوست ایران، ما نگرانیم، و این درحالی است که تجمعات مردم در خیابان ها به خاطر اعتراض به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری است؛ زیرا آنها معتقدند که مسوولان کشور در نتیجه انتخابات دستکاری کرده اند. ما خواستار رعایت موازین کلی برگزاری انتخابات آزاد و منصفانه و تامین حق مسلم تجمعات مسالمت آمیز، بدون ترس از زندانی شدن، شکنجه یا تجاوز هستیم.

ما، همچنین به همراه جامعه بین المللی، نگران برنامه اتمی تهران هستیم. اجازه بدهید واضح تر بگویم: ایران این حق را دارد که برنامه صلح آمیز اتمی داشته باشد. ولی نگرانی ما از این بابت است که دولتمردان جمهوری اسلامی پاسخ مناسبی به سوالات آژانس بین المللی انرژی هسته ای نمی دهند. سؤالاتی که آژانس پرسیده بسیار ساده اند. نگرانی جامعه بین الملل به واقع بجاست: ما در مورد امکان تولید سلاح های هسته ای توسط تهران نگرانیم. این برای همه به مثابه یک تهدید است. خاورمیانه حتی هم اکنون یک منطقه خطرناک و قابل انفجار محسوب می شود؛ ما نمی خواهیم شاهد ظهور یک منبع تنش جدید باشیم. ما به مردم ایران می گوییم که شما حق تولید سوخت هسته ای با مصارف صلح آمیز را دارید و ما به هیچ وجه با آن مخالف نیستیم. ولی دولت با توجه به اینکه پیمان منع گسترش اتمی را امضا کرده، هیچ حقی برای توسعه یک برنامه هسته ای نظامی ندارد. این خطر نه تنها کل منطقه، بلکه کل جهان را تهدید می کند، زیرا در نتیجه این کار، روند منع گسترش جنگ افزارهای های اتمی زیر سؤال می رود.

به طور خلاصه، نگرانی ما در مورد برنامه هسته ای و نقض حقوق بشر یکسان نیست. ما واقعاً تحت تأثیر شجاعت مردم ایران قرار گرفته ایم که تحت این شرایط سخت، با شهامت زیاد در تظاهرات شرکت می کنند.


- اگر تهران فردا اعلام کند حاضر است بلافاصله فعالیت های غنی سازی اورانیوم را به طور کامل متوقف کند، به شرطی که غرب دیگر نسبت به "امور داخلی" ایران حساسیت نشان ندهد، عکس العمل شما چه خواهد بود؟

ابتدا باید بگویم که دولتمردان جمهوری اسلامی هرگز چنین پیشنهادی نکرده اند. دوم آنکه نگرانی های ما در مورد برنامه هسته ای از قبل از به راه افتادن تظاهرات اعتراضی مردم وجود داشته است. سوم اینکه ارتباطی میان وضعیت حقوق بشر در ایران و ظرفیت های آژانس برای انجام وظایفش در این کشور وجود ندارد. حقوق بشر، یکی از نگرانی های ماست، نگرانی جامعه بین المللی، از جمله سازمان ملل و سازمان های غیردولتی.

ما خیلی خوشحال خواهیم شد که تهران فعالیت های غنی سازی خود را متوقف کند. ولی این آژانس اتمی است که باید بگوید آیا ایران این فعالیت ها را متوقف کرده یا خیر. باید یادآوری کنم فرانسه و روسیه به دولتمردان جمهوری اسلامی پیشنهاد کرده اند که اورانیوم ایران را از میزان تقریبا ۵ درصدی فعلی تا حد ۱۹ درصد غنی سازی کنند. این یک پیشنهاد خوب بود، ولی تهران آن را رد کرد.

فرانسه از پیشنهاد دولت اوباما مبنی بر انجام مذاکرات سیاسی با مسوولان ایرانی حمایت می کند. ولی دولت جمهوری اسلامی هنوز درحال غنی سازی اورانیوم در داخل کشور است و قصد دارد ۱۰ مرکز دیگر نیز به این منظور تأسیس کند. این به واقع یک اقدام تحریک آمیز است. آنها دنبال چه هستند؟


- آیا فکر می کنید دولت احمدی نژاد آن قدر ثبات دارد که توافقاتش با جامعه بین المللی مورد قبول دولت آتی ایران نیز باشد؟ و آیا فکر می کنید این دولت از مشروعیت کافی برخوردار است؟

درحال حاضر ضرورتی برای صحبت از دولت آتی ایران وجود ندارد. انتخابات اخیر بی شک مورد اعتراض مردم ایران است و میزان این اعتراضات تا حدی است که جامعه بین الملل نیز هوشیار شده. همان دولتی که متهم به توسعه و گسترش برنامه هسته ای نظامی است، متهم به تقلب در انتخابات و سرکوب خشونت بار تظاهرات مسالمت آمیز نیز هست.

آنچه به وضوح دیده می شود این است که دولت احمدی نژاد از سوی مردم خود ایران مورد اعتراض قرار گرفته و مشروعیت آن را قبول ندارند. برخی می گویند کسانی که اعتراض می کنند زنان و جوانان هستند و اعتراضات فقط در شهرهاست. ولی خوب همین افراد، سه چهارم جمعیت ایران را تشکیل می دهند! عکس العمل رییس جمهور احمدی نژاد نسبت به مردم کشورش و تهدیدهایی که علیه دیگر کشورها انجام می دهد به هیچ وجه قابل قبول نیستند.


- احساس شخصی شما در مورد جنبش سبز ایران و موضع رسمی تان در این باره چیست؟

من احساس شخصی در این مورد ندارم. ما از دولت جمهوری اسلامی خواسته ایم که مردم خود را سرکوب نکند و حق برگزاری گردهمایی های مسالمت آمیز توسط مردم را رعایت نماید. ما فکر می کنیم بسیاری از مردم این کشور با نتیجه انتخابات موافق نیستند. همان طور که گفتم، ما از کسانی که با شجاعت و اراده در راه احقاق حقوق اولیه خود مبارزه می کنند قاطعانه حمایت می کنیم.


- به نظر شما در صورتی که دولت جمهوری اسلامی نامزدهای رقیب آقای احمدی نژاد، یعنی آقایان کروبی و آقای موسوی را دستگیر کند، واکنش جامعه بین الملل چه خواهد بود؟ یا اگر این دولت به عنوان مثال ۱۰۰ نفر از شرکت کنندگان در یک راهپیمایی را به قتل برساند؟

من مایلم نیستم چنین وقایع خونباری را امکانپذیر تلقی کنم. من می خواهم از وقوع چنین رویدادهایی جلوگیری شود. می خواهم به دولتمردان جمهوری اسلامی بگویم که دست از سرکوب بردارند. تظاهر کنندگان معترض نماینده اکثریت مردم ایران هستند. آنان مهم ترین بخش ها و قلب جامعه را تشکیل می دهند.

مطمئناً دستگیری نامزدهای رقیب عملی غیرقابل قبول است. آنها در واقع نامزدهای مشروع انتخابات و مورد تأیید جمهوری اسلامی بودند. به سخنان برخی از روحانیون عالی رتبه شیعه در این زمینه ها نگاه کنید؛ اینها نشانه های مهمی هستند.


- و آخرین سؤال در مورد کلوتیلد رایس است. شما برای آزادی او حاضر به انجام چه کارهایی هستید؟ آیا حاضرید در این مورد با جمهوری اسلامی معامله کنید و به عنوان مثال او را با زندانیان دیگر مبادله نمایید؟

هیچ معامله ای انجام نخواهد شد. کلوتیلد رایس یک فرد بی گناه است. او یک محقق جوان است که به جاسوسی متهم شده. او در زمان تظاهرات با تلفن دستی اش چند عکس گرفته؛ کاری که هزاران نفر کرده اند. اتهام جاسوسی او نادرست بود. خوشبختانه او به قید وثیقه آزاد شد. ما اطمینان داریم که قوه قضاییه ایران هرچه سریعتر بی گناهی او را می پذیرد و او را آزاد خواهد کرد...

در پایان گفت و گو، مایلم خاطرنشان کنم که همه کشورهای جهان به دقت آنچه در ایران می گذرد را زیر نظر دارند. این یعنی به نوعی، ما همه ایرانی هستیم. ما همه خواهان یک ایران صلح جو، آزاد و مدرنیم. آیا مواضع رهبر جمهوری اسلامی با مواضع روحانیون عالی رتبه شیعه همسو است؟ نمی دانم، از ظواهر امر پیداست که چنین نیست. آیا آقای احمدی نژاد با مراجع تقلید کشور توافق دارد؟ ظاهراً که این طور نیست. آیا ما مسؤول آن هستیم؟ خیر. ولی بی شک نگران وضعیت هستیم. مردمی که در سراسر جهان برای آزادی به تظاهرات می پردازند باید بدانند که می توانند روی ما حساب کنند.

یادی از سالهای درد : عزیز پاک نژاد






عزیز پاک نژاد

در 28 مین سالگرد شهادت شکراله پاک نژاد (شکری)، جای او را در این روزهای پر از خشم و خروش قیام جوانان انقلابی خالی می بینم. از قیام بهمن 57 بیش از 30 سال میگذرد و یک بار دیگر شعله های خشم جوانان و مردم میهنمان در مقابله با ددمنشی های این یکی رژیم فروزان گشته و میروند تا آن را هم به تاریخ بسپارند. «شکری» کمی قبل از قیام بهمن 57 بعد از تحمل حدود 10 سال اسارت و شکنجه، توسط مردم از زندان شاه رها شد و بلافاصله با تمام قوا به جریان قیام پیوست. کمتر از سه سال بعد توسط رژیم آخوندها در سکوت به شهادت رسید. قتلی به خونسردی. مطلب زیر را برای گرامیداشت یاد و خاطره او در اینجا میاورم. «شكري» , برادري كه من شناختم چهل سال زندگي شكري از بدو تولد تا لحظه شهادت, بجز خاطراتي نه چندان روشن از دوره هاي كودكي و نوجواني و دوره كوتاه زندگي پربارش بعد از انقلاب 1357, چيز ديگري را برايم تداعي نمي كند. در دوره كودكي همواره برادر بزرگتر بود و من تا بياد دارم همه چيزش از ديد من بايد تقليد ميشد. بايد هرچه ميگفت, بخصوص با مهرباني و دلسوزي هميشگيش, به گوش جان بشنوم. چون ميفهميدم كه جز آن خطاست. وقتي عصباني مي شد من ناراحت مي شدم, اما لحظه اي ديگر, او همان بود كه هميشه بود. بزرگتر كه شدم, راهي را كه انتخاب كرده بود, همان راهي يافتم كه بايد ميرفتم. بنابراين همان راه را در پيش گرفتم. اين كار ساده نبود. من ديگر خودم نبودم. برخورد با من, برخورد با او بود. معلم زبان انگليسي هميشه به من بيست مي داد. از دبير ادبيات نمره هيجده مي گرفتم و از معلم انقلاب سفيد, يازده. هراتفاقي كه در شهر مي افتاد, جزء اولين كساني كه به ساواك برده مي شد, من بودم. از وسط كلاس درس مي آمدند و مرا مي بردند و بعد از چند سئوال و جواب و تهديد و ارعاب, ولم مي كردند. ساواك فكر مي كرد, چون برادر او هستم حتما ريگي به كفش دارم. در پادگان لشكرك, به دستور گروهبان وظيفه يي كه او را مي شناخت, به همين دليل, ارشد گروهان شدم و چندي بعد توسط سرگروهبان ديگري, به دستور ركن دو, به همين دليل, از نگهباني دادن معاف شدم. چون به من, كه برادر او باشم, ارتش شاه اعتماد نداشت. در زندان اوين كه بودم, بازجويان او هم, براي ديدن من آمدند. به همين دليل بيشتر از حد معمول شلاق خوردم, ولي در عوض چند ساعت بعد, در سلول انفرادي, به همين دليل مورد لطف يكي از نگهبانان, كه به گفته خودش مريد شكري بود و براي ديدن او تقاضاي انتقال به زندان قصر را داده بود, قرار گرفتم. او برايم يك پاكت سيگار «اشنوويژه» آورد, از خيام شعر خواند و از خواهرم, كه در يكي از سلولهاي بغلي بود, خبر آورد و به من آمادگي داد. در اواخر سال 1353, در اعتصاب غذاي بند يك و هفت, زندان شماره يك قصر, در مخالفت با انفرادي كردن غذاي زندانيان, وقتي مرا براي صرف جيره شلاق به زير هشت بردند, سروان حبيبي, معاون سرگرد زماني رييس زندان, باز به همان دليل مرا از جمع جدا كرد و بعد از نواختن كشيده يي مصلحتي به زير گوشم, مرا به بند فرستاد. در بند شش زندان قصر, بازهم به همان دليل، توسط «حاجي عراقي» و «آخوند انواري» و چند نفر ديگر از اين نوع, به خوردن ناهار و «نوشيدن كوكاكولا» دعوت شدم...... چون در زندان شاه بعضی از «خارج از کمون» ی ها غذا را خود درست می کردند و نوشابه هم از فروشگاه میخریدند. کاری که بقیه نمی کردند. اين حرفها را بازگو كردم تا روشن كنم دنياي شكري و آدمهاي متنوعي كه در آن بودند, به چه شكل و تا چه اندازه تحت تاثير او بودند. هركسي از زعم خود شد يار «او». من به اين گونه برخورد ها با بي تفاوتي مي نگريستم. اما خود او نظر ديگري داشت. ديد او درمورد آدمها و برخورد با آنها كاملا متفاوت با اين سهل انگاري طبيعي و ساده انگاري مكانيكي در برخورد با شخصيت انسانها بود. با نگاهي تيزبين و صميمي اعمال و رفتار آدم ها را زير نظر مي گرفت. گاهي دچار شور و شعف, و گاهي تعجب مي شد . در برخورد با آدمها سعي بر تغيير آنها نداشت. اما اگر كسي را خيلي دور از خود ميديد, از او دوري نمي كرد. در ايجاد رابطه دوستي با انسانها از بالا برخورد نمي كرد. بسيار زودجوش بود. اين خصوصيت يعني نگاه او به آدمها به عنوان يك واقعيت خارج از ذهن, كار را برايش بسيار سخت مي كرد. روزي از روزها در سال 1358 با عيان تر شدن ماهيت اصلي تازه به قدرت رسيدگان, بعد از تاكيد چندين و چند باره به ما در مورد كنترل و حساس بودن در ادامه روابط با دوستاني كه در جريان و غليان انقلاب, آشنا شده بوديم, وقتي شنيد كه فلان كس خانه ما را پيدا كرده و به ديدن ما آمده, در حالي كه از خشم خودش را مي خورد, با لحني غمگين كه تا اعماق وجودم تاثير گذاشت گفت: «ما عادت نداريم به كسي بگوييم چه بايد بكند». لابد منظورش اين بود كه از گفتن اين حرفها هم پشيمان است. يا شايد منظور ديگري داشت. ارزش گذاري سهل و ساده و تعارفهاي سرفرشي برايش معني نداشت. حساس بود و در نتيجه زود رنج. اما هميشه خود را كنترل مي كرد و زود رنجيش به جاهاي باريك نمي كشيد. سلامت نفس, راستگويي و رك گويي, مهرباني و رقت قلب, انسان دوستي , پرخاشگري در مقابل شلختگي , و از همه مهمتر داشتن اراده براي تحقق بخشيدن به چيزهاي تجربه نشده و.... گفتن و نوشتن اين حرفها در مورد او, برايم ساده نيست. چون مايل نبود كسي از او در هر قالبي, تعريف و تمجيد بكند. امااين حرفها تعريف نيست. بيان واقعيت وجودي اوست. ته ذهنم را كه مي گردم مي بينم, برادرم بود و او را با خونسردي كشتند. من مانده ام در تلاش براي روز حقيقت و عدالت و جزاي قاتلين او و ديگراني كه در اين راه پرپر شدند. زندگي سياسي شكري, مسيري كه شكري در زندگي سياسي خود طي كرد مسيري مستقيم نبود. به همين دليل برداشتهاي او در بيشتر موارد همه جانبه بود. مطلق گرايي در اندوخته ها ي فكري او جايي نداشت. هر فكري اول به محك تجربه براي او مادي مي شد. بنابراين نمي توانست در يكجا آرام و قرار گيرد. به نظر من اگر چه شكري با گروه فلسطين و دفاعياتش در بيدادگاه هاي شاه, به مردم شناسانده شد, اما تحولات فكري او در مسير مبارزاتش با دو نظام ضد مردمي شاه و شيخ, نه از گروه فلسطين شروع شد و نه به جبهه دمكراتيك ملي ايران, ختم گرديد. ممكن است به دلايلي اين طور فرض شود كه شكري در دو نقطه از زندگي سياسي خود, وارد تشكيلات مشخصي شده باشد, پس مي بايست اين دو نقطه را آغاز و نقطه ختم كارنامه سياسي او در اين زمينه دانست. و يا اينكه تشكيل «گروه فلسطين» را همان اعتقاد به «قهر انقلابي» و تشكيل «جبهه دمكراتيك ملي ايران» را نقطه مقابل آن دانست. به شهادت همان مسيري كه طي كرد و به شهادت نوشته ها و گفته هايش اين فرض را نبايد جدي گرفت. زندگي سياسي شكري جدا از انديشه هايش در مورد رهايي انسانها نبود. او مدتي پيش از فكر تشكيل گروه فلسطين, و راه گشايي از طريق مبارزه مسلحانه برعليه رژيم شاه, در جريانات سياسي ديگري شركت داشت. شروع كار سياسي او با «سازمان دانشجويان جبهه ملي» آن زمان بود. بعد از آن بدليل پويايي فكري وبلند نظري نسبت به مردم و حقوق و آزاديهاي آنها, به كنكاش هايش ادامه داد و به تفكرات جديدي رسيد و خود را وارد فعاليتهايي كرد كه با افكار تازه اش همخواني بيشتري داشت. اعتقاد پيدا كردن به مبارزه مسلحانه برعليه ديكتاتوري شاه, براي او دست آورد جديدي در عرصه مبارزه سياسي بود. اين دست آورد چيزي نبود كه از اول با آن شروع كرده باشد. آنرا در پروسه اي بسيار سخت كشف كرد و در جهت كار بست آن به فكر ايجاد تشكيلاتي همگون افتاد. چنين تحول فكري نمي تواند در هر پيچ ساده يا سخت در يك فرد مبارز, به ظهور برسد يا خاتمه يابد. بخصوص زماني كه شروع كار به اين صورت رقم خورده باشد. تاكيد و تمايل من به اين كه جريان تحولات فكري شكري را به مدت زماني طولاني پيش از تشكيل «گروه فلسطين» مربوط كنم, از اين ناشي مي شود كه معتقدم شكري اگر چه بعنوان يكي از پايه گذاران مشي مسلحانه در سال 1348 به بعد چهره نمود, اما قبل از آن هم هويت سياسي خاص خود را داشت و همچون بسياري ديگر از يارانش كه بدست رژيم شاه و يا شيخ به شهادت رسيدند, مسيري را طي كرده بود كه در حافظه تاريخ مبارزات مردم ايران جايگاهي مشخص دارد. او بعد از رسيدن به اين ضرورت اقدام به تشكيل يك گروه براي عملي ساختن آن نمود. باز هم بايد تاكيد كنم كه نام « فلسطين» بعدا به گروهي كه او تشكيل داده بود, منتسب شد. اما هدف و مشي ي كه اين گروه اعلام و در پيش گرفته بود, از قبل از اين نامگذاري, مشخص و معلوم بود. بعد از تحمل سالهاي شكنجه و زندان, تا به امروز, چيزي كه حاكي از تحولي فكري مبني بر رد اصل مبارزه مسلحانه برعليه ظلم و ديكتاتوري بعنوان آخرين راه حل, در او بوده باشد, يافت نمي شود. اعتقادش به اين مقوله را در دفاع بي وقفه اش از مبارزات خلقها بعد از انقلاب, بخوبي مي توان ديد. سفرهاي مكرر او به مناطقي از ايران كه درگير مبارزه مسلحانه با نيروهاي سركوبگر رژيم خميني بودند از قبيل كردستان , تركمن صحرا, خوزستان,... براي حمايت ازآنها, شاهد ديگري از اعتقادش به اين روش قاطع در قبال ديكتاتوري و سركوبگري بود. حمايت همه جانبه اش از مبارزه «سازمان مجاهدين خلق ايران» در مقطع 30 خرداد 1360 بعد از اعلام مبارزه مسلحانه بر عليه رژيم خميني توسط اين سازمان, بخوبي اين نظر را تاييد مي كند. اعتقاد به بكارگيري قهر انقلابي در مقابل جباران چنان با وجودش عجين شده بود كه در همان مراحل اول انقلاب كه سخت در تكاپوي كارهاي سياسي و جمع كردن نيروهاي مترقي به گرد هم بود, مرتب تكرار مي كرد كه جاهايي و خانه هايي را دوراز چشم ديگران براي روز مبادا حفظ كنيد. همچون روز روشن ميدانست كه در زماني نه چندان دور اختناق حاكم مي شود و مبارزه مسلحانه را به نيروهاي انقلابي تحميل خواهد كرد. خود را براي آن روزها هم آماده مي كرد. در زمينه تشكيلاتي هم او كسي نبود كه به يك شكل سازماني معين و مشخص و غير قابل تغيير براي مبارزه اي اين چنين سهمگين برعليه رژيمي اين چنيني, قانع باشد يا خود را در چنبره هاي يك تشكيلات كه فعاليتي ندارد, اسير نمايد. زماني كه به فكر تشكيل «جبهه دموكراتيك ملي ايران» افتاد و با همفكرانش به آن حيات بخشيد, به گفته خودش, هدف اوليه او عمدتا گردآوردن دو سازمان «چريكهاي فدايي خلق ايران» و «مجاهدين خلق ايران», در زير يك سقف براي كار مشترك بود. محور عمده اين فعاليت ها در جهت ممانعت از قدرت گيري ارتجاع از يك طرف و از طرف ديگر, تحقق آزاديهاي دمكراتيك به عنوان پيش شرط تحول و پيشرفت همه جانبه در ايران انقلابي آن زمان, بود. در اين زمينه به شركت سازمانها و گروه هاي مترقي ديگر در اين جبهه براي اين اهداف خوشبين هم بود. اما زماني كه بر او معلوم گرديد كه دو سازمان اصلي مورد نظرش براي اينكار آمادگي ندارند, ديگر برايش درجا زدن معني نداشت. از آن تاريخ به بعد به فكر ديگري افتاد. محتواي تلاشهاي بي وقفه او براي تشكيل «شوراي ملي مقاومت ايران» به عنوان آلترناتيو رژيم حاكم, با اصل قرار دادن سرنگوني مسلحانه اين رژيم, از اين پويايي فكري در عمل سياسي حكايت دارد. تحول فكري و تحول در عرصه عمل انقلابي, براي او ايستا و منجمد نبود. او هيچ چيزي را براي خود مطلق نمي كرد. بنابراين مدام در حال جوشش و خروش و متاثر از پديده هاي اطرافش بود. او آزاد انديش بود اما «آزاد انديشي» برايش حرفه نبود. او آزاديخواه بود و آزادي را براي همه ميخواست. در دفاعياتش در بيدادگاه هاي شاه اين مقوله را با صداي بلند فرياد كرد. وقتي صحبت از آزادي مي كرد با تمام وجود به آن اعتقاد داشت. در رفتارش و كردارش و در همه وجوهات زندگيش آن را گرامي مي داشت. جزيي از وجودش بود هركس با او صحبت مي كرد نسيم آنرا حس مي كرد. كارنامه سياسي شكري داستان رنج و شكنج قهرماناني است كه براي سعادت مردم ايران كوشيدند و به شهادت رسيدند و راهشان را ديگران ادامه دادند. اين كارنامه محدود به اين زمان و آن زمان نيست و لحظه اي پايان مي يابد كه رهايي مردم ايران تحقق يافته باشد. يافته هاي فكري شكري حاصل يك زمان مشخص نبود. دوره اي طولاني از مبارزات مردم ايران و جهان را در برداشت. احاطه او به مسايل و واقعيت هاي جاري مبارزه, ناشي از اتفاق و حادثه نبود. استحكام نظري او و قدرت انطباقي كه در تلفيق تئوري انقلابي با عمل سياسي, از خود نشان مي داد, بر پايه واقعيت هاي جامعه شكل گرفته بود. اين واقعيت ها, بصور مختلف با شخصيت او عجين شده بودند. اهميتي كه به شخصيت سياسي و درك فردي افراد مي داد, او را كمك مي كرد تا بهتر خود را توضيح دهد. مثلا يكي از خصوصيات برجسته و معروف شكري در برخورد با مسايل سياسي, احترام به نظر ديگران در كار مشترك بود. شكري كسي نبود كه در عرصه كار سياسي به كسي چيزي را ديكته كند. او در اين كار وسواسي عجيب داشت. شايد يكي از علل انتقاد بعضي از همراهان مبارزش به او كه «چرا به ما نگفتي؟» از همينجا ناشي شده باشد. اعتقاد نداشت كه سازمانهاي سياسي بايد روشها و خط و خطوط خود را از او بگيرند. همان خصلتي كه متاسفانه در بسياري از افراد به شكل يك بيماري مسري رشد كرده و به طور رايگان همه جا گفته مي شود. «همه با من» را بشدت رد مي كرد و براي اين بود كه همواره به دنبال عقايد متفاوت و جمع كردن همه جور تفكر آزاديخواهانه زير يك سقف بود. به مثال زير توجه كنيد: در «كانون زندانيان سياسي» كه بعد از انقلاب تشكيل شد و دبير اول آن بود, روزي از روزها در يك جلسه هماهنگي به دنبال نمايندگان حزب توده مي گشت. اطرافيان از هر دسته و مرام, شلوغ مي كردند كه براي چي؟ جواب داد: براي اينكه حزب توده زنداني سياسي داشته و الان فعاليت دارند. بنابراين جايش در اين جمع كه «كانون زندانيان سياسي» است, خالي است. ميگفت بودن آنها در اينجا و مقابله با خط و خطوط سياسي آنها و كارهايي كه ميكنند امري است كه هم ممكن است و هم مفيد. شما نترسيد كه به اين دليل, خط و خطوط سياسي با هم قاطي شود. اين تجربه هاست كه در عرصه هاي ديگر نيز تاثير مي گذارد. استاد عملي «ائتلاف» بود. در منطق «چپ» معتقد به مبارزه جبهه اي، مقدم بر مبارزه حزبي بود. بنابراين در زمينه ائتلاف با نيروهاي مترقي هيچ مشكل ذهني نداشت. او هم اين حرف را كه «در انقلاب دمكراتيك بايد هر نيرويي را در جبهه خودش تقويت كرد», قبول داشت و به آن عمل مي كرد. پس در يك ائتلاف همواره دنبال حلقه گمشده يا ناپيدا مي گشت. هميشه طرحي نو و راهي جديد را پيشنهاد مي كرد. بي باك و پرشور, در عرصه انقلاب ميدويد. اين خصوصيات به او اين توانايي را داده بود كه چشم خود را روي واقعيت جامعه و واقعيت انسانها نبندد. با نظراتي كه انحرافي ميدانست مقابله مي كرد, اما صاحبان آن نظرات را محترم مي داشت. اخلاق سياسي او متاسفانه در ميان جمع مخالفين و سازشكاران نه تنها خريداري نداشت, بلكه به شدت تخطئه مي شد. اين وضعيت و اينكه هر كس ساز خود را مي نواخت, كار او را در جهت اهدافي كه دنبال مي كرد, غير ممكن مي ساخت. فكر مي كنم اگر دوره استقرار آزاديهاي ناشي از انقلاب بهمن, طولاني تر مي شد, شايد رعايت يك فرم انساني تر از اخلاق سياسي و اخلاق اجتماعي حداقل در ميان سياسي هاي آن زمان رشد بيشتري مي يافت و مثلا رفتار و كردار كساني مثل شكري در عرصه مبارزه را به داشتن «نگاهي رمانتيك از درك و دريافت واقعيت اجتماعي», تعبير نمي كردند. او انساني حساس بود. او «رمانتيسم انقلابي» را در جو انقلابي حاكم بر جامعه ايران به نوعي مايه تحرك خود ميدانست, «...اقرار می کنم که تحت تأثیر رمانتیسم انقلابی ملت کرد هستم. تاریخ مبارزه کردها را بخوانید، آدم وقتی در کردستان است خود را در یک جو حماسی می بیند که نمی تواند خود را از تأثیر آن کنار بکشد. با این همه من مسئله کردستان را دقیقا" از دیدگاه انقلاب ایران می بینم...» اما هيچگاه سربر بالين ننهاد با اين فكر كه همه چيز خود بخود درست مي شود و رهايي انسانها با آرزو كردن, حاصل خواهد شد. عمل او در هر مقطع از مبارزه قهرمانانه اش اين را نشان مي دهد. همانگونه كه مقاومت دليرانه اش در شكنجه هاي قرون وسطايي دو نظام شاه و شيخ. او هميشه سخت ترين و پرهزينه ترين راه ها را براي رساندن مردم به مقصودشان انتخاب مي كرد. چرا كه از سختي راه آگاه بود و ناليدن از سختي راه را مقدمه كنار گذاشتن مبارزه مي دانست. شكري نه تنها از آگاهي و احاطه ي قابل ملاحظه اي نسبت به مسايل جاري برخوردار بود بلكه در پيشبيني حوادث هم «شمي» قوي داشت. به همين دليل هميشه با «تحليل مشخص از شرايط مشخص» وارد كار مي شد و مجبورت مي كرد مسايل را روي ميز گذاشته و از حاشيه روي بپرهيزي. در پيشبرد امر انقلاب, از به كارگيري اين دو دريغ نمي كرد. به دليل اعتقاد و اراده قاطعي كه براي رهايي مردمش داشت, فكر توقف و چانه زدن بر سر منافع مردم با هرحكومت يا دسته و جماعتي را برخود حرام مي دانست. هميشه در پي يافتن راهي براي رسيدن به سرمنزل مقصود بود. به طور مثال شكري در جريان انقلاب بهمن یکبار در مقابل خط دارودسته بازرگان به نوعي از خميني حمايت كرد. كه جريان آنرا خود او در گفتگو با عاطفه گرگين در سال 1358, توضيح داد. این مصاحبه که در عین حال دیدگاه های سیاسی و تئوریک شکری را تا اندازه ای روشن می کند، در لینک زیر موجود است. نظر و اراده شكري بر پيشبرد مبارزه براي سرنگون كردن ديكتاتوري شاه بود. شكري هيچگونه توهمي به خميني و اعيان و انصار و مقاصد ارتجاعي و پليدش نداشت. اما همچنان كه خودش مي گفت, «ما وحدت را بدون تضاد نمی بینیم، هم چنانکه تضاد را هم بدون وحدت نمی نگریم.». براي روشنتر شدن نظر شكري در مورد شخص خميني به موردي اشاره مي كنم كه چند روز قبل از اين ماجرا در جريان آزادي او از زندان مشهد و در بين راه اتفاق افتاد: «... در راه بازگشت, در نزديكي آمل شاهد جشن و شادي مردم به مناسبت رفتن شاه بوديم. از ماشين پياده شديم. روزنامه يي را كه با تيتر درشت نوشته بود: «شاه رفت» در دست داشت و آن را بدون توجه به اطراف مي خواند. يك لحظه آن را برزمين گذاشت و در عين حال كه انگشت شست دست چپش را رو به هوا گرفته بود و با شست دست راستش نوك آن را نشان مي داد, گفت: «خميني در اين لحظه به اوج رسيده است از چند لحظه ديگر شروع به پايين آمدن مي كند». من نه به عنوان برادرش بلكه به عنوان يك ناظر, هيچ نوع «ايده آليسمي» در خط و خطوط مبارزاتي شكري نمي بينم. برعكس در تمامي كارها و اقداماتي كه صورت داد, در حد توان, واقعيت هاي جامعه بسيار پيچيده ايران را مد نظر داشت. در آن كارها خطي روشن از فكري روشن و توانايي شگرفي در پيشبرد اعتقاداتش، مشهود است. يكي از همبندانش در زندان اوين كه روزهاي آخر را در كنارش گذرانده است, تعريف كرد كه: شكري از اينكه خبر دستگيريش توسط فاشيسم مذهبي حاكم بر ايران مخفي مانده, اظهار ناراحتي و افسوس كرده است. من به عنوان برادرش يا رفيقش يا هركس ديگرش به دليل عدم درك اين ضرورت, هرگز خودم را نخواهم بخشيد. نه اينكه فكر كنم اين مي توانست در سرنوشت او در چنگال اين رژيم خونخوار تغييري بدهد. اما ......و اين غم بزرگ را با خود تا به آخر همراه خواهم داشت.
http://www.iranliberty.com/nukes/modules.php?name=News&file=article&sid=5505

همایش دادستانها، رزمایش قوه قضاییه

جعفر پویه

رژیم جمهوری اسلامی که در مقابل جنبش اعتراضی مردم درمانده است برای برون رفت از بحرانی که سراپایش را در بر گرفته به هر دری می زند. روز گذشته (چهارشنبه) در همایش دادستانهای عمومی و انقلاب سراسر کشور تعدادی از سردمداران سرکوب ضمن سخنرانی سعی کردند تا دادستانهای تحت امر قوه قضاییه را برای برخورد با فعالان جنبش توجیه کنند.
در این روز صادق لاریجانی، قاضی القضات برگزیده ولی فقیه و رییس قوه قضاییه، منافع رژیم را منافع مردم نامید و گفت: "اگر یك حكومتی مردم‌سالار باشد، بر اساس خواست مردم‌ روی كار آمده باشد، نفس این نظام و حكومت از حقوق عمومی است."
در مورد مردم سالاری رژیم ولایت فقیه همین بس که عده پرشماری از مردم به مناسبتهای مختلف به میدان می آیند و خواهان برچیده شدن بساط دزدان و غارتگرانی هستند که بیش از سی سال است کوچکترین انتقادی را بر نمی تابند و مردم را به گلوله بسته و دایم به سرکوب و تحقر آنان مشغولند. اما لاریجانی با این استدلال نتیجه می گیرد که: "
همانطور كه باید از حق مردم دفاع كنیم باید از حقوق نظام هم دفاع كنیم."
با شیوه استدلال این همانی، لاریجانی دفاع از نظام ولی فقیه را همسنگ دفاع از مردم جلوه می دهد اما به این سوال پاسخ نمی دهد که با شعار "مرگ بر دیکتاتور" و "مرگ بر ولایت فقیه" آنان در خیابانها چه می خواهد بکند؟
این چه منافع مشترکی است که مردم حاضر به پذیرش آن نیستند و برای برچیده شدن بساط اش به خیابان می آیند و "نظام" هم به آنها شلیک می کند، دستگیر کرده در بازداشتگاه ها تحت شکنجه و بدرفتاری و حتا تجاوز جنسی قرارشان می دهد؟
در همین روز غیر از لاریجانی، حیدر مصلحی، وزیر اطلاعات رژیم نیز سخنرانی کرد. او در حالی که منکر بحران در رژیم شد بار دیگر تکرار کرد: "افرادی كه خود دچار بحران هستند می‌خواهند بگویند نظام بحران دارد."
او در ادامه به جنبش مردم اشاره کرد و دلایل ناتوانی حکومت در مقابله با آنرا اینگونه توضیح داد: "این جریان دارای وسعت عمل، صاحب امكانات زیاد، برخوردار از نفوذ در دل نظام، بهره‌مندی از چهره‌های دارای سوابق مثبت، بهره‌مند از همراهی شمار قابل توجهی از تكنوكراتها، همسویی همه‌ی گروه های ضد انقلاب، همسویی همه‌ی مخالفان در درون، حمایت همه‌ی قدرتهای سلطه‌گر و ورود شماری از سفارت‌خانه‌ها‌ی خارجی در صحنه‌ عملیاتی است."
برشماری گستردگی جنبش مردم از دید وزیر اطلاعات بدنام رژیم در همایش دادستانهای انقلاب و عمومی کشور، برای توجیه آنان در سرکوبی آن است. او در ادامه این توضیحاتش می گوید: "
تشخیص معاند و محارب با تعاریف سنتی دشوار است. رفتار جنگجویان نرم حالتی دو پهلو دارد و ناظران را دچار تردید می‌كند. ظاهر فعال در جنگ نرم مثبت و مقبول است اما باطنا مخل امنیت ملی است."
به زبان دیگر، ظرافت و همه گیر بودن جنبش از یک طرف و دادخواهی و استدلال درست آن در بیان خواسته ها و افشاگریهایی که پرده از تبهکاری امثال مصلحی و ولی فقیه برانداخته است، باعث می شود تا به دادستانهای بیدادگاه های رژیم هشدار دهد و آنها را از تردید و دودلی که گاه باعث همراهی و همدلی بعضی از آنان با فعالان جنبش می شود بر حذر دارد.
در این روز
غلامحسین محسنی اژه‌ای، دادستان كل كشور و سعید جلیلی، دبیر شورای عالی امنیت ملی رژیم نیز سخنرانی کردند و هرکدام به شیوه خود سعی کردند تا دادستانها را تشویق به شدت عمل بیشتر در مقابل جنبش کنند.
آنچه می توان از متن سخنرانیهای بیان شده در همایش داستانها عمومی و انقلاب سراسر کشور فهمید این است که رژیم درمقابله با جنبش اعتراضی مردم در خیابانها درمانده است و تصمیم دارد تا با توجیه دادستانهای بیدادگاهای خود موجی از احکام اعدام و یا شدت عملهایی همچون شلاق در ملاعام را تدارک ببیند تا شاید اینگونه بتواند زهر چشمی از مردم بگیرد. اما از هم اکنون می توان گفت که این دور برداشتنهای دستگاه قضایی رژیم ولایت فقیه همچون دستگاه های نظامی و امنیتی که تا کنون تاثیر گذار نبوده، بی اثر خواهد بود و دردی از دردهای بی شمار ولی فقیه درمانده رژیم را درمان نخواهد کرد. زیرا دیرگاهی است که مردم تصمیم خود را برای رسیدن به آزادی و دموکراسی گرفته اند و در این مورد هیچ شک و شبهه ای وجود ندارد.

موج جدید سرکوب در دانشگاه بین المللی قزوین: احضار 3 دانشجو به ستاد خبری وزارت اطلاعات و 10 دانشجو به کمیته انضباطی

کمیته انضباطی دانشگاه بین المللی قزوین در تازه ترین اقدام خود 10 دانشجوی دیگر را به این کمیته احضار کرد.

به گزارش خبرنامه اکیرکبیر در حالی که 4 تن از فعالین دانشجویی این دانشگاه در روزهای اخیر توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده اند، مسئولان حراست و کمیته انضباطی دانشگاه نیز ضمن همکاری مستمر با نهادهای امنیتی شهر قزوین، با برخوردها و احضارهای تازه خویش موج جدیدی از سرکوب فعالین دانشجویی این دانشگاه را آغاز کرده اند.

بنابر اخبار رسیده، 10 تن از فعالین دانشجویی که در تحصن های اخیر برای آزادی همکلاسی های در بندشان شرکت داشتند و همچنین وارد رایزنی با اساتید شده و خواستار حمایت آنان شده بودند، به اتهام مشترک "شرکت موثر در اغتشاشات" به کمیته انضباطی فراخوانده شدند و توسط محسن حسینی (دبیر کمیته انضباطی دانشگاه) تفهیم اتهام شدند.

همچنین مسئولین حراست دانشگاه به ریاست حسین سرداغی با فراخواندن چندین تن از دانشجویان ورودی جدید دانشگاه، آن ها را متهم به شرکت در دیوارنویسی های اخیر این دانشگاه کرده اند.

گفتنی است ساعت 11 شب یکشنبه 21 آذر ماه نیروهای بسیج دانشجویی با هماهنگی حراست وارد دانشگاه شده و اقدام به شعارنویسی روی دیوارهای دانشگاه کرده بودند. در این شعارها از یک سو به بنیانگذار انقلاب توهین و از سوی دیگر شعارهایی در توهین به جنبش سبز و دانشجویان حامی آن وجود داشت. نکته جالب آنکه هر بیننده ای با یک نگاه متوجه یکسان بودن دست خط هر دو نوع شعار می شد و جالب آنکه تمامی این شعارها به رنگ سبز نوشته شده بودند.

این اتفاق در حالی صورت گرفته است که محوطه دانشگاه توسط دوربین های حراست دانشگاه تحت کنترل قرار دارد و ورود این افراد در ساعات پایانی شب به دانشگاه از طریق هماهنگی با حراست دانشگاه انجام پذیر شده است.

اما صبح روز یکشنبه، هنگامی که دانشجویان پی به نقشه از پیش طراحی شده بسیج بردند، نیروهای بسیجی که کاملا دستپاچه شده بودند با صدور بیانیه ای که غلط های فاحش نگارشی در آن وجود داشت ضمن محکوم کردن این عمل اعلام کردند: "این اقدام منافقانه را توهم زدگان استکبار پرست برای بدنام کردن بسیج دانشجویی" انجام داده اند.

اکنون نیروهای بسیج و حراست دانشگاه با فرار به جلو قصد برخورد با دانشجویان جدیدالورود را دارند. گفتنی است که یکی از مسئولین دانشگاه که خواست نامش فاش نشود شعارنویسی های چند روز اخیر را مستقیما متوجه بسیج دانشجویی دانست.

پروژه جدید سرکوب فعالین دانشجویی دانشگاه بین المللی قزوین توسط نیروهای امنیتی نیز پی گرفته می شود.

به گزارش خبرنامه امیرکبیر در آخرین اقدام نیروهای امنیتی، 3 تن از اعضای تشکل اصلاح طلب این دانشگاه به نام های ملیکا امین توکلی (دبیر واحد تشکیلات)، محمد رضا آقایاری ( دبیر واحد فرهنگی ) و حامد هنرخواه به ستاد خبری اطلاعات احضار شدند و چند تن از اساتید نیز با تماس های تلفنی نهادهای امنیتی و با ادبیاتی توهین آمیز مورد تهدید واقع شدند.

همه این اقدامات در حالی صورت می گیرد که تلاش ها ی فعالین دانشجویی دانشگاه برای اطلاع از وضعیت فرزام معینی و آزادی وی ادامه دارد و با جدیت از سوی دوستان و همکلاسی های او دنبال می شود. در جدیدترین اظهار نظرها، مسئولین دانشگاه بویژه عبدالعلی آل بویه (سرپرست دانشگاه) با هماهنگی نیروهای امنیتی، در رابطه با بازداشت این دانشجو از خود سلب مسئولیت کرده اند.

دیده ها و شنیده ها ی مستقیم و غیر مستقیم از آن حکایت دارد که کنترل دانشگاه عملا در اختیار نهادهای امنیتی شهر بویژه سپاه و اطلاعات قزوین قرار گرفته است و این شواهد به ویژه با حضور نیروهای لباس شخصی و تردد آزادانه ی آنان در محوطه دانشگاه و اطراف آن تقویت می شود.


تعداد دانشجویانی که از مهرماه تا کنون به کمیته انضباطی دانشگاه بین المللی قزوین احضار شده اند به بیش از 40 نفر و تعداد دانشجویانی که پس از انتخابات بازداشت یا به اداره اطلاعات شهر قزوین احضار شده اند به بیش از 25 نفر رسیده است.


مرگ بر توله سگ های رهبر/ویدئو شعار دانشجویان در 16 آذردانشگاه تهران


زندانیان شکنجه گاه زندان گوهردشت معروف به سگ دونی را باردیگر در دست گرفتند


فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران : بنابه گزارشات رسیده به فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران،زندانیان سلولهای انفرادی و حسینیه سالن 2 معروف به سگ دونی بند1 زندان گوهردشت کرج که محل شکنجۀ زندانیان سیاسی و عادی است، در اعتراض به شکنجه های وحشیانه ، نداشتن پوشش و قطع بودن وسائل گرمائی در سرمای شدید دست به اعتراضات گسترده زدند و این سالن را به تصرف خود در آوردند.
روز پنچشنبه 26 آذر ماه در یک اعتراض گسترده و جمعی زندانیان در سلولهای انفرادی و حسینیۀ سالن 2 معروف به سگ دونی این سالن را بطور کامل در دست گرفتند و پاسداربندها را از این سالن بیرون راندن. زندانیان بدلیل شکنجه های طاقت فرسا و غیر انسانی ، قطع وسائل گرمایی و نداشتن پوشش کافی برای استراحت در سرمای شدید و عدم ارتباط با خانواده های خود و موارد متعدد دیگر اقدام به این اعتراضات گسترده نمودند.
آنها خواهان مذاکره با علی حاج کاظم رئیس زندان برای پایان دادن به شکنجه های وحشیانه و غیر انسانی جسمی،جنسی و روحی ،پایان دادن به پابند و دست بند زدن به زندانیان برای مدت طولانی در سلول، پایان دادن به محدودیتهای موجود مانند؛ استفاده معمول از سرویسهای بهداشتی( در حال حاضر زندانیان 3 بار حق استفاده از سرویسها را دارند)، حق درمان ، امکان استحمام،روشن کردن وسائل گرمایی در سالن، دادن پوشش (پتو) گرمایی کافی به زندانیان برای استراحت، حق داشتن ملاقات و تماس با خانواده های خودو دادن غذا بطور معمول به زندانیان هستند.
از زمان تصرف این سالن توسط زندانیان تعداد زیادی از نیروهای گارد زندان بند 1 و سالن 2 را در محاصرۀ خود دارند. اما زندانیان تمامی دربهای سالن را بسته اند و موکتهای آن را به آتش کشیدند بطوری که از این سالن دود زیادی به بیرون خارج می شود.
لازم به یادآوری است در طی 2 ماه گذشته این دومین باری است که زندانیان نسبت به شرایط قرون وسطائی حاکم بر این بند بصورت گسترده و جمعی دست به اعتراض می زنند.

بانک‌های ايران و خطر ورشکستگی

26آذر :بانک‌های ايران و خطر ورشکستگی صدای آلمان : اقتصاد ايران درگير بحرانی عميق است. رئيس سازمان بازرسی کل کشور از دست کم ۱۰ ميليارد دلار بدهی غيرقابل وصول بانک‌ها خبر مي‌دهد. رئيس يک بانک خصوصی از خطر ورشکستگی بانک‌ها مي‌گويد و آمار رسمی حکايت از رکود شديد دارد. در شرايطی که بحران سياسی ايران شدت مي‌يابد، منابع رسمی از اوج‌گيری بحران و رکود در اقتصاد خبر مي‌دهند. رئيس سازمان بازرسی کل کشور، روز ۲۲ آذر در برنامه "نگاه" شبکه يک تلويزيون دولتی ايران اعلام کرد که نزديک به ده هزار شخصيت حقيقی و حقوقي، هرکدام بيش از يک ميليارد تومان ( ۱ ميليون دلار) از بانک‌های کشور وام گرفته‌اند و قادر به بازپرداخت اقساط بدهی خود نيستند. مبارزه با بيکاری يا توسعه رانت‌خواري؟ وام‌های غيرقابل وصول، در چارچوب سياستی پرداخت شده‌اند که محمود احمدي‌نژاد در دوران نخست رياست‌جمهوری خود زير عنوان "طرح‌های زودبازده" اجرا کرد. هدف اين سياست سرعت بخشيدن به توليد و ايجاد اشتغال اعلام شد. اما نتيجه نهائی آن، سرعت بخشيدن به رانت‌خواري، رشد نقدينگی و تورم بود که اعتراض گسترده کارشناسان اقتصادی را برانگيخت. برپايه آمار تازه بانک مرکزي، در سال ۱۳۸۷ خورشيدي، حجم پول در گردش، نزديک به ۹۷ و نيم درصد نسبت به سال ۱۳۸۶ افزايش يافت. خطر ورشکستگی بانک‌ها با توجه به اظهارات رئيس سازمان بازرسی کل کشور، بانک‌های ايران، از دريافت دست کم ده ميليارد دلار مطالبات خود عاجز مانده‌اند. مقايسه اين رقم، با رقمی که بحران تازه را در دوبی آشکار ساخت، عمق بحران اقتصادی ايران را آشکار مي‌کند. بحران دوبی هنگامی بورس‌های منطقه را به لرزه درآورد که غول ساختمانی "النخيل" برای بازپرداخت ۳ ميليارد و ۵۰۰ ميليون دلار بدهی خود ۶ ماه فرصت خواست. اين، تقريبا يک سوم حداقل مطالبات غيرقابل وصول بانک‌های ايران است. رئيس سازمان بازرسی کل کشور، ضمنا در مصاحبه با شبکه اول سيمای جمهوری اسلامی خبر داد که وصول ۶ هزار و ۶۰۰ ميليارد تومان (۶ ميليارد و ۶۰۰ ميليون دلار) ماليات، با تاخير روبرو شده و اين موضوع کمتر مورد توجه قرار مي‌گيرد. همزمان با اظهارات مصطفی پورمحمدي، سيد بهاء‌الدين حسينی هاشمي، مديرعامل بانک خصوصی تات نيز، در گفت‌وگو با باشگاه خبری توانا هشدار داد که «وقتی بانکی ۲۰ درصد مطالبات خود را وصول نکند، با خطر ورشکستگی مواجه خواهد شد». بانک تات، پشتيبان مالی احمدي‌نژاد؟ بانک تات هشتمين بانک خصوصی ايران است. مجوز تاسيس اين بانک روز ۱۰ آبان امسال از سوی بانک مرکزی صادر شد و اخيرا شعبه‌ای نيز در مشهد داير کرد. در همان روزی که مجوز تاسيس بانک تات صادر شد، روزنامه "اعتماد" موسسان آن را به پشتيبانی مالی از محمود احمدي‌نژاد در انتخابات ۲۲ خراداد متهم کرد. اين روزنامه در مقاله‌ای نوشت: «مجوز بانک تات، بدون رعايت ضوابط، با ملاحظاتی صادر شده است.» بانک مرکزي، در اطلاعيه خود اين اتهام را رد کرد. کاهش سرمايه‌گذاري‌ها و سپرده‌ها در حالی که اظهارات رئيس سازمان بازرسی کل‌کشور و مديرعامل بانک تات خطر ورشکستگی بانک‌های ايران را گوشزد مي‌کنند، روزنامه "دنيای اقتصاد" نيز، روز چهارشنبه (۱۵ دسامبر / ۲۴ آذر) آماری را منتشر کرده که بر تشديد رکود در ايران صحه مي‌گذارد. برپايه آمار رسمي، تعداد جوازهای صادره برای تاسيس واحدهای صنعتی در سال ۱۳۸۷ نسبت به سال ۱۳۸۶بيش از ۴۵ درصد کاهش يافته است. در همين مدت، از حجم سرمايه‌گذرای در بخش صنعتی ۳۴ درصد، از تعداد خريداران سهام ۴۵ درصد و از حجم سپرده‌های ديداری نزديک به ۲۰ درصد کاسته شده‌است

اعترافات یک بسیجی 2

اعترافات یک بسیجی (1)

ملاحظاتی در باره ی کتاب ِ «کلاغ و گل سرخ» نوشته ی مهدی اصلانی


سعید حسینی



نگران ِ نهاد ِ [قدرت] بودن، نگرانی که سرانجام در زندان
به تمامیت ِ خود می رسد، به مانندِ [مناسبات ِ موجود] در
درمانگاه، پیشی بر نگران ِ سوبژه بودن دارد، سوبژه ای که
به مانند ِ اُبژه اداره می شود. ت. و. آدورنو[1]

نوشتن در باره ی خاطراتِ زندان، صرفنظر از اینکه، آیا نویسنده در بازگوئی آنچه بر او در زندانهای جمهوری اسلامی گذشته است، موفق بوده یا نه، عملی است شایسته ی تحسین. چراکه نوشتن در باره ی درد و رنج خود، به معنی زنده کردن ِ عذاب های گذشته است، به معنی درگیری دوباره با تجربه های نه چندان خشنود ِ خود در گذشته. امّا نوشتن در باره ی گذشته، هنگامی که به هدفِ کار بر روی ِ گذشته، یا به هدف ِ "پرداختن به گذشته" انجام می گیرد، می تواند هم برای نویسنده و هم برای خواننده گان ِ نوشته ی او، درنگ یا تأمل ِ انتقادی را به ارمغان آورد. کتاب ِ «کلاغ و گل سرخ» یکی از این کوشش ها است. نوشته ی پیش روی، ملاحظاتی بر این کتاب است. به علت هائی که در زیر از آنها سخن خواهم گفت، این نوشته به ناگزیر از "معرفی کتاب"، به معنی مرسوم و معمول آن، کمی فراتر می رود.
I.
موضوع ِ کانونی کتاب ِ «کلاغ و گل سرخ»، خاطراتِ نویسنده ی آن –مهدی اصلانی – از زندان های جمهوری اسلامی در فاصله ی سال های 1363 تا 1367 است، لذا آن، در ِ مجموعه ی "خاطره نویسی زندان" قرار می گیرد. امّا این کتاب، در عین حال در دو مورد با بسیاری از کتاب های خاطرات ِ زندان، کاملاً همگون نیست، یا به بیان دیگر تفاوت دارد.
مورد ِ نخست اینکه، نویسنده پیش از بازگویی سرگذشت ِ خود در زندان های رژیم اسلامی، ابتدا در «فصل اول کتاب» که آن را می توان درآمدی آتوبیوگرافیک بر موضوع ِ کانونی کتاب دانست، خواننده را با «شناسنامه ی» یا «ریشه های» اجتماعی، سیاسی و فرهنگی خود آشنا می سازد. اگرچه این آشنایی متأسفانه بسیار کوتاه و فشرده است، امّا خواننده می تواند از دریچه ی باز شده، نگاهی به منظره ی دنیای پیش از دستگیری و زندان ِ نویسنده انداخته و با فراز و فرود آن آشنا گردد. بنابراین، خواننده به موجب ِ این آغاز ِ خوب، با مهدی اصلانی زمانی آشنا می شود که هنوز کار از کار نگذشته است. هنوز او، بعد از مدّت ها در به دری، به خاطر ِ ارتباط اش با جریان ِ انشعابی "سازمان فدائیان (اکثریت)" – جریان ِ موسوم به «پیروان کنگره ی 16 آذر» – به چنگال ِ رژیم نیافتاده است. خواننده زمانی با او آشنا می شود که او هنوز در آن روز لعنتی، با «رسول» – یکی از خویشاوندان ِ مادری او – برای پس دادن ِ ماشین ِ قراضه ی «هیلمنی» که «علی مشهدی» آنرا «تا دسته [به او] چپونده بود»، نرفته است که «سر ِ چهارراه ِ گُل کار نواب» دستگیر بشود، سر از «کمیته ی مرکزی بهارستان» در بیاورد و سپس پای او به «زندان کمیته ی مشترک» کشیده شود. خوشبختانه، نویسنده با این بازگویی کوتاه از گذشته ی خود بسنده نمی کند و درفصل های بعدی کتاب هم، گه گاهی گریزی به خارج از زندان می زند و خواننده را با انسان ها، مکان ها و رویداد هایی آشنا می سازد که آنها به دنیای پیش از زندان او – به دوران ِ کودکی، نوجوانی و جوانی او –تعلق دارند؛ مثالاً آنجایکه او از «امیل»، «مریم»، «کافه رادیو»، «عفت قابله»، «ابی قُراض»، «سید هاشم دعانویس» واز همه مهمتر از «داش امیر» سخن می گوید.
نویسنده در مقدمه کتاب می گوید که «بارها تا پای حذف ِ کامل ِ» فصل ِ اول پیش رفته، چراکه آن را «آغاز خوبی برای "خاطراتِ زندان"» نمی دانسته است. امّا سرانجام «احساس» او به حذف ِ این فصل رای نمی دهد (ص 2). در اینجا باید به انتخابِ «احساس» نویسنده احسن گفت، چراکه نویسنده با این انتخاب، اتفاقاً گامی، هر چند کوتاه، در رفع یکی از کاستی هائی "خاطراتِ زندان" برداشته است. در بسیاری از کتابهای خاطراتِ زندان، خاطره گویان متأسفانه خواننده گان ِ علاقمند و پژوهشگران ِ اجتماعی را با هزاران پرسش تنها می گذارند. از خواندن ِ خاطرات ِ زندانی که دارای این کاستی هستند، خواننده یا بسختی یا هیچگاه دستگیرش نمی شود که مثلاً، خاستگاه و موقعیت ِ اجتماعی زندانی چیست؟ او چند ساله است و به چه نسلی تعلق دارد؟ او برای چه به مسائل ِ سیاسی علاقه مند شده و چرا او به مانند هم نسلی هایش مثلاً به دنبال کسب و کار نرفته است؟ یا انگیزه ی پیوستن ِ زندانی به اپوزیسون چه بوده و چرا او از میان جریان های گوناگون ِ سیاسی و ایدئولوژیکی به جریان ِ چپ گرایش پیدا کرده است؟ و ... از آنجائیکه "خاطرات"، هم بیان کننده ی ِ تجربه های شخصی یک فرد ِ مشخص و هم (بصورت با، یا بی واسطه) بیان کننده ی تجربه های اجتماعی او، بعنوان ِ عضوی از یک نسل و یک قشر ِ اجتماعی مشخص، می باشد، لذا یکی از وظایفِ اجتماعی خاطره نویسان، به نظر من، فراهم کردن ِ مواد ِ لازم و ضروری برای پژوهش های تاریخی، سیاسی، جامعه شناسیک، روانشناسیک و غیره، می باشد. (حال صرفنظر از اینکه، اساساً بازگویی ِ « بخشی از زندگی ی غارت شده» و تأکید بر هویت و فرّدیت ِ خود در خاطرات ِ زندان، درواقع اعتراض به مناسبات ِ اجتماعی و سیاسی موجود و بنیاد های ایدئولوژیکی آن و بالاخره نقدِ نگاه ِ نهادِ سرکوبگر ِ زندان به زندانی هم، است).
مورد ِ دوّم اینکه، نویسنده برای بازگویی بخشی از سرگذشت ِ خود، خود را کاملاً مقید به یک زبان و یک فُرم ِ خاص نکرده است، بی شک، این تنوع ِ دلنشین، در زبان، فرم و بالاخره بافت ِ کتاب ِ «کلاغ و گل سرخ»، انتخاب ِ آگاهانه ی نویسنده ی آن، مهدی اصلانی، است. امّا اگر بخواهیم در کنار توضیح ِ ادبی برای این انتخاب و نگاه ادبی به کلّ ِ کتاب ، نگاهی، کم و بیش، جامعه شناسیک به مقوله ی "خاطره گویی" و "خاطره نویسی" بیاندازیم، بنظر می رسد که خاستگاه ِ اجتماعی نویسنده و تجربه های (البته اجتماعی) امّا بیشتر سیاسی و فرهنگی او، از انقلاب 57 به این سو، بی تأثیر در تنوع ِ زبان، فرم و بافتِ کتاب نبوده اند.
مهدی اصلانی دریکی از محلات ِ جنوب ِ غربی تهران – سه راه اکبر آباد – بدنیا می آید. خانواده او دارای شش پسر، امّا بدون دختر است و او فرزند آخر یا «تَه تغاری» آن. زندگی در "خانواده ی مردانه" و رشد و نمو در محیطی سنّتی یا نیمه سنّتی که وجه مشترک ِ تمامی محله های جنوبی و بخشاً شرقی تهران است، و بالاخره دست و پنچه نرم کردن با محدویت های مادی، به خاطر ِ تعلق داشتن او به طبقه ی پائین یا اقشار ِ پائینی ِ طبقه ی متوسط، بستر ِ اجتماعی و فرهنگی نویسنده را تشکیل می دهند. زندگی در چنین محیطی، یعنی آشنایی با تنش ها، گسست ها، پیوند ها و بالاخره وابستگی های اجتماعی، فرهنگی، عاطفی و اخلاقی به و با اعضای خانوده و «بچه های محل». بزرگ شدن یا، بقول نویسنده، «قد کشیدن» بر بستر چنین مناسباتی، انعطاف در رفتار و زبان را ناگزیر می سازد؛ فرد یاد می گیرد، از کُدهای رفتاری، رمزگشایی کند، بر اصطلاحات و ژارگون های مرسوم، تسلط یابد و آنها را به موقع بکارگیرد. بدون این توانایی ها ، بدون بکارگیری استادانه و بموقع ی این ابزارهای متنوع ِ زبانی و رفتاری، بسختی می توان در محیط های درهم ریخته ی سنّتی و نیمه سنّتی از پس ِ "آدم های هفت خط" برآمد.
اماّ محیط ِ اجتماعی و فرهنگی نویسنده ی دست نخورده باقی نمی ماند. نویسنده، جوانی بیست ساله است که انقلاب سر می رسد و او به مانند بسیاری از هم نسلان خود، از همان اوایل ِ سال 1357 «در خدمت ِ انقلاب» در می آید. در همان سال ِ سُربی پنجاه و هفت است که «دو نام ِ پُرجاذبه ی فدایی و مجاهد به موازاتِ یک دیگر، همه گیر و ملکه ی ذهن ِ هم نسلانِ ِ» او می شود. او امّا به «سازمان چریک های فدایی خلق» می پیوندد یا به قول خود زیر ِ نام ِ آن قد می کشد. همانطور که می دانیم، انقلاب ِ 57، رژیم ِ دیکتاتوری شاه را واژگون می کند و بر ویرانه های آن، رژیم ِ دیگری پا می گیرد که رهبر آن، از جنس ِ"امامان ِ معصوم" اند، رهبری که چهره ی نتراشیده اش را، خلق ِ "فرهنگ ساز" و "بسیار بسیار متمّدن ِ ایران زمین" در ماه می دید. امّا تکان های سیاسی انقلاب، بدون پس لرزه ها و َترَک های اجتماعی نبود. با انقلاب، روند ِ جا به جایی در بافتِ طبقاتی جامعه آغاز می گردد و روابط شخصی و اجتماعی افراد با یکدیگر، دست خوش تغییر میشوند. انقلاب جایگزینی ِ ایدآل ها، ارزش ها، الگوها ی جدید را، به جای جهان نگری قدیم آسان و بخشاً ناگزیر می سازد، یا جای گرفتن ِ تنش زای آنها را در کنار یکدیگر ممکن می گرداند. بالاخره یکی دیگر از پی آمد های اجتماعی انقلاب، َُشل شدن ِ برخی از مرزها و موانع ی فرهنگی و اجتماعی بود که آنها اقشار اجتماعی را از هم جدا می ساختند. (هرچند دو پدیده ی آخری، عمری گذرا داشتند، امّا آنها، در سازماندهی سیاسی، در جدال های اجتماعی و ایدئولوژیکی بین ِ حاکمان ِ جدید و نیروهای اپوزیسیون، در دهه ی نخستین ِ انقلاب، دارای نقش ِ تعیین کننده ای بودند).
جوانی نویسنده ی «کلاغ و گل سرخ» با این تغییر و تحولات گره می خورد، یا بقول او، به کانون ِ این تحولات َپرتاب می شود. محیط اجتماعی و فرهنگی او گسترده تر می شود، رفتار و زبان ِ او یک دستی نسبی خود را از دست می دهد، «بچه های محل» دیگر تنها "دم خوران" و "هم پیاله ای های" او نیستند، و بالاخره الگوها و قهرمانان ِ زندگی او، دیگر به برادر ِ جوانمرگ اش «حسین تایتان»، این «تیغ دار» با معرفت ِ مَحَل، به «خان دایی»، و از همه مهمتر، به «داش امیر» محدود نمی شود. نویسنده ی کتاب دیگر "سیاسی" شده، در محیط ها و محافل ِ فرهنگی "مدرن" رفت آمد میکند، با آدم های با کلاس و بسیار مودبِ "طقبه ی مدرن ی متوسط ِ شهری"، با روشنفکران و کنشگران ِ قدیم و جدید ِ چپ، نشست و برخاست دارد، با کسانیکه زبان و رفتار ِ خاص خود را دارند، برای هر چیزی تحلیلی ویژه ارائه می دهند، اهل ِ دعوا و سر ِ گذر را« ُقرُق» کردن ، نیستند، هیچگاه از زبان آنها فحش های "خواهر و مادری"، یا "دَری وَرَی هایی" از این دست، جاری نمی شود و خلاصه آنها، با هر نوع "لمپنیسم" چه در "تئوری" و چه در "عمل" مرزبندی ِ سفت و سختی دارند. حضور ِ فعال در چنین محیط هایی، توانائی ها و پیش شرط های دیگری را می طلبد که برای فراهم کردن آنها، باید شبانه-روز تلاش کرد، به ویژه آنکه، مسئله ی دفاع از "دستاورد های ضد امپریالیستی انقلاب" در میان است، و "رهایی طبقه ی گارگر" بعنوان یکی از وظایف مبّرم در دستور کار قرار دارد.
کسانیکه آن سال های پر شور و هیجان را تجربه کرده، و خود از نسل پنجاه و هفت اند (منظور در اینجا، تنها آن بخشی از این نسل است که به جریان های گوناگون اپوزیسون می پیوندد)، می دانند که «در خدمت انقلاب» در آمدن در آن زمان، به معنی دویدن ِ تمام وقت یا نیمه وقت برای ایده آل های اجتماعی و اهداف ِ سازمانی بود. از آنجایی که کنشگر ِ سیاسی چپ، باید فردی "روشن"، "پیشرو" و "پیشگام" توده ها می بود، او باید، پیش از هر کاری، بقول آن موقع ها، دائماً در "بالا بردن ِ سطح ِ مطالعاتِ" خود می کوشید، تا بتواند "دانش طبقاتی" را به "توده های رنج و کار" انتقال دهد. یک کنشگر ِ سیاسی، باید شب و روز می خواند و می گفت و می نوشت و از هر دری "فاکت" جمع می کرد و می آورد، تا در بحث های پایان ناپذیر ِ خود با هواداران ِ سازمان ِ رقیب، مغلوب نگردد، تا هر آینه که او در مقابل ِ سوال ِ معروف "رفیق! راستی آخرین تحلیل چیه؟" قرار می گرفت، بتواند پاسخی " ُشسته-ُرفته" بدهد که "مو لای َدرزَ اش" هم نرود. از نسل دهه ی بیست که بگذریم، بنظر می رسد که پنجاه و هفتی ها را باید تنها نسلی دانست که عمدتاًً بخاطر ضرورت و جو ِ سیاسی-فرهنگی حاکم در آن چند سال، تقریباً به همه ی حوزه های فرهنگی و علمی سَرَکی کشیده و نوکی زده اند؛ به موسیقی و ادبیات،به تئاتر و سینما، به فلسفه وجامعه شناسی و اقتصادی، به تاریخ ِ جنبش های کارگری، آزادی بخش و چریکی در آفریقا، در آمریکای لاتین یا خاور ِ دور. اگرچه این شیوه ی به اصطلاح افزودن بر دانسته ها، از سطح فراتر نمی رفت و خود زندانی هزار و یک جزم ایدئولوژیکی بود، امّا برای رشد ِ اجتماعی و فرهنگی نسل ِ پنجاه و هفت، دارای دستاورد های گوناگونی بود، از آنجمله انعطاف پذیر شدن ِ زبان ِ این نسل و تواناتر شدن ِ قدرت ِ رسانه ای آن. این پدیده نزد ِ کنشگران ِ سیاسی و فرهنگی آن موقع که ریشه در طبقات ِ پائینی جامعه دارند و پس از انقلاب در دو محیط ِ نسبتاً متفاوت ِ حضور ِ اجتماعی داشتند، بنظر بیشتر به چشم می خورد. این افراد، با پدیده ی "ناهم زمانی" تاریخی واجتماعی، شدیدتر از دیگران درگیر بوده و هستند. پدیده ای که آن یکی از ویژه گی های ساختاری جوامع ِ در حال ِ گذار است.

.II
کتاب ِ «کلاغ و گل سرخ» را می توان از نظر بافت (زبان، فرم) وموضوع ِ محوری، با کمی دست و دل بازی، به دوبخش بزرگ تقیسم کرد؛ به "بخش ِ تحلیلی-تاریخی" [2] و به "بخش ِ آتوبیوگرافیک-داستانی" [3].
بخش ِ تحلیلی-تاریخی خواننده را با شناسنامه ی سیاسی نویسنده ی کتاب آشنا می کند؛ با "سازمان چریکهای فدایی خلق"، با وضعیت و موقعیت آن بعنوان مهمترین و بزرگ ترین تشکل ِ چپ، پس از انقلاب 57، با مواضع "سازمان فدائیان (اکثریت)" و بالاخره با جریان انشعابی آن موسوم به «پیروان کنگره ی 16 آذر»، جریانیکه نویسنده تا زمان دستگیری هوادار آن بوده است. در اینجا زبان و نگاه ِ نویسنده، زبان و نگاه ِ یک کنشگر سیاسی است که گذشته ی سیاسی خود را، بدون امّا و اگر، به نقد می کشد. او با بکارگیری زبان و نگاه ِ تحلیلی، برای خواننده تشریح می کند، که چگونه سازمان فدائیان (اکثریت) با درک ِ ایدئولوژیکی از "مبارزه ی ضد امپریالیستی" و چسبندگی ِ روز افزون به "اردوگاه سوسیالیسم"، مدافع ِ َپر و پا قرص "خط امام" می شود، به حمایت بی چون و چرا از جمهوری اسلامی می پردازد و سرانجام با همکاری با دوایر امنیتی و پلیسی رژیم اسلامی، جهت سرکوبِ "گروهک های آمریکایی و ضد ِ انقلاب"، «توده خور» شده و به نوکر بی جیره و مواجب ِ دستگاه جنایت کار رژیم اسلامی تبدیل می شود. اگر چه نقد ِ نویسنده ی کتاب، در اینجا، متوجه ی کّل ِ سازمان فدائیان (اکثریت) است، امّا او معماران اصلی ِ سقوط و انحطاط ِ سیاسی و اخلاقی این سازمان را، رهبریت و کادرهای بالای آن، به ویژه «دو تفنگ دار» آن، یعنی جمشدی طاهری پور و فرخ نگهدار، می داند. نویسنده ی کتاب در این اینجا، از فرصت استفاده کرده، به مسئله ای اشاره می کند که متأسفانه کمتر مورد توجه قرار گرفته و آن اینکه «خوشبختانه سیاست ِ رسمی ی رهبری ی اکثریت در بخش هایی مهم از بدنه ی سازمان راه نمای ِ عمل قرا نگرفت» ( ص.56). این گفته ی نویسنده ادعای پوچی نیست، بلکه واقعیت دارد. کم نبودند، کسانی از هواداران ِ گمنام ِ این دو تشکیلات که تن به ذلت ندادند، ازهمکاری با دوایر پلیسی و امنیتی رژیم تن زدند – حال خواه به خاطر رابطه ی دوستی، آشنایی، فامیلی یا همدرسی و همکاری، خواه بخاطر عمل به وظیفه ی انسانی و اخلاقی خود. این عمل آنها، البته جلوی فاجعه را نگرفت، امّا بر تعداد قربانی آن کمی کاست. لذا به همان مقدار که باید عمل ِ انسانی این افراد را تقدیرکرد، به همان شدت هم باید استفاده ی ابزاری از آن را، بتوسط رهبران دیروزی و امروزی این دو تشکیلات تقبیح کرد. کاری که البته نویسنده هم، در کتاب خود به آن عمل می کند.
در رابطه با موضوع ِ طرح شده در این قسمت، لازم می بینم بر دو نکته تأکید کنم: نخست اینکه نویسنده ی کتاب، نه بعنوان فردی نادم، بلکه بعنوان منتقد، نه از موضع ِ راست و ضد ِ چپ که امروز نزد بسیاری ُمد شده، بلکه از موضوع ِ چپ و با وفاداری به پرنسیب های انسانی و اخلاقی، گذشته ی سیاسی خود را به چالش می کشد. نکته ی دوم اینکه، نویسنده چه در این بخش و چه در بخش ِ اصلی کتاب، بصورت ِ مستقیم و غیر مستقیم بر افسانه ای خط ِ بطلان می کشد که آن چند سالی است، از سوی نیروهای راست و ضد چپ، از سوی لیبرال های ِ بیسواد ِ وطنی، دائمان تکرار و تبلیغ می شود، منظوردر اینجا، همان آیه ی شریفه ی: "همه ی جریان های چپ ها از رژیم ِ اسلامی دفاع کردن" می باشد. خدمت ِ این خانم ها و آقایان بی حوصله و تنبل باید عرض کرد که جریان های چپ، تنها شامل ِ حزب توده و سازمان فدائیان (اکثریت) نمی شدند و نمی شوند.این دوجریان، چه از نظر مواضع در جنبش ِ چپ و چه از نظر تعداد ِ اعضاء و هواداران خود در مقایسه با جمع ِ کل ِ اعضاء و هواداران ِ تمامی سازمان های دیگر ِ چپ، در اقلیت ِ کامل قرار داشتند.
در قسمت ِ پایانی بخش ِ تحلیلی-تاریخی کتاب، نویسنده به کندو کاو ِ علل ِ چرایی کشتار ِ زندانیان ِ سیاسی در تابستان و پائیز ِ سال ِ 1367 می پردازد. بعنوان ِ یک پژوهشگر ِ غیر حرفه ای، امّا ُپر وسواس و حساس، او می خواهد دریابد که آیا این کشتار، از سوی خمینی و دوایر امنیتی و پلیسی رژیم، از پیش طراحی شده بود، یا اینکه عوامل متعددی، از آنجمله اوج ِ بیماری خمینی و احتمال ِ مرگ او، موقعیت ِ ضعیف و وخیم ِ رژیم در جبهه های ِ جنگ، حمله ی نیروهای ی مسلح سازمان مجاهدین خلق به چند شهر مرزی در غرب کشور (عملیات «فروغ») و غیره، در آن نقش ِ کلیدی داشته اند. نویسنده، تنها بدنبال ِ پاسخ ِ این پرسش نیست. او همچنین می خواهد بداند، که تعداد ِ کسانیکه در آن دو فصل ِ سیاه به جوخه های مرگ فرستاده شده، «خاورانی» گردیدند، شامل چند نفر می شدند. از نظر او آمارهایی که تاکنون از سوی افراد و جریانهای مختلف ِ سیاسی انتشار یافته اند، یا چندان دقیق نیستند، یا بخاطر ِ اهداف ِ سیاسی و تبلیغی ( به مانند آمار های منتشر شده از سوی سازمان مجاهدین خلق) اغراق آمیز اند. برای یافتن ِ پاسخ به دو پرسش ِ فوق، نویسنده به تکاپو می افتد .او به گفته ها و شنیده ها، به اسناد و برخی از رویداهای پیش و پس از تابستان و پائیز 1367 رجوع می کند، سعی می کند برای خواننده برخی از مفاهیم را روشن کند و خوانش دیگری از رویدادهائی بدست دهد که با کشتار 67 ارتباط دارند. از نظر او این فاجعه بدون برنامه ریزی قبلی نبوده و با تأئید و حکم ِ خمینی صورت گرفته است. با نقد ِ آمارهای منتشرشده از سوی سازمان مجاهدین خلق و با منظور کردن ِ آمارهایی که سازمان های دیگر، تاکنون از کشته شدگان خود، در آن سال سیاه، منتشر کرده اند و بالاخره مقایسه ی آنها با آمارهای حاصل از پژوهش های خود، سرانجام به این نتیجه می رسد که تعداد ِ اعدام شده گان در تابستان و پائیز 1367، شامل 3700 نفر می شود. البته، همانطور که خود ِ نویسنده هم خاطر نشان می سازد، این آمار، هنوز متأسفانه آمار ِ قطعی اعدام شدگان ِ آن سال نیست (ص. 438- 444). در اینجا مایلم، هم زبان با نویسنده ی کتاب، به پدیده ای اشاره کنم که آن متأسفانه در فرهنگ سیاسی ما سنّت ِ دیرینه دارد.. منظور در اینجا همان پدیده ی اغراق در تعداد ِ قربانیان است. اغراق در تعداد ِ زندانیان، شکنجه شده گان و بالاخره اغراق در تعداد ِ اعدامیان به هر هدفی که صورت می گیرد، نگاه ِ ابزاری به قربانیان و معامله با رنج آنها است و لذا عملی است شدیداً ضد اخلاقی. حتماً نباید هزاران انسان شکنجه شده و اعدام گردند، تا ما آنچه را که رخ داده است، "جنایت" یا "فاجعه" بدانیم، بلکه با اولین انسانی که شکنجه می شود، با اولین انسانی که اعدام می گردد، جنایت انجام گرفته و فاجعه بوقوع پیوسته است. متأسفانه تاریخ ایران در این مورد "خودکفا" است. سرکوب و نابودی فیزیکی دگراندیشان، کنشگران ِ قومی و اقلیت های دینی،( بر خلاف ِ باور ِ جریان های سلطنت طلب) نه از فردای به قدرت رسیدن ِ رژیم اسلامی آغاز گردید و (بر خلاف ِ باور ِ جریان های اصلاح طلب حکومتی) نه از فردای دوم خرداد 1376. سرکوب و کشتار ِ دگراندیشان، تولید وباز تولید ِ این فاجعه، یکی از بخش های جدائی ناپذیر، یکی از ویژه گی های ِ ساختاری ِ تاریخ ِ تاکنونی ایران است، چه پیش و چه پس از انقلاب.

بخش ِ آتوبیوگرافیک-داستانی کتاب به بازگویی سرگذشت ِ نویسنده از نخستین روز ِ دستگیری در پائیز ِ سال ِ 1363 تا روز ِ آزادی او در زمستان ِ سال ِ 1367 می نشیند. نویسنده برای ارتباط با خواننده و همراه کردن او با خود در سفر به گذشته، در سفر به دوران ِ زندان، خود را تنها مقید به یک فرم ِ مشخص ِ زبانی و بافت ِ مشخص ِ نوشتاری نکرده است. حتی آنجائی که کتاب به بافت ِ رمان بسیار نزدیک می شود، یا خاطره گوئی، بافت و فرم ِ رمان را کاملاً می پذیرد، خوشبختانه کتاب به یک گونه ی یا ژانره ی مشخص از رمان وفادار نمی ماند. این ابتکار ِ نویسنده، از بخش ِ داستانی کتاب، کولاژی ساخته، مملو از عناصر ِ ژانرهای گوناگون ِ رمان، شعر، اصلاحلات و تمثیلاتِ مرسوم در ژارگُن ِ جنوب شهر ِ تهران. این تنوع، به نظر من، یکی دیگر از نقاط ِ قوت کتاب است، چرا که آن، بخش ِ آتوبیوگرافیک-داستانی کتاب را از یکنواختی معمولی که ما از کتابهای دیگر ِ خاطرات ِ زندان می شناسیم، در آورده و فضائی صمیمی بین خواننده و خاطره گو ایجاد کرده است.
امّا آنچه مربوط به موضوعات ِ مطرح شده یا بازگو شده در این بخش میشود، نخست باید گفت، از آنجائیکه نویسنده ی کتاب با هزاران تن از زندانیانی که در دهه ی شصت دستگیر شده اند، هم سرگذشت و هم سرنوشت بوده و هست، بنابراین، در یک نگاه کلی، کتابِ «کلاغ و گل سرخ»،به مانند کتاب های دیگر ِ خاطرات ِ زندان، به خواننده، از شکنجه های جسمی و روانی در طول ِ اقامت در زندان، از روابطِ نه چندان ساده ی زندانیان با یکدیگر،از شک و تردید ها، از بیم ها و امید های زندانی، از لحظات ِ کوتاه شادی و بالاخره از تأملات و درنگ های زندانی در باره ی زندگی ِ گذشته اش، وضعیتِ کنون و آینده اش، خبر می دهد. امّا در عین حال در این بخش، لحظات و مواردی وجود دارند که آنها، هم از نظر روانی-اجتماعی، هم از تاریخی-سیاسی، دارای اهمیت ویژه ای هستند.
یکی از این موارد، آنجایی است که نویسنده نخستین بازجویی اش را، در زندان ِ «کمیته ی مشترک»، بازگوئی می کند. او برای ما می گوید که چگونه «برادران» و «حاجی آقا های» جانی او را به تخت می بستند و با ریتم ِ نوحه ها و مرثیه های مذهبی-سیاسی، ازآنجمله نوحه ی معروف ِ زمان ِ جنگ، «مَمَد نبودی ببینی شهر آزاد گشته»، کابل را برکف ِ پاها ی او فرود می آوردند. او می نویسد: «در این سمفونی ی نکبت، فاصله ای وجود داشت که با قطع ِ صدای ِ مداح و صدای سینه زدن ِ تعدادی بسیار هم راه بود. بازجویان و کابل زن ها طوری ضربات ِ کابل را بر کف پا فرود می آوردند که تلاقی ی دست ها بر روی سینه، توام با فرودِ کابل بر کف ِ پا نوعی هارمونی ایجاد می کرد» (ص. 99). یکی دیگر از این موارد آنجایی است که نویسنده ی کتاب برای ما از مقرارتِ ویژه و سخت ِ زندان، یا از رژیم حاکم در زندان، و تأثیر آن بر کنشهای فیزیکی و روانی زندانی سخن می گوید. او در این رابطه می نویسد: «در همه ی زندان های اسلامی، مبنای زمان، اوقات ِ شرعی بود. نگهبان های زندان بر اساس ِ ساعاتِ شرعی، زندانی را به توالت می بردند (...) صبح ِ شرعی، ظهر ِ شرعی و اذان ِغروب (....) ما به ناچار، مانند ِ سگ های آزمایش ِ [انعکاس ِ] شرطی ی پاولف، با شنیدن صدای اذان به ادار وادار می شدیم» ( ص. 111). همانطور که می دانیم، نه کابل زدن ِ زندانی (تا سر حد ِ بیهوشی و به قیمت ِ جراحت های عمیق بر کف پاها و بر پشت ِ زندانی) و نه وجود ِ مقررات ِ غیر انسانی در زندان (تا سر حد ِ سلب ِ نخستین ِ حق ِ طبیعی انسان، یعنی سرکوب ِ کُنش ِ آزاد و فروکاستن کنش ِ زندانی به واکنش شرطی) اختراع ِ رژیم جمهوری اسلامی اند. کابل زدن بعنوان دردناک ترین ودرعین حال «جواب ده ترین» شیوه های شکنجه، در زندان های ایران، دارای سنّت ِ دیر پائی است و سلب ِ حقوق طبیعی انسان در زندان و پدیده ی "ازخود بیگانگی"، اساساً خود ناشی از سیستم یا رژیم حاکم بر زندان است. امّا، به نظر من، آنچه که دو مورد یاد شده را قابل تأمل و درنگ می کند، حضور ِ بی واسطه ی عنصر ِ ایدئولوژی در روابط و مناسبات ِ دستگاه سرکوبگر ِ زندان است. شکنجه گر با خواندن ِ نوحه های مذهبی-سیاسی و آوردن ِ نام ِ برخی از امامان ِ شیعه، به عمل ِ ضدِ انسانی خود مشروعیت می دهد و دستگاه سرکوب گر ِ زندان با نفی ِ زمان ِ فیزیکی یا "سکولار" و قرارد دادن ِ «اوقاتِ شرعی»، بعنوان "زمان ِ رسمی"، به جای آن، تنها به باور ایدئولوژیکی، تنها به وظیفه ی دینی و به "رسالت تاریخی" خود عمل می کند. روابط و مناسبات ِ قدرت در زندان، جدا از روابط و مناسبات ِ قدرت در خارج از زندان نیست. امّا فقط در زندان، این مناسبات، ایدئولوژی و سیاست حاکم بر آنها، خود را به بیواسطه ترین و عریان ترین شکل به نمایش می گذاردند. سرگذشتِ زندانی در زندانهای جمهوری اسلامی، بنوعی سرگذشتِ "ناصری"،در شعر "مرگ ِ ناصری" سروده ی زنده یاد احمد شاملو است. در اینجا زندانی ، نه تنها محکوم به تحمل ِ تمامی عذابهای "زمینی" است، عذاب هائی که دیکتاتورهای متعارف یا "سکولار" بر مخالفین خود إعمال می کنند، بلکه همینطور محکوم به تحمل ِ تمامی عذاب های "الهی" است، عذاب هائیکه به عقیده ی نماینده گان ِ زمینی ِ "حکومت ِ الله"، عمل به آنها، از "واجبات ِ شرعی" است.
همدستی ِ مذهب با سیاست، دین با دولت رژیمی را می آفریند که آن، تنها به سرکوب ِ سیاسی مخالفان اش بسنده نمی کند. اهداف این نوع رژیم ها، نابودی کامل ِ هویت ِ زندانی و "تربیت" او وبالاخره هدایت ِ همه ی شهروندان "به راه راست" است. نهادِ زندان، به ویژه در این نوع ِ رژیم ها، تنها "بازداشتگاه"، به معنی متعارف آن نیست، بلکه در عین حال "درمانگاه" است.
نویسنده ی کتابِ "کلاغ و گل سرخ"، ماهیتِ این نوع رژیم ها را، یا بطور مشخص ماهیت ِ رژیم اسلامی را، با رجوع به "گنجینه ی بسیارغنی" فحش های ایرانی، بدرستی در یک فحش خلاصه می کند؛ در فحش معروف ِ «جاکش». این فحش تنها فحشی است که آن، در بخش آتوبیوگرافیک-داستانی کتاب، بارها تکرار می شود و تقریباً هر بار آنجائیکه مخاطبان یا موضوع ِ سخن ِ نویسنده، هم بندیان، دوستان و اقوام ِ او، رژیم ِ جمهوری اسلامی، عوامل ِ این رژیم، دستگاه ِ پلیسی و امنیتی آن و بالاخره زندان و مناسبات ِ حاکم بر زندان، هستند. به نظر من انتخاب ِ این فحش، انتخاب بجائی است. چراکه اساساً، هیچ فرق ِ گوهری بین نگاه یک جاکش و نگاه دولت های دیکتاتوری (و آن هم از نوع مذهبی آن) به انسان وجود ندارد. در هر دو نگاه، انسان سوبژه ای آزاد نیست که دارای اراده ی آزاد و حق انتخاب، دارای حق تعیین سرنوشت خود باشد، بلکه او در هر دو نگاه، اُبژه ای بیش نیست؛ اُبژه ای که، یا به مانند کالا، برای ارضای لّذت ِ جنسی "متقاضیان" ، فروخته می شود، یا به مانند شیئی بی اراده و بیمار (و بدین خاطر خطرناک) برای او تعین و تکلیف می شود که به چه شیوه، زندگی و چگونه فکر کند، تا بلای جان ِ نهاد های قدرت نشود. در نهادِ زندان و در مناسبات ِ حاکم بر آن، این نوع نگاه به انسان، به کامل ترین ِ شکل ِ خود میرسد، لذا در آنجا، به شدید ترین و ضد انسانی ترین شکل، عمل می کند. با این توضیح ِ کوتاه، شاید قابل بخشش باشد که استثناً، ادب ِ دست و پاگیر شرقی را زیر پاگذاشته و بقول آلمانی ها، "بچه را به اسم اصلی اش صدا کرده" وبلند بگویم: روابط و مناسبات ِ قدرت در "ایران اسلامی"، همانا روابط و مناسباتِ جاکشی است.

.III
کتاب ِ «کلاغ و گل سرخ روایت ِ چشمی است که از منقار ِ کلاغ ها گریخته است تا رازِ سکوت ِ عاشقان بگوید» (مهدی شیدا، ص. 8). این کتاب در نگاهی وسیع تر وکلی تر، بیان بخشی از داستان ِ یک نسل است، نسل ِ پنجاه و هفت. نسلی که زندگی سیاسی-اجتماعی اش با خروش تود ه ها، در سالهای سربی پنجاه و شش/پنجاه و هفت، آغاز می شود و در فردای انقلاب، به دو جبهه تقسیم می گردد، به جبهه ی مخالفان و به جبهه ی موافقان ِ رژیم ِ اسلامی. این انشعاب ِ درون نسلی، سر انجام در دهه ی شصت، به صف آرائی قطعی پنجاه هفتی ها در مقابل یکدیگر منجر می شود و آن را به یکی از خونین ترین انشعابات ِ درون نسلی در تاریخ ِ معاصر ِ ایران تبدیل می کند. در یک نگاه ریز و مشخص، کتاب ِ«کلاغ و گل سرخ»، در واقع، سرگذشت آن بخش از پنجاه و هفتی هاست که در مقابل رژیم اسلامی می ایستد و به خاطر این جسارت ، یا کاملاً از صفحه ی روزگار محو می گردد، یا بعد از سال ها زندان، با تن و روحی رنجور و شکسته به زندگی به اصطلاح عادی بر می گردد و یا مجبور به ترک ِ کشور می شود. این پرسش که چرا این بخش از پنجاه و هفتی ها، به جریان های اپوزیسون، به ویژه به اپوزیسیون ِ چپ، می پیودد و به مانند ِ هزاران نفر از بچه محل ها و همکلاسی ها و هم دانشگاهی های خود، مرید ِ عقیدتی-سیاسی "امام خمینی" و رژیم اسلامی او نمی شود، هنوز پاسخ کامل خود را نگرفته است، چراکه هنوز پژوهش ِ چند جانبه و جدی در باره ی این نسل آغاز نشده است. کتاب «کلاغ و گل سرخ» را می توان یکی از نخستین کوشش های، هرچند ناکافی، امّا موفقی دانست، برای فراهم آوردن ِ مواد ِ لازم و ضروری برای پژوهش در باره ی نسل ِ پنجاه و هفت.

مهدی اصلانی: کلاغ و گل سرخ
(با درآمدی از بهروز شیدا)
ناشر: مجله ی آرش
چاپ نخست، آلمان، تابستان 1388
444 صفحه
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1) Theodor W. Adorno: Minima Moralia, Reflexion aus dem beschädigten Leben, Frankfurt a. M. 1962, S. 151.
2) این بخش شامل، بخشی از «فصل اول» (ص. 24-62)،«فصل ششم» (277- 283)، «فصل هشتم» (ص. 325-356) و «فصل آخر» (ص. 369-398)، همرا با پیوست های «شماره دو» و « شماره سه » (ص. 408-412)، پیوست های «شماره هفت» و «شماره هشت» (ص. 436-444) می شود.
3)این بخش شامل ِ فصول «دوم» تا «پنجم» (ص. 65-273)، «فصل هفتم» (ص. 289-321) و «فصل نهم» (ص. 360-365) می شود.

ادامه اعتراضات خانواده ها و لیست جدیدی از دستگیر شده ها ی 16 آذر

25 آذر
88ادامه اعتراضات خانواده ها و لیست جدیدی از دستگیر شده ها ی 16 آذر فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران :

بنابه گزارشات رسیده به فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران،خانواده های دستگیر شدگان 16 آذر در مقابل دادگاه انقلاب دست به تجمع اعتراضی زدند.آنها نسبت به شکنجه و گرفتن اعترافات از عزیزانشان هشدار دادند و خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط آنها شدند. از صبح امروز چهارشنبه 25 آذر ماه بيش از 100 نفر از خانواده بازداشت شده هاي 16 آذر در مقابل دادگاه انقلاب تجمع كردند و خواستار ملاقات فوری با عزیزانشان وآزادي آنها بودند. خانواده های دانشجویان زندانی از شکنجه و وادار به اعتراف عزیزانشان سخت نگران هستند . امروز همچنین تعدادي از خانواده بازداشت شده ها به نمايندگي از بقيه خانواده ها به دادستاني مراجعه كردند و تا ساعت 13 نماينده ها هنوز نتوانسته بودند دادستان را ملاقات كنند .به امور زندانها واقع در دادستاني هم مراجعه كردند تنها پاسخي كه از طرف منشي مسئول زندانها داده شده بود اين بود كه بايد وقت قبلي بگيريد تنها كمكي كه مي توانم به شما بكنم اين است كه نامه اي بنويسيد و خواسته هاي خود را عنوان كنيد من تنها مي توانم نامه شما را بدست آنها برسانم. پرونده بازداشت شده ها به شعبه 2 و 3 بازپرسي امنيت منتقل شده اما همچنان به خانواده ها به خصوص خانواده دانشجويان گفته مي شود كه بازجويي ادامه دارد پرونده ها هنوز تكميل نشده.اکثر دانشجویان دستگیر شده از زمان دستگیری تا به حال تماسی با خانوادهای خود نداشتند و گزارشاتی حاکی از شکنجه دانشجویان برای گرفتن اعترافات دروغین توسط بازجویان سپاه پاسداران است. خانواده ها خواستار ملاقات با عزيزانشان هستند چرا كه گفته می شود بازداشت شده ها را به زندانهاي ديگر منتقل كرده باشند اگر كه همه در اوين هستند و حالشان خوب است حداقل به آنها ملاقات دهند. تعدادی از بازداشت شده ها با قيد كفالت تا به امروز آزاد شده اند اما تعداد زیادی همچنان در بازداشت به سر مي برند . با وجود سردي هوا خانواده ها از صبح تا ساعت 12 در دادگاه انقلاب مي مانند و هنگام نماز كه دادگاه انقلاب را به مدت 1 ساعت تعطيل مي كنند باز خانواده ها به خصوص مادران و خانواده هايي كه از شهرستان آمده اند در سرما پشت در دادگاه انقلاب مي ايستند تا ثابت كنند كه تهديد ها و فشارها بر آنها كار ساز نيست و در هر شرايطي به پيگيري وضعيت عزيزانشان ادامه مي دهند . لیست اسامی تعداد دیگری از بازداشت شدگان روز 16 آذر ماه برای ارسال به سازمانهای حقوق بشری و اطلاع عموم انتشار می یابد.با این لیست تا به حال اسامی 98 نفر از بازداشت شدگان 16 آذر منتشر شده است.

1- زهرا حسيني 28 ساله دانشجوي دانشگاه آزاد اراك در ولي عصر بازداشت و به اوين منتقل شده
2- عاطفه هاشمي مقدم 26 ساله در انقلاب بازداشت و به اوين منتقل شده

3- شيرين رضايي 28 ساله در انقلاب بازداشت و به اوين منتقل شده
4- علي عباسي 30 ساله ليسانس نقشه كشي در وصال بازداشت و به اوين منتقل شده
5- عماد سلطاني نيا 23 ساله مكان بازداشت نامعلوم به اوين منتقل شده
6- بنيامين مظلومي 20 ساله در ولي عصر بازداشت و به اوين منتقل شده
7 - محمود حيدرزاده 29 ساله در حافظ بازداشت و به اوين منتقل شده
8- مرتضي مهاجري 22 ساله در ولي عصر بازداشت و به اوين منتقل شده
9- مهدي صادقي 31 ساله در حوالي دانشگاه صنعتي شريف بازداشت و به اوين منتقل شده
10- امين فاطمي 20 ساله در ولي عصر بازداشت و به اوين منتقل شده
11- محمد حسن محتشمي پور 25 ساله در فلسطين بازداشت و به اوين منتقل شده
12- عليرضا جوادي 30 ساله در انقلاب بازداشت و به اوين منتقل شده
13- علي بابائيان 26 ساله محل بازداشت نامعلوم به اوين منتقل شده
14 نويد اقبال دوست 26 ساله در ولي عصر روبروي دانشگاه پلي تكنيك بازداشت و به اوين منتقل شده
15- سعيد ملكي 25 ساله در انقلاب بازداشت و به اوين منتقل شده
16- محسن مير علوي 30 ساله در ولي عصر بازداشت و به اوين منتقل شد
17- وحيد شاهين فر 28 ساله در فلسطين بازداشت و به اوين منتقل شده
18- جمال نصيري كوهبناني 32 ساله محل بازداشت و نگهداري نامعلوم
19- مازيار قنبرزاده 26 ساله در انقلاب بازداشت و مكان نگهداري نامشخص گزارشات حاکی از بازجوئی و شکنجۀ دانشجویان زندانی توسط بازجویان سپاه پاسداران و حتی بازداشت دانشجویان در بازداشتگاههای غیر از بند 209 می باشد.آنها با شکنجه و گرفتن اعترافات سعی دارند با پرونده سازی زمینه صدور احکام سنگینی علیه دانشجویان آزادیخواه را برنامه ریزی می کنند تا بدین طرق از آنها انتقام بگیرند. بخصوص از دانشجوی در بند مجید توکلی که با خطر جدی شکنجه و اذیت وآزار مواجه است.

و اينگونه بود » چه گوارا»

نوشته احمد بن بلا رهبر تاريخي جبهه رهائي بخش ملي (FLN)الجزاير ،اولين رئيس جمهور الجزاير مستقل(١٩٦٢) که توسط سرهنگ هواري بومدين(Houari Boumédiène) در ژوئن ١٩٦٥ سرنگون شد. رئيس جنبش براي دموکراسي در الجزاير(MDA).

برگردان:
Anahita Azarbal آناهيتا آذربال
در روزنه اکتبر ١٩٦٧،« ارنستو چه گوارا »که از شب قبل در اتاقکي در مدرسه « لا ایگه را» (La Higuera) در بوليوي زنداني شده بود، به قتل رسيد.زندگي کسي که ژان پل سارتر، او را کامل ترين انسان عصر حاضر ناميده بود، به اين صورت پايان يافت .زندگي انساني انقلابي که با اميد جوانمردانه تسکين درد هاي تنگد ستان، از آرژانتين تا گواتمالا، از کوبا تا کونگو و سرانجام بوليوي را درنورديده بود. در طي سالهاي ١٩٦٢ و ١٩٦٥ در الجزيره که در آن زمان پناهگاه تمامي ضد امپرياليست هاي جهان بود، رئیس جمهور احمد بن بلا بار ها با او ملاقات کرده بود. بيش از سي سال است که «چه» وجدان ها را تلنگر مي زند. از وراي زمان و مکان، نداي «چه» را مي شنويم که پاسخ ما را مي طلبد.آري تنها انقلاب است که مي تواند از انسان موجودي نوراني بسازد.اين نوري که تشعشع آن، از بدن برهنه او، گسترده در عمق منطقه « نانکا اوازو» (Nancahuazu )، در عکس هاي چاپ شده در مطبوعات اقصا نقاط جهان نمايان بود.در حالي که پيام آخرين نگاه او، پيوسته هنوز هم در اعماق روان ما رسوخ مي کند. «چه» يک قهرمان بود.اما قهرماني آگاه. با جسمي ضعيف شده از آسم. هنگامي که نزديکي حمله آسم، چهره او را زرد مي کرد، در ارتفاعات «Chrea » در بالاي شهر« Blida » همراهي اش مي کردم. کسي که خاطرات بوليوي(١) را خوانده باشد مي داند که «چه» با تني نحيف ، با مشکلات جسمي و روحي که در راه او وجود داشت ،مقابله مي نمود. ممکن نيست که از« چه» و روابط مخصوصي که ما را به هم مي پيوست، صحبت شود و سخني از کوبا به ميان نيايد. چرا که داستان زندگي او و اين کشور که وطن دوم اش محسوب مي شد در هم طنيده بود، البته پيش از آنکه او راهي جايي شود که انقلاب به آنجا فرا مي خواندش. درست قبل از بحران بين المللي پائيز ١٩٦٢ بود که در رابطه با مسئله موشک ها و محاصره کوبا توسط آمريکا، با« چه» آشنا شدم.الجزايرتازه به استقلال دست يافته و اولين دولت آن تشکيل شده بود و من به عنوان رئيس اين دولت در سپتامبر ١٩٦٢ در جلسه اي در سازمان ملل متحد شرکت مي کردم که در آن قرار بود بصورتي نمادين پرچم الجزاير بر فراز مقر ملل متحد برافراشته شود. نشستي که پيروزي نبرد آزادي بخش ملي در کشور ما و ورود الجزايربه جرگه ملل آزاد را ارج مي نهاد.هيئت سياسي FLN تصميم گرفته بود که در پي سفر به سازمان ملل متحد، از کوبا نيز بازديد نمايم. اين امر بيش از يک بازديد، اداي ديني محسوب مي شد که نشاندهنده تعهد سياسي ما بود.الجزاير خواستار اعلام پشتيباني کامل خود از انقلاب کوبا بود، بخصوص در چنين لحظات دشواري از تاريخ اين کشور. صبح روز پانزده اکتبر١٩٦٢، به کاخ سفيد دعوت شده بودم.در آنجا گفتگوي مستقيم و پر شوري با رئيس جمهور، «جان فيتزجرالد کندي»، در مورد کوبا داشتيم.از ايشان با صراحت پرسيدم آيا شما قصد مقابله با کوبا را داريد؟ او ترديدي در مورد نيات حقيقي خود نشان نداد و پاسخ گفت: «خير اگر موشک هاي روس وارد عمل نشوند،بلي در غير اين صورت.» کندي با اصرار سعي داشت مرا از پرواز مستقيم از نيويورک به کوبا منصرف کند تا جايي که از احتمال حمله ضد انقلاب کوبايي مستقر در ميامي به هواپيماي نيروي هوايي کوبا که قرار بود مرا به آن کشور ببرد سخن راند. به اين تهديدات که زياد هم در پرده نبود پاسخ دادم:«من يک Fellaga ( چريک الجزايري مبارزه راه استقلال) هستم و از تهديدات Harkis هاي (همدستان فرانسوي ها) الجزيره اي يا کوبايي بيمي ندارم». روز شانزده اکتبر ، رسيدن ما به کوبا با استقبال مردمي وصف ناپذيري مواجه شد. دربرنامه سفر پيش بيني شده بود که به محض رسيدن هيئت ما، بحث هاي سياسي در مقر حزب در هاوانا آغاز شود.اما امور به نحو ديگري پيش رفت. هنوز چمدان هايمان را در جايي که قرار بود اقامت گزينيم به زمين ننهاده بوديم که با بهم زدن برنامه رسمي به گفتگو با« فيدل» ،«چه گوارا»،«رائول کاسترو» و ديگر رهبراني پرداختيم که ما را همراهي مي کردند. در آنجا ساعت ها و ساعت ها با هم صحبت کرديم.من جزئيات ملاقاتم با رئيس جمهور کندي را به رهبران کوبا گزارش دادم.در پايان اين مذاکرات پر شور که بدور ميز هايي که کنار هم چيده بوديم انجام گرفته بود متوجه شديم که کل موضوعات را بررسي کرده ايم و ديگر جلسه در مقر حزب موردي ندارد.با توافق مشترک تصميم گرفتيم که مستقيما به برنامه ديدار از نقاط مختلف کشور بپردازيم. اين داستان نشان دهنده روابط کاملا غير رسمي است که از ابتدا مشخصه اصلي ضوابطي بود که انقلاب کوبا و انقلاب الجزيره را بهم پيوند ميداد و همچنين روابط شخصي خود من با «فيدل کاسترو» و« چه گوارا» را تعيين مي کرد. اين همبستگي به نحو تماشايي هنگامي تثبيت شد که اولين خطر جدي در رابطه با جنگ Tindouf در اکتبر ٦٣ انقلاب الجزاير را مورد تهديد قرار داد.ارتش جوان ما که تازه از نبرد رهائي بخش خارج شده و هنوز نه داراي پوشش هوايي بود (حتي يک هواپيما هم نداشت) و نه نيروهاي زميني، مورد حمله نيروهاي مراکشي واقع شد، آنهم در ناحيه اي که برايش نا مساعد بود.تنها شناختي که اين ارتش داشت روشي بود که در نبرد رهائي بخش بکار برده بود يعني جنگ چريکي( Guerilla). کوير و گسترده هاي برهنه آن با کوههاي Aurès وDjurdjura وشبه جزيره Collo يا Tlemcen که فضاي طبيعي ارتش ما بود و با تمامي منابع و راز هايش آشنائي داشت بود ، عميقا متفاوت بود.دشمنان ما تصميم گرفته بودند که شور انقلابی الجزاير را در هم بشکنند قبل از اينکه اين انقلاب آنقدر قدرتمند شود تا همه را به دنبال خود بکشاند. رئيس جمهور مصرجمال عبدالناصر به سرعت پوشش هوايي برايمان فرستاد و فيدل کاسترو، چه گوارا، رائول کاسترو و ديگر رهبران کوبايي يک گردان بيست و دو زرهي و چند صد سرباز(٢).آنها بسوي Bedeau و جنوب Sidi Bel Abbès راهي شدند.در آنجا با آنها ملاقات کردم. آنها آماده بودند در صورتيکه اين جنگ در ميان شن ها ادامه يابد به عرصه مبارزه وارد شوند. اين تانک ها داراي تجهيزات مادون قرمز بودند و مي توانستند در شب وارد عمليات شوند.اين دستگاهها از طرف روس ها در اختيار کوبا گذارده شده بود به شرط اينکه به هيچ عنوان در دست کشور ثالثي نيفتد، حتي دولت هاي کمونيست مانند بلغارستان. با وجود شروط مسکو و علي رغم ممنوعيات ها، کوبايي ها از فرستادن تانک هايشان به کمک انقلاب در خطر الجزاير دريغ نکردند. در پشت پرده وقايع Tindouf نقش آمريکا واضح بود.ما مي دانستيم که هليکوپتر هايي که گروهان هاي مراکشي را حمل مي کردند، توسط خلبان هاي آمريکايي هدايت مي شوند.به همين دلايل همبستگي بين المللي بود که چندي بعد رهبران کوبايي در ماوراي اقيانوس اطلس، در آنگولا و جاهاي ديگر وارد عمل شدند. شرائط رسيدن گردان مسلح کوبا به الجزاير شايان توجه است چراکه بيش از هر سخني نشان دهنده مضمون روابط ما با آن کشور است. در اکتبر ١٩٦٢ هنگام ديدارم از کوبا، فيدل کاسترو مصمم بود که وعده کشورش براي کمک مالي اي به ميزان دو ميليارد فرانک قديمي را عملي سازد.بدليل موقعيت اقتصادي کوبا در آن زمان، قرار شد اين کمک بجاي ارز بصورت شکر فرستاده شود. با وجود امتناع من بدليل اينکه در آن زمان کوبا بيش از ما احتياج به شکر داشت، فيدل کاسترو گوش شنوا نداشت. تقريبا يک سال پس از اين گفتگو، يک کشتي کوبايي در بندر لنگر انداخت. علاوه بر شکر وعده داده شده، در مقابل شگفتي ما، بيست فروند تانک و صد ها سرباز کوبايي براي کمک به ما فرستاده شده بودند.رائول کاسترو برروي برگي که از دفتر دانش آموزي پاره کرده وهمراه محموله ارسال کرده بود ، در پيامي کوتاه همبستگي اش را اعلام مي کرد. مسلما نمي توانستيم اجازه دهيم که اين کشتي خالي برگردد، آن را از توليدات الجزايري پر کرديم و بنا به نظر سفيرJorgeSeguera چند اسب اصيل هم به آن ها اضافه نموديم.از اين پس يک مبادله غير تجاري تحت عنوان همبستگي بين دو کشور ما آغاز شد..و اين همبستگي به مرور زمان همراه با موقعيت ها و دشواري ها يکي از عناصر بکر روابط ما بود. «چه گوارا» بويژه ازمحدوديت هاي بي شماري که هر گونه عمل انقلابي واقعي را تضعيف مي نمايد، آگاه بود .. همان محدوديت هائي که برهرتجربه اي، هرچند انقلابي، هنگامي که مستقيم يا غير مستقيم با قواعد شکست ناپذيربازار و منطق تجاري روبرو مي شود، تحميل گردد.او اين موضوعات را در ملاء عام در کنفرانس آفريقا-آسيا که در فوريه ١٩٦٥ در الجزيره برگزار شد،افشاء نمود. اضافه بر اين، شرايط ناهنجار منتج از ماجراي موشک هاي مستقر در کوبا و توافق بين اتحاد شوروي و آمريکا طعم تلخي باقي گذاشته بود. من هم در اين مورد مراوده بسيار سختي با سفير شوروي در الجزيره داشتم.مجموعه اين وقايع و موقعيت آفريقا اميد براي پتانسيل انقلابي عظيمي را بوجود مي آورد. تا آنجا که « چه» عقيده داشت که حلقه ضعيف زنجیره امپرياليسم در اين قاره است و بايد از اين پس نيرويش را در اين قاره متمرکز نمايد. سعي کردم تذکر دهم که شايد اين شيوه بهترين روش کمک به گسترش تجربه انقلابي در قاره ما نباشد. اگر چه يک انقلاب مسلحانه ميتواند و بايد پشتيباني خارجي داشته باشد ، اما بايد نيروهاي محرک هاي خاص و دروني خود را نيز که بتوان به آن ها اتکا کرد پرورش دهد. با اينحال «چه گوارا» بر تعهدي کامل و و همراه با حضور عيني در محل تاکيد داشت .او به کنگو برازاويل و آنگولا بار ها سفر کرد. او هواپيماي خصوصي را که مي خواستم در اختيارش بگذارم که تردد هايش را کمتر نمايان مي ساخت، نپذيرفت .در نتيجه من به سفراي الجزاير در کل منطقه خبر دادم تا در خدمت او باشند.او را در هر بازگشت از آفريقاي سياه ملاقات مي کردم و طي ساعات طولاني به مبادلات عقيدتي مي پرداختيم.هر بار او مجذوب شکوه شگفت انگيز فرهنگي اين قاره بود اما از روابط خود با احزاب مارکسيست کشورهايي که بازديد کرده بود رضايت چنداني نداشت. تجربه کابيندا( در آنگولا.م.) بعلاوه آنچه بعدا در جنگ چريکياو شاهد زندگي روزمره ما ، شادي ها و مرارت هاي ما بود. اما عکسي ديگر،عکسي کوچک که در روزنامه اي بريده، بروي مقوايي چسبانده بودم و پلاستيکي آن را محافظت مي کرد، ما را در همه مسافرت هايمان همراهي مي کرد. آن عکس در نظر ما عزيزترين بود. امروز آن عکس در ماقينا (Maghina ) محل زادگاهم ، در خانه پدر و مادر پيرم که از اين دنيا رفته اند، جاي دارد .خانه اي که در آن گرانبهاترين خاطراتمان را قبل از تبعيد به امانت گذاشتيم.عکسي از« ارنستو چه گوارا»، بالا تنه برهنه، گسترده بر زمين با جسمي که آنهمه نورازآن تشعشع مي کند.آنهمه نور و آنهمه اميد.
در ناحيه Stanleyville سابق(٣)با آن مواجه شد، او را بسيار نا اميد کرده بود. به موازات جنبش «چه»، ما هم به اقدام ديگري براي نجات انقلاب مسلحانه غرب زئير دست زديم. با توافق با ژوليوس نيرره ، ناصر، سکوتوره(Sékou Touré)، جومو کنياتا (Jomo Kenyatta)، کوامه کرومه(Kwame Nkrumah)، موديبو کيتا (Modibo Keita) (٤) ، الجزاير با فرستادن سلاح بواسطه يک پل هوايي واقعي از طريق مصر، در اين جنبش شرکت مي کرد.اوگاندا و مالي کادر هاي ارتشي لازم را تامين مي نمودند. به پيشنهاد من در قاهره دور هم جمع شديم، نقشه نجات را طرح ريزي نموديم و در صدد اجراي آن بوديم که خبر مايوس کننده اي از سوي رهبران نبرد مسلحانه به ما رسيد. متاسفانه با وجود کوشش هايمان ، اقدامات ما دير به سرانجام رسيد و اين انقلاب توسط قاتلين پاتريس لومومبا در خاک و خون غرق شد. در طي يکي از سفر هايش به الجزيره ، «چه» تقاضاي «فيدل» را با من در ميان گذاشت.کوبا سخت تحت نظر بود.هيچ طرح جدي براي روانه کردن سلاح و کادر هاي ارتشي آموزش ديده در کوبا به آمريکاي لاتين ، امکان پذير نبود.آيا الجزاير مي توانست واسطه اين کار شود؟ مسافت مشکل بزرگي نبود بلکه حتي مي توانست تضمين کننده سريت عمليات باشد، امري که موفقيت اين کار پر اهميت در گرو آن بود.مسلما پاسخ من بي هيچ تاملي مثبت بود. بلافاصله سازماندهي ساختارهاي پذيراي جنبش هاي انقلابي آمريکاي لاتين در الجزاير زير نظر مستقيم «چه گوارا» آغاز شد. به سرعت نمايندگان کليه جنبش هاي انقلابي به الجزيره انتقال يافتند. همراه با « چه» بار ها به ملاقات آنها رفتم. در خانه بزرگي احاطه شده توسط باغي در بلندي هاي الجزيره، ستادي مرکب از کليه جنبش ها تشکيل شد.اين خانه را بصورت نمادين در اختيار آنها گذارده بوديم.اين خانه که ويلاي سوسيني نام داشت(Susini)، مکاني شناخته شده و نام آن با تاريخ اجين بود.در طي نبرد رهائي بخش ملي، اين مکان، مرکز شکنجه بود و تعدادي بي شماري از مقاومين مرد و زن در آنجا به قتل رسيد ه بود ند. روزي،« چه گوارا» به من گفت:«احمد، ضربه سختي به ما وارد شده، مردان آموزش ديده در ويلاي سوسيني ، در مرز فلان کشور و فلان کشور(نام آن کشور ها بيادم نيست) دستگير شده اند و بيم دارم که زير شکنجه اعتراف کنند».او بسيار نگران از افشاي راز محلي بود که در آن نبرد هاي مسلحانه تدارک ديده مي شد واز بر ملا شدن ماهيت واقعي شرکت هاي واردات و صادراتي که در آمريکاي جنوبي مستقر کرده بوديم هراس داشت. هنگام وقوع کودتاي نظامي نوزده ژوئن ١٩٦٥ که «چه » در باره آن به من هشدار داده بود، او ديگر از الجزيره رفته بود.رفتن او از الجزيره و سپس مرگ او در بوليوي و ناپديد شدن خود من به مدت پانزده سال را مي بايد در چارچوب ويژگي تاريخي آن زمان بررسي نمود.زماني که مرحله گردش به راست پس از نبرد هاي پيروزمند آزادي بخش محسوب مي شود گردشي که پس از قتل لومومبا ، بانگ ناقوس مرگ رژيم هاي مترقي جهان سوم ودر ميان آنها حکومت ناصر، سکوتوره، کرومه، کيتا و غيره...را بصدا در مي آورد. روز نه اکتبر ١٩٦٧ که با حروف آتشين در خاطر ما درج شده يادآور واقعه بسيار تلخي براي من که در آنزمان زنداني تنهائي بودم، است.هنگامي که راديوها خبر مرگ برادرم را اعلام مي کردند، دشمناني که در کنار هم با آنها مبارزه کرده بوديم، آواز شوم پيروزي شان را سر ميدادند. اما هر قدر از اين تاريخ دور ميشويم، علي رغم اينکه خاطره عصر مبارزه چريکي ای که در اين روز در« نانکا اوازو» (Nancahuazu) به آخر رسيد، در ذهن ما بي رنگ مي شود، يادگار« چه» بيش از پيش براي کساني که به مبارزه ادامه مي دهند و به آينده اميدوار هستند، زنده مي ماند. بيش از هميشه ، او در تار و پود زندگي روزمره آنان جاي دارد.چيزي از « چه» به قلب، به روح آنها وابسته است . مانند گنجي که در عميق ترين و غني ترين بخش سر به مهر هستي آنها جاي دارد و شعله شهامت را در آنان روشن زنده نگه مي دارد. روزي درماه مه ١٩٧٢، هياهوي بزرگي سکوت تار زنداني را که توسط صد ها تن سرباز نگهباني مي شد، درهم شکست. اين چنين بود که از حضور « فيدل» در آنجا اطلاع يافتم ، او در چند صد متري آن محل از يک مزرعه نمونه بازديد مي کرد و بدون شک نمي دانست که من در آن خانه مغربي دورافتاده، در بالاي تپه دربندم . خانه اي که فقط بام آن را بر فراز درختان مي توانست مشاهده کند. مسلما بدليل موقعيت پنهاني اين خانه بود که پيش از اين ارتش استعمار گر از آن به عنوان مرکز شکنجه استفاده مي کرد. در آن لحظه ، فوجي از خاطرات به ذهنم هجوم آورد. تعدادي از چهره ها همچون فيلمي که گذشت زمان، آن را کهنه کرده،يکي پس از ديگري از مقابل چشمانم مي گذشت. هيچوقت از زمانی که همديگر را ترک کرده بوديم، «چه گوارا» به اين حد در خاطرم زنده نبود. در حقيقت ، خاطره او هيچگاه همسرم و من را ترک نکرده بود.. عکس بزرگ او همواره در روي ديوار زندان هاي ما آويخته بود. نگاه

(١)ارنستو چه گوارا ، خاطرات بوليوي (مقدمهFrançois Maspero )،La Découverte ,Paris 1995

(٢) سرباز هايي که زير فرمان سرگرد Efigenio Ameijeiras ،سرباز سابقGranma ،رفيق ديرينهM.Castro وChe ورئيس سابق پليس انقلابي کوبا به خدمت درآمدند.

(٣) Kinsangani فعلي در جمهوري دموکراتيک کونگو(زئير سابق).

(٤)به ترتيب رئيس جمهور تانزاني،مصر،مالي،گانا،کنيا وگينه