۱۳۸۸ دی ۲, چهارشنبه

works in tunnels in the Gaza Strip to support his family

B'TSELEM - The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories


Testimony:

‘Imad a-Natur, 17, works in tunnels in the Gaza Strip to support his family, November 2009

'Imad a-Natur, 17

'Imad a-Natur

I am 17 and live with my parents and my seven younger siblings in a three-room apartment in the Brazil neighborhood in southeast section of Rafah.

My father has high blood pressure and diabetes, and can’t work or exert himself a lot. I started working when I was 13, because I’m the eldest and there was nobody else in my family to support us. At first, I worked as a simple laborer while still going to school. Two years ago, I saw young people my age working in the tunnels and getting paid every day, even though they were minors. I realized this was the most worthwhile place to work, so I quit school and began to work in the tunnels.

'Imad a-Natur at work. Photo: Muhammad Sabah, B'Tselem, 17.11.09.
'Imad a-Natur at work. Photo: Muhammad Sabah, B'Tselem, 17.11.09.

For two years, I’ve been working in tunnels near my house, south of Rafah and along the Egyptian border. There are 400 to 500 tunnels, which are 25-30 meters underground and about a kilometer long. Each one is a bit different from the others. I work at lowering and moving the goods from the opening on the Egyptian side to the opening on the Palestinian side. Sometimes I do it by hand and sometimes I use a rail cart that runs electronically. Sometimes, I work during the day, sometimes at night. I work a 12-hour shift – from six to six. I prefer working nights because if the tunnel collapses and I have to get out on the Egyptian side, there’s less chance that the Egyptian army will detain me. When the tunnel collapses during the day, the Egyptian soldiers can catch me and degrade and beat me. About a year ago, they caught me when the tunnel collapsed and I got out on the Egyptian side. They jailed me for a few days and treated me poorly, even though I was young.

I work in the tunnels even though I’m always in danger of being killed. We often hear about a person who was killed or injured in the tunnels, and sometimes we see it happen. The Israeli planes bomb the tunnels every time a rocket is fired from the area at Israel. The bombs destroy the tunnels and kill and injure people working in them. Lots of times, the Egyptians tell the National Security forces, which belong to Hamas, that a bombing attack is expected. We get out and then go back to work after the bombing. Sometimes, they bomb the tunnel and a few hours later, after the workers have gone back to work, bomb again, and there are dead or injured. When the Egyptians find a tunnel, they arrest the workers and bomb it. Sometimes in the winter, we stop working because rain enters the tunnel, and that can cause it to collapse, killing us.

There are many dangers in working in the tunnels, and there is a constant chance of death. We are afraid, but what can we do? We won’t stop working. If we did, we’d turn into street beggars. During the war [Operation Cast Lead], we stopped working, and after that, there was work fixing up the tunnels, because that was better than doing nothing. This is the only work to be had in the Strip nowadays. The siege and the closure have halted everything in the city. Factories and businesses closed, so many of the owners of the businesses and factories, laborers, and merchants went to work in the tunnels.

Everything comes in through the tunnels: biscuits, chocolate, refrigerators, washing machines, stoves, kitchen utensils, cigarettes, sheep, cattle, milk, clothes, wood, aluminum, auto spare parts, lighting products, electronic equipment, cheese, boxes of candies, air-conditioners, pipes, plastics, and other things. Cement also comes in through the tunnels, but not in large quantities because it is heavy and hard to move. The cement is poor quality and suitable only for repairs and renovation work.

At first, I worked almost every day because there was a lot of demand for goods, and there were about 800 tunnels, much more than there are now. There was lots of work, day and night, and the pay was excellent. There weren’t bombings by the Israeli planes, and the Egyptian army did not blow up tunnels. Now, there isn’t work all the time. I sit by the tunnels and wait for a tunnel owner to hire me for a daily wage. I work three or four days a week, and I can make up to one thousand shekels a month. This is really not enough. It is impossible to live off that because goods are very expensive, despite the poor quality. We have no choice but to buy the goods because we need a coat and shoes and a woolen shirt for the winter, even if we don’t like them.

The money I earn has to pay for the food and drink, clothes, and other needs of the whole family. I need money now in particular because the ‘Eid al-Adha holiday is approaching, and I have to buy new clothes for me and my family and feel the holiday like everyone else. We don’t want to buy a sheep for the holiday for 2,000 shekels, just clothes and necessities so my small brothers and sisters will feel the holiday.

That’s our life in Gaza. It’s a hard life, full of poverty and degradation.

'Imad a-Natur, 17, lives in Rafah and works in a tunnel for smuggling goods from Egypt to the Gaza Strip. He gave his testimony to Muhammad Sabah near the tunnels in Rafah on 17 November 2009.

Joint Report with Bimkom

B'TSELEM - The Israeli Information Center for Human Rights

December 2009, Joint Report with Bimkom -

Planners for Planning Rights

The establishment and expansion plans of the Ma'ale Adummim settlement

Spatial and human rights implications

Ma'ale Adummim is the largest Israeli settlement in its jurisdictional area (some 4,800 hectares) and the third largest in population size, after the ultra-Orthodox settlements of Beitar Illit and Modi'in Illit. Its city limits, which include the city's neighborhoods and the Mishor Adummim Industrial Zone, encompass a vast swath of land deep in the West Bank. Many Israelis consider Ma'ale Adummim an Israeli city that will remain under Israeli control in any final-status agreement reached with the Palestinians.

In accordance with this conception, Israeli governments have taken measures in recent years to strengthen the spatial and functional ties between Ma'ale Adummim and Jerusalem. The planning authorities have approved an outline plan for residential neighborhoods in E1, an area that lies within Ma'ale Adummim's city limits and borders Jerusalem's jurisdictional boundary. Due to objections made by the US Administration, the neighborhoods have not yet been built. However, despite the American opposition to construction in E1, Israel moved the Samaria and Judea Police District headquarters there. While constructing the police headquarters, Israel paved roads and built infrastructure to serve hundreds of housing units planned to be erected nearby.

The route approved by the government for the Separation Barrier in the area will leave more than 6,000 hectares on its “Israeli” side, including not only Ma'ale Adummim's built-up area (400 hectares), but also extensive swaths of land for future expansion of the settlement. Although construction of the Barrier has stopped – officially due to budgetary constraints – the plans to complete it along the designated route, thus annexing extensive areas of land to Israel, remain in place.

This report – a joint effort of Bimkom and B'Tselem – examines the spatial and planning aspects of these recent actions, frames them within a historical perspective and reveals documents from the Israel State Archives only recently made available to the public. These documents show that although the area of Ma'ale Adummim is occupied territory, the government of Israel has viewed it from the outset as a means to serve the internal needs of Jerusalem. Under international law, Israel holds this occupied territory in trust and is forbidden to use it for its own purposes.

Already in late 1974, the government decided to build Jerusalem's new industrial zone in Mishor Adummim, as well as a workers camp nearby. A few months later, in 1975, Israel expropriated 3,000 hectares to build Ma'ale Adummim. More land was subsequently expropriated to enable the settlement's expansion, to pave roads, and to develop other public infrastructure in the city. The expropriation procedure used in Ma'ale Adummim is unprecedented in the settlement enterprise. Expropriation of land for settlement purposes is forbidden, not only under international law but also according to the long-standing, official position of Israeli governments. Most settlements were built on area that was declared state land or on land that was requisitioned – ostensibly temporarily – for military purposes. It appears that in Ma'ale Adummim, the government decided to permanently expropriate the land because it viewed the area as an integral part of Jerusalem that would forever remain under Israeli control.

The thousands of expropriated hectares were not uninhabited land. To allow the construction of Ma'ale Adummim and its expansion, hundreds of Jahalin Bedouins were expelled from their residential sites, which were designated for the neighborhoods of the settlement. Residents of adjacent Palestinian communities – al-‘Eizariyah, Abu Dis, and ‘Anata – were also severely harmed by the construction of the settlement, which took over many of their land reserves. For example, some 650 of the 1,135 hectares of al-‘Eizariyah land now lie within the city limits of Ma'ale Adummim, leaving the Palestinian town with a severe shortage of land reserves for development and with highly crowded residential areas.

The geographic location of Ma'ale Adummim also infringes the collective right of the Palestinian people to self-determination. The settlement severs the West Bank at a strategic point, dividing it into two cantons, thus making it impossible to establish a viable Palestinian state with reasonable territorial contiguity.

Completion of the Separation Barrier along its approved route and implementation of the building plans for E1 in their entirety will worsen the infringement of Palestinians' human rights.

Al Jazeera’s Jonah Hull visited the newspaper’s offices in Stockholm.



Video: Organs story angers Israel




Israel angered over Swedish 'body parts' story


A diplomatic argument between Sweden and Israel is growing after a Swedish newspaper published an article detailing allegations that Israeli soldiers stole the organs of dead Palestinians in 1992.

In the report, published in Sweden's leading tabloid, a freelance journalist accused the Israeli army of stealing body organs from Palestinian men after killing them.

The Swedish government has failed to condemn the article and Israel is seeking to lodge an official complaint.

Al Jazeera's Jonah Hull visited the newspaper's offices in Stockholm.

جنبش آبجی داداش ها برای تبلیغ حجاب


چشمان بیدار - مهستی شاهرخی

چند روزی سفر بودم که اگر دست خودم بود آن را به هم می زدم و در خانه می ماندم و استراحت می کردم ولی از پیش برنامه ریزی شده بود. درست در حالی که با خستگی فراوان داری وسایلت را می پیچی و با یک دست داری دنبال دستمال کاغذی برای عطسه ای که در راه است می گردی و با دست دیگر دنبال خمیردندان که مبادا فراموش بشود و یک دستت در بین زمین و آسمان، در هواست که ناگهان می بینی آبجی داداش ها، نهضتی توکلانه به راه انداختند و مجیدانه لچک به سر کشیدند و یک شبه کمپین حمایت از حجاب راه انداختند!
صدای شعار "خواهر من، حجاب تو، وقار توست. مرگ بر بی حجاب!" و "بی حجابی زن، نشانه ی بی غیرتی مرد است" مانند صدای خاطراتی از وطن تسخیرشده، در سرم پیچید. دستم از هوا فرود آمد، در ابتدا به دنبال مسکنی می گشت که درد کمر را کم کند اما از درد دیدن چهره محجبه ی مجیده ها و عفیفه های حامی حجاب دردی مزمن در سرم پیچید.
دو مسکن برداشتم و در حالی که به این تابو شکنی های شیرین بانو (همگرایی با حاکمان و ساخت و پاخت از بالا یا تشویق مردان به دفاع از حجاب) فکر می کردم فوری به یاد آوردم سی سال پیش، در زمان تحمیل حجاب اجباری، مانند آن مرد ژاپنی برای همراهی و همدلی با همسرش، ه
یچکدام از این برادران و شوهران و پدران لچک به سر همراه ما به خیابان نیامدند!؟
در این سی ساله، وقتی زنان به جرم بدحجابی دستگیر و مورد اهانت و کتک قرار گرفتند هم تا به این حد به غیرت آقایان برنخورد و تابوشکنی نفرمودند و باز وقتی این همه زندانی عقیدتی در ایران هست، (از امیرانتظام تا همه ی دستگیرشدگان پس از سرکوب انتخاباتی)، منظورم آنهایی است که هنوز در زندان زنده اند و هنوز نفس می کشند و نه ندا که با ضرب گلوله ای از نفس افتاد؛ چرا این افراد، آزادی همه زندانیان عقیدتی سیاسی را طلب نمی کنند و فقط آزادی برای مجید یا مجیده؟ و بعد می بینی پیامی از شیرین دهنانی می رسد که مدام خواهر و مادر و دختر این و آن می شود و زنانگی بازاری و عامی خود را (به جای نظر کارشناس حقوقی) به معرض نمایش می گذارد که چه خوب شد آبجی داداش ها چادر مردان و لچک خواهران را به سر کشیده اند و حال تهوع ... و باز مبارزه فرسایشی و غلط و یا به قول لرها "مبارزه چوواشه (به لری یعنی برعکس)" !
مسکن مثل بعضی نترکیده از گلویم پایین می رفت، چهره ی آن استاد دانشگاه آمریکا را تماشا می کردم که در این شش ماهه در جلوی سازمان ملل، اول حمایل سبز اسلام را بر دوش انداخت، چندی بعد عمامه ای نپیچیده را به شکل دستار با خود کشید و اکنون لچک به سر کرده و عکس انداخته و خیالش مبارزه کرده است! ما داریم به کجا می رویم؟
درباره جنجال تبلیغ برای حجاب اسلامی تحت لوای "کمپین مردان با حجاب" به روال پروژه های ارتجاعی دیگری از قبیل "کمپین اصلاح قانون سنگسار!" بازهم خواهم نوشت. البته دیگران هم مطالب خواندنی بسیاری در اعتراض به این حرکت به ظاهر اعتراضی اما عمیقاً ارتجاعی نوشته اند.
توجه داشته باشید که ما
به زنی که حجاب را دوست دارد و به سر می کند کاری نداریم. اما بدیهی است که چون از آن جایی که هدف ما رد حجاب اجباری و تحمیلی از سوی رژیم و از سوی دیگر همنوایی برای موجه نشان دادن یک عمل ارتجاعی و مشاطه گری برای احیای حزب الله نوین از جانب افرادی که خود را متعلق به اپوزیسیون قلمداد می کنند نیست از درج مقالاتی در دفاع از حجاب توسط مجید یا مجیده های بی حجاب (به شیوه تاکتیکی شیرین بانو) و یا با حجاب در هر حال معذوریم.
تبلیغ حجاب ممنوع!

دفاع از جنبش لغو حجاب در مقابل مدافعین محجبه امروزی!

، مهرنوش موسوی

کمپین مردان محجبه به ایستگاههای جالبی برای ایستادن در مقابل جنبش لغو حجاب اجباری رسیده است. الان دیگر نه فقط شیرین عبادی و حزب توده و اکثریت و صدای آمریکا و بی بی سی، بل مدافعین تازه تری به کادرهای این جنبش ملحق شده و جالب اینجاست که جنبش لغو حجاب اجباری هم مدافعین پرشورتر و تازه تری هم در داخل و هم در خارج کشور پیدا کرده است.

به نظر من بر سر " برداشت جامعه" نمیشود روی دفاع از این کمپین ایستاد. اگر چه "توده ها چه میگویند" یک ساختار اصلی تفکر توده ایستی در عرض پنجاه شصت سال اخیر اپوزیسیون ایران بوده است. حزب توده در سال 56 از حجاب اجباری دفاع نمیکرد، از اعدام دفاع نمیکرد، از سپاه پاسداران و کشت و کشتار دفاع نمیکرد. حزب توده سال 56 مدافع سرنگونی حکومت شاه بود. اما بقول منصور حکمت علت اینکه خیلی قبلترها جنبش صادق هدایتها، علی دشتیها و ضد مذهبیهای آن مملکت نتوانست به جایی برسد و به خاموشی گرایید این بود که چپ آن جامعه که حزب توده بود، سیاست و تفکر خودش را در سازش با اسلام در متن جنگ سرد اینگونه فرموله کرد که میخواهد برود با "مذهب توده ها بسازد" ! کار به جایی رسید که معلوم شد "حضرت علی خودش سوسیالیست بوده"! این چپ با این "عشق به توده ها" وقتی انقلاب شد رفت و از حکومت ملی مذهبی خمینی دفاع کرد. رفت و کنار حجاب سر کردن با اسید و پونز ایستاد. برادر دوقلوی این حزب که قرار بود لااقل در راسته حزب توده کمی چپتر باشد، اعلامیه داد که باید سپاه به سلاح سنگین مجهز بشود! هیچ کس در سال 56 فکر نمیکرد چریک فدایی طرفدار سلاح دادن سنگین به سپاه بشود. همه این اتفاقات در عرض یکی دو سال افتاد. بنابر این "توده ها چه میگویند" تزی است که امتحانش را یک بار پس داده است. به اعتقاد من باید مقاصد سیاسی این کمپین را نه از حدس و گمان این یا آن مدافعش در باره "توده ها" و "جامعه" بل سرراست از حزب توده، اکثریت، سران جنبش سبز، بی بی سی و فمینیستهای اسلامی پرسید. این کمپین را توده ها راه نینداخته اند. این کمپین صاحب دارد. بنا بر این هر کسی که دفاع میکند باید جلو بیاید و بگوید از کمپین شیرین عبادی و مسیح علینژاد و رسانه هایی چون بی بی سی و صدای آمریکا دفاع میکند! جامعه و افکار توده ها را احزاب و روندهای سیاسی شکل میدهند، نه بر عکس! در کت من یکی نمیرود که حزب توده و اکثریت و شیرین عبادی و دو خردادیهای سابق و بی بی سی و صدای آمریکا افکار "جامعه" و "توده ها" را در باب این کمپین به نفع چپ شکل بدهند. دست برقضا دارم جلو چشم خودم میبینم که بر علیه کمپ چپ مشغول بردن تصویر خودشان از حقوق زن در جامعه ایران هستند که یک تصویر ملی و مذهبی عقب مانده و کپک زده است. اگر معیار نقد ما معماران و مدافعین اصلی این کمپین ارتجاعی و ضد حجاب باشند، آن وقت ما نه به "جامعه" علی العموم و "توده ها" بطور کلی، بل به خود این احزاب و جریانات رجوع میکنیم. اکنون اطلاعیه ای در سایتهای فمینیستی و وبلاگها و نشریات و بلندگوهای توده ای، اکثریتی در حال چرخاندن میباشد که برای این کمپین محجبه امضاء جمع کنند که رجوع به آن خالی از لطف نیست. در این اطلاعیه که تیتر آن این میباشد : " سرکوب حقیر است و نه زنانگی" اینطور آمده است که: " .. چه دیر اما چه پرخروش و با شکوه آمدند این مردان معترض به تحقیر زن و زنانگی. پوشش مبدل مجید توکلی، دانشجوی قهرمان دانشگاه امیرکبیر، چه به اجبار زندانبانان و چه به اختیار خودش برای گریز از مهلکه تمامیت خواهانّ، هرگز نماد تحقیر نیست، آنچه تحقیرآمیز است نه زنانگی و نماد های آن، اجبار زنان به استفاده از آن است"
یک ایبسیلون دقت در این جملات هر خواننده ای را به سرعت یاد تبریک شیرین عبادی به "پسرانش" در باره این کمپین می اندازد. ایشان هم عین همین حرف را زد. شیرین عبادی گفت: " پسران عزیزم، فرزندان دلبندم که چادر مادر و روسری خواهرتان را ننگ ندانسته و با افتخار آن را سر کردید..... فرزندانم، شما با حرکت نمادین خود نه تنها از دوست دربندتان، بلکه از "زن" بودن دفاع کردید."
خب پس مدافعین و معماران این کمپین دارند با صدای شفاف و بدون ترس و لرزی میگویند که این جنبش قرار بود "توده ها" را یاد این بیندازد که پوشش و یا حجاب هرگز نماد تحقیر نیست، بل تازه نشانه و نماد زنانگی هم هست! این به اعتقاد من لب کلام و سیاست این کمپین هست و همین تصویر هم بدرون جامعه برده شد. بیخودی نیست که معمارانش چنین صحبت میکنند.سئوال من این است که چرا اعلامیه فعالین فمینیست اسلامی و حتی سخنان خود خانم مسیح علینژاد که مبتکر برپایی این کمپین میباشد با سخنان شیرین عبادی و با مصاحبه های بی بی سی و صدای آمریکا و نوشتجات حزب توده و اکثریتی بطور کاملن "اتفاقی" یکهو در این نکته یکی شده است که این کمپین " دفاع از حجاب اختیاری" میباشد. چرا؟ مگر نمیگویند که این کمپین را دست بر قضا علیه تحقیر به زن راه اند اختیم؟ چطور شد که برای مقابله با تحقیر به زن ادعایی کلید خورد مبنی بر اینکه زنانگی همان حجاب است منتهی از نوع سبز و اختیاری آن! چطور شد که این کمپین تاتی تاتی نکرده معلوم شد که نخیر اصلن حجاب باعث افتخار است! زنانگی یعنی روسری! زنانگی و حجاب یکی است و هیچکدامش مایه تحقیر نیست چون اختیاری است. چه شد که یکشبه تصویر زن در این مملکت و "زنانگی وی" حجاب اختیاری از آب در آمد؟ شیرین عبادی میگوید دستتان درد نکند که روسری سرتان کردید و نشان دادید روسری آنقدرها هم بد نیست! این نشانه زن است. اطلاعیه ای هم که من آن را اینجا نقل کرده ام همین را میگوید. سئوال من این است این حرف با حرف علی خامنه ای چه فرقی دارد؟ یا فقط پالانش عوض شده و رنگ سبز شده است؟ آنها هم میگویند حجاب تو ناموس من است! زن و حجاب از هم جدانشدنی است! زن بیحجاب فاسد است و اصلن زن نیست! مگر غیر از این هست؟
اطلاعیه مزبور میگوید اجبار در حجاب تحقیر است و نه خود حجاب! این به چه معنی است؟ دقت کنید این به معنی تاکید بر آزادی پوشش نیست. چون آزادی پوشش اسمش روی خودش میباشد. ما در مقابل حجاب اجباری هیچوقت شعار زنده باد حجاب اختیاری را ندادیم. اما فمینیستهای اسلامی دادند! شیرین عبادی که اصلن مدافع خود حجاب است. حرفهای ایشان در مصاحبه با گاردین هنوز موجود است که حجاب را فرهنگ زن ایرانی میداند. ما در مقابل حجاب اجباری، سوزاندن حجاب را مطرح کردیم. در مقابل حجاب اجباری آزادی پوشش را قرار دادیم. اما جنبشی که دم از "حجاب اختیاری" میزند، ترجیح داد و مقدرات سیاسی اش به او حکم میکرد کلمه "حجاب" را در شعار و جنبش سیاسی خودش برای روز مبادا نگه دارد. الان اگر به ادبیات این جریان در توضیح حجاب اختیاری رجوع کنید، می بینید صدی و نود و نه دفاعیات آنها فرقی با رساله خمینی و قانون اساسی حکومت ندارد. برای همین هم اینها جنبش التزام به قانون اساسی هستند. صدی نود و نه استدلالات اینها روی این بنا شده که اصل خود حجاب آنطورها هم بد نیست. همین الان مدافعین این کمپین را شما بیشتر در موضع ابراز نفرت از حجاب می بینید یا در موضع دفاع از قشنگ بودن روسری به عنوان علامت زنانگی؟ خب من به این میگویم کلک آخوندی!
بنا بر این به نظر من جنبشی که تحت عنوان مردان محجبه راه افتاد، تلاش کرد زیر پای شعار آزادی پوشش و لغو حجاب اجباری را زده، حجاب اختیاری را به جامعه بفروشد. تلاش کرد تصویر عوض کند. تلاش کرد شیرین عبادی و بقیه افراد این جنبش را روی دوش این کمپین بنشاند و به بقیه بفروشد. به جای تصویر زن مدرن، بیحجاب و برابری طلب، تصویر زن محجبه اختیاری را قرار بدهد. این جنبش اصلن جدید نیست. به نظر من تنها نکته جدید این جنبش، الحاق کادرهایی جدید از صف چپ به آن است تحت عنوان "تمایل توده ها". اگر نه پلاتفرم حجاب نشانه زنانگی است و حجاب اختیاری شعار ماست، یک پلاتفرم قدیمی است که همین یکسال پیش توسط خود من در مقابل گروه میدان زنان نقد و کوبیده شد. الان سالهاست فمینیستهای اسلامی در مقابل شعار و جنبش ما، شعار حجاب اختیاری و جنبش دو خردادی ملی/اسلامی فمینیستها را قرار داده اند. منتهی وقتی پلاتفرم یک جریان ارتجاعی در شرایط آرام به یک پلاتفرم خیابانی تبدیل میشود، آنوقت در خود خیابان جریاناتی را ملاقات میکند که گاردشان باز است. پلاتفرم خیابانی شده دیگر مهر شرایط جدید را دارد. سئوال قدیمی من این است چرا پلاتفرم حجاب اختیاری الان کمپین و خیابانی شد؟ خود مدافعینش در توضیح آن میگویند چون مجید توکلی محملی برای طرح این سیاست شد. چه سیاستی؟ اینکه زن بعلاوه حجاب تصویر حکومت آتی است. ببینید اگر یکسال پیش یک جریانی بلند میشد و میگفت حجاب باید اختیاری باشد. من و شما به ایشان میگفتیم چرا برای دفاع از حجاب جنبش سیاسی راه انداخته ای، شما در گوشه چپ علی خامنه ای قرار داری! چون حساب فردی که میگوید من اصلن دوست دارم روسری به سر کنم، با جنبش سیاسی راه انداختن در یک مملکتی که حجاب آل ردی در آن حاکم است دو تا هست. به یک تک فرد میگویید: ببین شما روسری سرت بینداز، آزادی پوشش حق شماست، حق شما سر جای خودش ولی ما مخالف خود فلسفه حجاب هستیم. چون اگر اسلام معتقد بود که پیکر شما مردان را تحریک میکند، چرا یک عینک دودی برای حضرت محمد اختراع نکردند به جای اینکه شما را کفن پوش کنند؟ لابد این فرد هم با همین طنز شما روسری اش را پرت میکرد. چون سی سال است این جامعه از دست حجاب خفه شده است، الان در ایران حتی لازم ندارید علیه فلسفه حجاب حرف بزنید، خود رژیم اسلامی و تسلط قوانینش نفرت از اسلام را نسلی کرده است. خود رژیم کاری کرده که نفرت از حجاب از هر نوعش چه اختیار و چه اجبارش بدل به جنبش سیاسی شده است. طرف کتک میخورد که حجاب روی سرش نیندازد. من ندیدم کسی برای اینکه خودش خیلی اختیاری هوادار حجاب هست ناراحتی داشته باشد. بر عکس این رژیم است که اطلاعیه صادر میکند که چرا دولت فرانسه نمیگذارد معلم محجبه سر کلاس درس بدهد چون سیستم آموزش و پرورش فرانسه سکولار است. لذا من معتقدم که محال ممکن است در این مملکت حجاب سوزانده بشود و کسی از جایی دور آتش گریه کند که چرا به حجاب اختیاری اش توهین میکنند. تصویر جامعه ایران درفردای به زیر کشیدن اسلام در این مملکت با همین امروز آن هم یکی نیست. چه رسد به اینکه همین امروز هم دست رد زدن به همین "پرچم زنانگی" جنبش سیاسی و میلیونی و خیابانی شده است. بنا براین وقتی جنبش سیاسی حول حجاب آنهم از نوع سبز و اختیاری درست میشود که به بهانه "اعتراض" برود و برای حجاب فرمولاسیون جدید به بازار بیاورد، هر ژورنالیستی که از کنار این جامعه رد میشود میگوید لابد دارند حجاب را میسوزانند و یک عده بدجوری ناراحتند. مسئله علاقه چند نفر به حجاب و فواید آن در پنهان کردن مو نیست. خانم عبادی و علینژاد خودشان حاضر نیستند این علامت "زنانگی" را روی سرشان بیندازند، مانند عبدلله مهتدی که در واشنگتن با کت و کراوات میرود ولی مردم کرد را محکوم به پوشیدن کوا و پانتول و جامانه میداند! مسئله سیاسی است. جنگ آلترناتیو و جنگ قدرت و جنگ تصویر است. اینها میخواهند تصویر " چادرنماز" را به عنوان "فرهنگ خودمان" از زن نهادینه کنند، ما میخواهیم تصویر مدرن و حق طلب و امروزی و بیحجاب را نهادینه کنیم. لذا من میخواهم بپرسم الان، درست وقتی عکس خمینی آتش زده میشود و بسیار بسیار محتمل میباشد که فعالین حقوق زن روی این پلاتفرم بروند که یک دستاوردی روی دستاورد آتش زدن عکس خمینی گذاشته، جنبش را ارتقاء بدهند و حجابها را آتش بزنند، چرا یک جنبشی یاد فواید حجاب اختیاری افتاده است؟ چون شما اختیار در حجاب را در مقابل رضا شاه میتوانستید بگویید ولی در مقابل جمهوری اسلامی که دیگر مسخره میشوید دم از فوائد حجاب و زنانگی بزنید. چون این مملکت سی سال است در مقابل خود حجاب از خودش عکس العمل نشان میدهد. "بدحجابی" الان یک عکس العمل میلیونی نام گرفته است. الان ایران را در افکار عمومی مردم غرب به عنوان کشوری که زنانش بیحجاب میباشند میشناسند. بروید گزارشات لوموند و نیویورک تایمز را در باره زندگی مردم در زیر شهرهای تهران و شیراز و ... بخوانید. همین افکار عمومی برای همین عطش سیاسی بود که ندا را روی دست بلند کرد. پس چه دردی دارید که الان و درست در گرماگرم نزدیک شدن به سوزاندن حجابها به مردم گفته میشود حجاب یعنی زنانگی! مردان محجبه یعنی زنده باد زنانگی! چه دردی دارید که کبریت را از دست مردم گرفته میگویید نه! نه! دست نگه دارید. اختیاری آن بد نیست! آنطورها هم ننگ نیست!
به نظر من این شعار و این دفاعیه در مقابل نظام نیست، اینها در مقابل جنبش لغو حجاب در مملکت است. شعار حجاب اختیاری شعاری در مقابل نظام نیست، در مقابل جنبش لغو حجاب و در مقابل چپ است. همانظور که شعار جمهوری ایرانی، بدیل مرگ بر جمهوری اسلامی بود! این کمپین اپیزودی از جدال جنبشهای اصلی جامعه بر سر "چگونه سرنگون کردن نظام" است. شما اگر نظام را سرنگون کنید در حالیکه سی ان ان و بی بی سی نشان میدهند که عکس خمینی و حجابها در تهران و شیراز و اصفهان در میان هلهله و رقص مردم و فریاد زنده باد آزادی، زنده باد برابری به آتش کشیده میشود، دنیا تصویر مخابره شده حکومتی که در تهران سر کار می آید را جور دیگری میگیرد، اگر شیرین عبادیها و مهرانگیزکارها و علینژادها و مخملبافها و... حجاب را روی دست چرخانده مدام در حال ساکت کردن مردم در همهمه الله و اکبر باشند، تصویر دیگری میگیرند. مردم دنیا سر تاسف تکان میدهند و میگویند مردم ایران بعد از سی سال موفق نشدند. آه و افسوس کشیده میشود. چون آمریکا که از روز اول اصلن حتی ادعا نکرده بود به خاطر برقع به سر کردن زنان به افغانستان حمله میکند، الان دارد از طرف جنبش خودش به همین عنوان ارزیابی میشود. میگویند با موشک کروز زدید طالبان را به زیر کشیدید نتوانستید تصویر جامعه را عوض کنید! آمریکا نمیخواست عوض کند، قرار نبود عوض کند ولی مردم ایران پلها را پشت سرشان خراب کرده اند. مردم ایران به جهان مخابره کرده اند که میخواهند تصویر عوض کنند و درد جنبشهای ارتجاعی دست برقضا همین "تصویر" است. من معتقد نیستم در پروسه سرنگونی نظام به خود این جنبش سبز با عکس خمینی، جنبش الله و اکبر، جنبش حجابهای زنانه چیزی میرسد. چون اینها با خود سرنگونی نظام خواهند رفت. جنبش سبز موقت است. جنبش سبز فقط عمله حکومت راست آتی برای تعدیل تصویر و ارزیابی مردم از خودشان و به دیگران است. بالاخره برای آمدن آلترناتیو راست یکی باید جاده را از وجود چپ و مردم صاف کند. تمام فونکسیون اینها این است. یک کاری بکنند که حکومت دست راستی آتی در ایران مشکل بالا بودن توقع مردم را نداشته باشد. چون اگر یک حکومتی در ایران سرکار بیاید که تازه بعد از دو سال بخواهد سال شصت برپا بکند، کارش آنهم در فضای فن آوری رسانه ای جدید تمام است. لذا باید قبل از آن این کار را بکنند. فرق اوضاع الان با سال 57 این است که در سال 88 به واقع عدد 60 قبل از 57 افتاده است. روش هم عوض شده است. الان بصورت جنبشی و اجتماعن جنبشهایی که نقطه قدرت چپ هست را کنار میزنند و در هر تعرضی که میکنند یک تکه از خود این چپ را با خود میبرند. الان باید راست بوسیله و با کمک این جنبش سبز چپ را عقب بزند تا شیپور آمدنش زده و فرش قرمزها انداخته بشود چون چپ در سال 57 جنبش اجتماعی نبود الان هست. به قول حکمت اگر توقع مردم پایین بود میشود آن را پایین نگه داشت، اگر بالا بود، نمیشود کاری کرد مگر اینکه توقع مردم را روی قله هایش بزنند. یکی از این قله ها حجاب است. برای ما کمونیست کارگریها این قله ها و دیده بانی از آنها حیاتی مماتی است. برای ما جمهوری سوسیالیستی همان ارزش سیاسی را به لحاظ میلیتانتیسم سیاسی دارد که حجاب سوزاندن. میدانید چرا؟ چون زمانی که در این مملکت مردم ایران را اسلامی معرفی میکردند، زمانی که حجاب فرهنگ خود زنان محسوب میشد یک حزبی تحت رهبری منصور حکمت جرئت کرد جلو بیاید و مقابل این ادعا سینه سپر کند. درست مانند وقتی که ادعا میکردند کمونیسم مرد و نظام سوسیالیستی دیگر فایده ندارد. اینها جزو تصویر سیاسی ما هستند. ضدیت کمونیست کارگری با اسلام و حجاب و ستم به زن همانقدر آیکون این جریان و تصویر این جریان محسوب میشود که جمهوری سوسیالیستی و سوسیالیسم فوری! اینها سیم خاردارهای این حزب برای عدم ورود دشمنند.
برای همین من معتقدم کمپین مردان و زنان محجبه، بدیل سوزاندن حجاب و بدیل تصویر چپ از حقوق زن در جامعه است. چون هیچ آدم عاقلی در مقابل نظام جمهوری اسلامی نمی آید بگوید اجازه بده حجاب اختیاری باشد! نرمالترین آدم در مقابل این نظام میگوید حجاب نمیخواهم چه میگویی؟ کسی که الان و در این شرایط انقلابی یاد فواید حجاب اختیاری افتاده و به نظر خودش که سیاه روی سفید نوشته به این خاطر کمپین میکند که نشان بدهد زنانگی بد نیست! تحقیر بد است. یعنی چه؟ یعنی حجاب و زن در سیاست حکومت آتی این افراد هنوز جزو مرکب همدیگر هستند، منتهی بدون تحقیر و با افتخار!
تصویر سازی در جامعه بستر درست کردن برای گرفتن قدرت سیاسی است. این تصاویر نقش قدرت آتی هستند. جنبش سبز تصویر را درست میکند ولی خودش میرود. بعدن در فرصتی که راست حکومت را گرفت، اینها میشوند موکلین حکومت دست راستی آتی. جنبش سبز و به رضا کشاندن مردم میشود سوبسید اختناق و خونریزی بعدی. این تصویر باید لحظه به لحظه جلو چشم هر کسی باشد که میداند باید کمک کند در این مملکت چپ قدرت را بگیرد. نمونه عراق و افغانستان نمونه های خوب و قابل تحصیلی هستند. در کابل و بغداد این زنان و مردان جامعه نبودند که پای صندوقهای رای رفتند و گفتند "زنده باد برقع"! الان قانون رسمی در افغانستان در "اجبار" به حجاب مانند قبل وجود ندارد، اما آزادی پوشش هم قانون آنجا نیست. پس چرا تصویر جامعه افغانستان در رابطه با حجاب در آن کانتکستی و آن انتظاری که دنیا داشت برآورده نشد؟ به نظر من چون احزاب سیاسی توده ای، اکثریتی و همجنس جریانات فعلی مملکت خودمان نگذاشتند. مطمئن باشید آنها هم نگفتند برقع خیلی خوب است! آنها هم به عقب ماندگی مردم! نظر توده ها! و... استناد کردند. چون حزب چپی نبود جلودارشان باشد. جلو ینار محمد را در عراق "سبزهای" تازه بدوران رسیده این کشور بعد از سرنگونی صدام گرفتند. در مصاحبه ینار محمد با من در نشریه رهایی زن ایشان توضیح داد که در اولین هشت مارس بغداد بعد از سرنگونی صدام، صدها نفر نماینده جریانات مدافع حقوق زن و الیت این جنبش در عراق به دعوت ینار و سازمان آزادی زن عراق جمع شدند، در میان این صدها نفر چندین نفر از فواید حجاب و اینکه فعلن نباید تندروی کرد صحبت میکردند. بیرون این کنفرانس دشنه اسلام قدرتش را پشت این " میانه روها" گذاشت! ینار محمد را اسلامیهای آن مملکت به خاطر مخالفتش با حجاب و اسلام به مرگ محکوم کردند! ینار محمد را محکوم به مرگ کردند نه کسانی که دم از اختیار در حجاب میزدند. اسلامیهای عراق سر زن بیحجاب را بریدند و آویزان کردند. اما آنها که دم از اختیار در حجاب میزدند نانشان در روغن افتاد، برایشان بودجه تهیه کردند، برنامه تلویزیونی داده و در به اصطلاح مجلس آن کشور و در حاشیه آن مشغول رواج حجاب اختیاری هستند. جالب این بود که اسلامیها با اینها کنار آمدند ولی آزادی پوشش را نپذیرفتند. برای همین من معتقدم همین مدافعین امروزی حجاب اختیاری،همین خواب را برای ایران نیز دیده اند و تجربه جلوی دستشان هست. تنها فرقی که ایران با افغانستان و عراق دارد این است که هر کسی در این مملکت بخواهد توقع جامعه را از حق زن پایین بیاورد، اول باید چپ را بزند. یا جریانات چپ را به سمت خودش چرخش بدهد. در افغانستان مجبور نبودند. در عراق هم جنبش تازه بعد از سرنگونی پا گرفته بود. در ایران سی سال است خشت روی خشت گذاشته شده است. در ایران محال ممکن است که مردم ایران با سرنگون کردن حکومت حجاب به آتش نکشند. در تصویر جنبش من برای سرنگون کردن نظام، مردم ایران محال ممکن است بروند داوطلبانه حجاب سر کنند، داوطلبانه نماز و روزه بخوانند، داوطلبانه سینه زنی کنند. یک جنبش قوی ضد مذهبی الان با عناد با این رسوم خود را نهادینه کرده است. جنبش سبز و فمینیستهای اسلامی بهتر است دست از دشمنی با مردم و جنبشهای آزادیخواهانه، مدرن و مترقی بردارند. کار حجاب در ایران تمام است!

برگرفته از سایت آزادی بیان

لقب امام دادن به خامنه‌ای که در اوج بدنامی و نفرت در نزد افکار عمومی قرار دارد

2دی :

خودنويس:روز پس از تشييع جنازه آيت‌الله منتظري، برخی از روزنامه‌های دولتی به اشاره معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد از لقب «امام خامنه‌ای» برای رهبر جمهوری اسلامی استفاده کردند.

لقب امام دادن به رهبری که در اوج بدنامی و نفرت در نزد افکار عمومی قرار دارد بار ديگر نشانه‌ای است از نعل وارونه‌ای دستگاه تبليغاتی و اتاق‌های فکر دولت احمدي‌نژاد بر سم يابوی خود زده‌اند.

براساس يک نظرسنجی دولتی که نتايج آن اخيرا در اختيار برخی از مراکز قرار گرفته است، محبوبيت «امام خامنه‌ای» به نسبت سال گذشته بيش از «پانزده درصد» کاهش يافته است. اين در حالی است که معمولا در نظرسنجي‌های دولتی پاسخ‌گويان جرات ابراز مخالفت علنی و سند به دست دشمن دادن ندارند، اما نگارنده به خاطر مي‌آورد در تمام نظرسنجي‌هايی که به دست وی در پژوهش معاونت سياسی صدا و سيما مي‌رسيد خامنه‌ای وضعی رقت بار داشت و در اغلب مواقع دومين دولت‌مرد محبوب پس از رئيس جمهور وقت در همين نظرسنجي‌های مغلوط و دستکاری شده بود.

بيش از سی سال پيش همين لقب برای خمينی به وی قدرت و کاريزمايی دهشتناک بخشيد که وی که در «نوفل لوشاتو» سخنانی کمابيش معقول در محدوده شعور مذهبی خود مانند "عدم دخالت روحانيون در حکومت، آزادی زنان در پوشش، آزادی بيان برای همه ، حتی کمونيست‌ها و مراجعه به آرای عمومی" مي‌زد به محض آنکه پاي‌اش به کشور رسيد کاری کرد که به قول منتظری روی شاه را در ديکتاتوری و جنايت سفيد کرد.

نخست فاتحه جمهوری را خواند و با رفراندم جمهوری اسلامی با ياری بهشتی و ديگران قوانين جزائی متوحشانه ای را حاکم کرد که از جمله آنها تبعيض براساس تفاوت بود و سپس با ياری منتظری اصل ولايت فقيه و ساير قوانينی که به ديکتاتوری منتهی مي‌شد را وارد قانون اساسی کرد، منتظری اما خود گفته است از نتيجه عملی ولايت فقيه خبر نداشته است و با تجربه‌ای که با خمينی و سپس خامنه‌ای يافت در پايان عمر به اشتباه خود اعتراف کرد.

اگر عنوان امام برای خمينی سبب شد تا با قداست روحاني‌اش دستور هر جنايت، توطئه و دسيسه‌ای را بدهد، اين عنوان کمکی به خامنه‌ای نخواهد کرد چرا که نه خامنه‌اي، خمينی است و نه اين دوران، آن دوران. به قول مارکس همه پديدارهای تاريخ دوبار تکرار مي‌شوند يک بار به شکل تراژيک ، و بار ديگر به شکل کمدی سخيف!

اين روزها همگان در باره منتظری می نويسند «موج زدگی» خصيصه نخست طبقه متوسط است اما فراموش می کنند که نقش منتظری در تحکيم قدرت خمينی را يادآوری کنند چيزی که منتظری خود در واپسين سالهای حيات ش به انتقاد از خود پرداخت.

اصلاح‌طلبان در حالی اشک برچشم از منتظری سخن مي‌گويند که خود در صف نخست توطئه و دشمنی با منتظری برای برکنار کردن وی از قدرت بودند و يا حداقل در آن روزگار که منتظری به دليل انتقادهاي‌اش از همين امامی که سنگش را بر سينه مي‌زنند تنها بود، خفقان گرفته بودند تا کرسی نخست وزيری و وزارت و رياست مجلس و قدرت خود را از دست ندهند، همان‌ها که شاگردي‌اش را می کردند از پشت به او خنجر زدند و همان‌ها که در مقام فرزندی او بودند رنج‌نامه نوشتند و انشاء نويس عزل او شدند.

حال رانده شدگان از قدرت در عزای منتظری اشک مي‌ريزند گويی از ياد برده بودند که همين هفته پيش به برخی از جوانان کم حافظه توصيه کرده بودند که عکس ديکتاتور و جنايتکار بزرگ را بردست بگيريد، توصيه‌ای که صدای بسياری از مقلدان‌شان را هم درآورد و منتظری را ناچار کرد تا به لفافه بر جنايات خمينی انگشت گذارد و نهيب بزند که او معصوم نبود.

آنها که کعبه آمال‌شان خمينی ست و آرزوی بازگشت به دوران طلايی «امام خمينی» را مي‌کنند در واقع آرزوی بازگشت به فرمانروايی بی چون و چرای دوران حاکميت مطلق «جناح چپ» که از اتفاق عمله همه جنايات و قتل عام ها و ويرانی کشور در دوران خمينی بود را دارند.

مشکل اين حضرات البته نه مردم بلکه قدرت است، برای رسيدن به قدرت حاضرند عکس خمينی که هيچ عکس شيطان را هم به دست بگيرند.

آنها که در دست‌بوسی خمينی با علم و مشارکت در تمام جنايت‌ها و مصائب بی نظيری که در دوران او رخ نمود بر يکديگر سبقت مي‌جويند و اکنون بر سر ميراث او با خامنه‌ای دست به يقه شده‌اند نه از منتظری چيزی آموخته‌اند و نه حتی از پس توجيه مقلدان خود که کورکورانه آنها را الگوی رهبری «جنبش سبز» قرار داده‌اند برمي‌آيند.

جنبشی که آنها خود را رهبر آن تصور مي‌کنند چانه‌زنی بر سر قدرت يا لحاف ملا يا به گفته حضرات «دعوای خانگی» است حتی اگر لنگه کفشی هم بخورند يا ذره‌ای هم اسپری فلفل استشمام کنند، هدف و مقصدی جز بازگشت به دفتر رياست جمهوری ندارد.

صدای منتظری که اين جنبش و خواسته‌های مردم از حد شعارها و وعده های انتخابات گذشته و کليت رژيم را زير سوال برده و در صورت عدم پاسخ‌گويی به آن لاجرم منتهی به انقلابی ديگر مي‌شود البته در گوش اين آقايان عزادار نمي‌رود.



به گمان من از پس از شانزدهم آذر تکليف و صف بخش مهمی از مردم با «شعارهای ساختارشکنانه» شان کاملا از تکليف اصلاح‌طلبان حکومتی جدا شده و دير يا زود در رويارويی با کل حاکميت بالانس معادلات سياسی و اميد به تعيين تکليف از سوی سياست‌مداران شکست خورده که همه نظريات و تئوري‌ها و راهبردهاي‌شان در اين مدت اشتباه در آمده و به داستان‌سرايی هايی چون اختلاف در بيت رهبری يا احتمال کودتای ارتش و غيره روی آورده‌اند، بهم خواهد خورد.

حال بگذار آقايان، کاسه‌های نذري‌شان را از ختم منتظری پر کنند، منتظری حتی به عنوان يک مرجع دينی که به ناچار بايد به بسياری از احکام اسلامی مقيد مي‌ماند از اصلاح‌طلبان حکومتی بسيار پيشرو تر و عليرغم سادگي‌اش و نابلدي‌اش در علم سياست (به معنايی که طرفداران خمينی و خامنه ای در عمل به کار بستند) از آنها طبعا صادق‌تر به نظر مي‌آمد.

بسياری از «موج سبزي‌ها»ی متعصب و حقوق‌بگيران رسانه‌های آنها اکنون در فقدان منتظری جامه سياه پوشيده‌اند (حتی سايت اصلاح‌طلب بالاترين که سايت شخصی نيست هم عزادار می شود!) اما کلامی از جفايی که رهبران‌شان در حق منتظری کردند سخن نمي‌گويند، کلامی از دست داشتن همه اين آقايان در جنايات امام خمينی سخنی نمي‌گويند و هرگاه که به مصلحت باشد به زير عبای «امام» مي‌خزند. در عالم واقع اما برخلاف نظر طرفداران خمينی و خامنه‌ای اين سياست نيست، اين روس...گری است!

اطلاعيه حزب کارايران(توفان)به مناسبت درگذشت آيت الله منتظری

آيت الله منتظري، مرجع سرشناس شيعيان، مبارز ضد رژيم منفور سلطنت، زندانی سياسی سابق و از نظريه پردازان و پايه گذاران حکومت جمهوری اسلامي، روز شنبه 28 آذر ماه سال 1388 در شهر قم در حاليکه در حصر خانگی بسر می برد و مورد تعدی و تجاوز رژيم منفور جمهوری اسلامی قرار داشت درگذشت. مراسم خاکسپاری آيت الله منتظری امروز دوشنبه با حضور صدها هزار نفر در شهر قم برگزار گرديد و مردم با شعارهای کوبنده، نفرت و انزجار خويش را نسبت به سران جمهوری اسلامي، بويژه سيد علی خامنه ای و محمود احمدی نژاد و بطور کلی ولايت فقيه که ارزشی برای انسانها قايل نيست ابراز داشتند.
آيت الله منتظری يک از بنيان گذاران و نظريه پردازان نظام جمهوری اسلامی است که درتدوين قانون اساسی ارتجاعی جمهوری اسلامی نقش مهمی ايفا نمود و به اعتراف خودش اصل استبدادی ولايت فقيه در قانون اساسی توسط ايشان تعريف، تدوين و در قانون اساسی گنجانده شد.

درسال 1364خورشيدي، مجلس خبرگان، آيت الله منتظری را بعنوان قائم مقام و جانشين آيت الله خمينی انتخاب کرد. زندگی سياسی آيت الله منتظری درطول سه دهه اخير به دو دوره متفاوت تقسيم ميگردد و نمی توان اين دو دوره را ازهم تميز نداد و بی مسئوليت از کنار آن گذشت.
دوره اول، دوره پايه گذاری نظام جمهوری اسلامی و تلاش برای تثبيت پايه های حکومت اسلامی بهر قيمت و ممانعت از تعميق انقلاب از يک سو و صف آرايی نيروهای مترقی و انقلابی درمقابل يورش ارتجاع برای حفظ دستآوردها و تعميق انقلاب و تحقق مطالبات دمکراتيک همه آحاد مردم ايران از سوی ديگر است. دراين دوره، آيت الله منتظری همسنگر با آيت الله خمينی و دوشادوش وی عليه اعتراضات برحق مردمی و آزاديخواهانه عمل نمود و به تائيد سرکوب خونين خلق کرد، ترکمن صحرا، حمله به دانشجويان و تائيد انقلاب ننگين فرهنگی اسلامي، بستن دانشگاهها و سرانجام تائيد کودتای خونين 30 خرداد 60 و ريشه کن کردن بقايای آزاديهای دمکراتيک پرداخت. تيربارانهای هولناک و وحشيانه جوانان و نوجوانان درکوچه و خيابان و زندان درسالهای 60، 61 و 62 خورشيدی و فضای ارعاب و بربريت و کشتار آن زمان در حافظه تاريخی مردم ايران ثبت است و اين دوره نيز بخشی از کارنامه زندگی سياسی آيت الله منتظری است. در اين دوره بسط خرافات و تجاوز به حقوق بشر و حقوق زنان، تاسيس بنيادهای غارتگر ثروت مردم، سازمانهای سرکوب و متجاوز در دستور کار بود و سنگهای بنائی را پی ريزی می کرد که سرانجام به حذف خوديها از جمله آيت اﷲ منتظری منجر شد. آيت اﷲ منتظری در آن دوره با ديد تائيد به همه اين ستمگريها نگاه می کرد و حتی مدعی شد زلزله طبس يک آزمايش خدائی بوده است. بايد توجه داشت که آيت الله منتظری درسال 1364 توسط رهبری مجلس خبرگان بعنوان جانشين آيت الله خمينی انتخاب گرديد و اين بدان معناست که آقای منتظری حداقل تا اين تاريخ در خطوط و عملکرد سياسی با خمينی دريک سنگر قرارداشت، درغير اينصورت انتخاب ايشان توسط مجلس خبرگان محلی ازاعراب نمی داشت. ما کمونيستها نمی توانيم تاريخ را جعل کنيم و بر واقعيات آن پرده استتار بيفکنيم. ما بايد پديده ای بنام آيت اﷲ منتظری را در روند تحول و تکاملش مورد ارزيابی قرار داده در متن تاريخی به آن بپردازيم. اين امر برای ما يک تجربه قابل آموزش است که نسلهای کنونی و آينده ايران بايد با آن به نحو علمی نه احساسی برخورد کنند.
دوره دوم زندگی سياسی آيت الله منتظری ازسالهای 65 و 66 خورشيدی آغاز ميگردد که توام با واقعبينی و دورانديشی سياسی و آموزش و جمعبندی جديد از تئوريهای معيوب اسلامی در تجربه زنده زندگی اجتماعی است که با انتقاد و افشای جريان مک فارلين و سرانجام اعدام مهدی هاشمی برادر داماد وی همراه بود. انتقادات منتظری به ادامه سياست جنگ عليه عراق و درنهايت برخورد انتقادی ايشان به قتل عام زندانيان سياسی درتابستان 1367 و ايستادگی او درمقابل خمينی خون آشام، موجب برکناری وی از مسند قدرت و قائم مقامی وی گرديد. خمينی طی ارسال نامه ای خطاب به منتظري، وی را "ساده لوح" خواند و نوشت: "شما پس ازاين وکيل من نيستيد.". ازآن تاريخ حملات سياسی عليه آيت الله منتظری آغاز گرديد، حرمت و ديوارحفاظتی منزل وی در قم نيز تخريب و رساله ها و تاليفات ايشان جمع آوری شدند. سانسوری که در دوره نخست فعاليت ايشان گريبان سازمانهای انقلابی و دموکراتيک را گرفته بود حال به در خانه ايشان می رسيد. آيت الله منتظری اما به رغم همه تهديدات و شانتاژهای سياسي، ازانتقاد به خمينی و ياران آدمخوار او باز نايستاد و شجاعانه عليه باند ارتجاع حاکم به مقابله برخاست. آيت اﷲ منتظری حال خود قربانی همان ساز و کاری می شد که سابقا آيت اﷲ شريعتمداری را به کام خود کشيده بود. ماشين آدمخواری که حرمت آيت اللهی را حفظ نکند همه آيت اﷲ ها را به کام خويش می کشد.

آيت الله منتظری برخلاف خميني، نه تنها ساده لوح نبود، بلکه بسيار دورانديش و از شم طبقاتی بالايی برخوردار بود. وی بارها به رهبران جمهوری اسلامی که به منافع کوتاه مدت خود می انديشيدند گوشزد می نمود که با شيوه های هرج ومرج طلبانه و خودسرانه و بگير و ببندهای وحشيانه نمی توان حکومت کرد و نظام اسلامی پايدار نخواهد ماند و به گور سپرده خواهد شد. اوضاع کنونی ايران، انفراد و نفرت همگانی از جمهوری اسلامی و درپرتگاه قرارگرفتن موجوديت کل نظام همه و همه در تائيد دورانديشی آقای منتظری است. تمام تلاش آيت الله منتظری دراين جهت بود تا با اجرای اصلاحاتی درچهارچوب نظام و آشتی بين "اسلام و دمکراسی" و قابل هضم کردن اسلام و ”رافت” اسلامی برای مردم، جمهوری اسلامی سرمايه داری ايران را از سرنگونی نجات دهد. در همين راستا تفسير ديگری از ولايت فقيه و نقش معنوی روحانيت در جامعه و ارزش نهادن به نظر مردم و احترام به انسان و حق انتخاب کردن ارائه داد.
آيت الله منتظری بعنوان رهبر معنوی اصلاح طلبان، کودتای 22 خرداد را محکوم کرد و از مبارزات و حقوق دمکراتيک مردم در چارچوب نظام دفاع نمود و تا آخرين روزهای حيات خويش در مقابل فاشيسم مافيای حاکم کوتاه نيامد و با سربلندی بدرود حيات گفت.
حزب ما ضمن خط کشی روشن با سياست همکاری آيت الله منتظری با خمينی درسرکوب آزاديخواهان در اوان تاسيس نظام جمهوری اسلامی ايران، برآمد شجاعانه ايشان عليه دارودسته فاسد و آدمخوار خمينی را در دو دهه اخير مثبت و آن را بسود پيشروی مبارزات عادلانه مردم ايران ارزيابی می نمايد. نظريات آقای منتظری و تکيه وی به نقش معنوی روحانيت، غيرقانونی خواندن دولت، پذيرش رای مردم و احترام به خواستهای آنها، تفسير جديدش از ولايت فقيه هسته های روشنی بودند که برافکار بخشی از روحانيتی که خواهان جدائی نسبی دين از دولت هستند در آينده پرتو می افکند. منتظری در عمق استدلالاتش تنها راه نجات مذهب را در کناره گيری نسبی و محتاطانه از دولت و پذيرش يک نقش پرنفوذ معنوی می بيند که دولت را از طريق اين بند معنوی هدايت می کند. اين درسی است که وی بعد از سی سال تجربه شکست خورده جمهوری اسلامی گرفته است و تراوشات فکری وی در اين زمينه را می توان در موضعگيريهای اخيرش بطور بارز ديد. بهمين جهت وی بدرستی پدر معنوی اصلاح طلبان تلقی می شود که برای نجات مذهب اسلام گام به پيش گذارده است. چنين حرکتی از نظر ما بطور عينی مثبت بوده و هست زيرا به گشايش فضای باز سياسی ياری می رساند، از فشار بار مردم می کاهد و فضای قابل تنفسی ايجاد می کند. موضع گيری درقبال آقای منتظری بايد ارزيابی مشخص از شرايط مشخص باشد و از دريچه موضع گيريهای سياسی ايشان با شناخت تاريخی و اجتماعی و در متن مبارزه طبقاتی صورت گيرد و نه از منظر ايدئولوژی و باورهای مذهبی ايشان.
از نظر ما کمونيستها هيچ تفاوت ماهوی بين مسيحيت، اسلام، بودا،، زرتشت، يهوديت، بهائيت نيست و تمام مدعيان حقوق دمکراتيک موظفند به امر برابری مذاهب و جدايی دين ازدولت و آموزش تاکيد ورزند و از تلاش بيهوده برای آشتی دين با دمکراسی بپرهيزند زيرا حقوق بشر با اسلام و يا هر دين ديگر منافات دارد.
مردم قهرمان ايران که اين روزها ارتجاع را به لرزه درآورده اند با احترام به مبارزه نقادانه و واقعبينانه آيت الله منتظری عليه حکام فاسد اسلامی می نگرند و ياد همه کسانی را که حتی گامی ولو کوچک در برانداختن پايه های استبداد و اختناق سياسی بر دارند گرامی ميدارند. تاريخ ايران آنها را هرگز فراموش نخواهد کرد.

حزب کارايران(توفان)
30 آذر 1388

آقای رادان! نیرویی که از عهده نجف آباد بر نیاید در برابر سیل تاسوعا و عاشورا نابود خواهد شد

دسامبر 23, 2009

نا آرامی های نجف آباد و اصفهان (اینجا) از دیروز ادامه دارد و نیروهای انتظامی قادر به کنترل اوضاع نیست.

جرس: با وجود تدارک نیروهای نظامی در شهر نجف آباد، زادگاه آیت الله العظمی منتظری، شب گذشته بر اثر شدت درگیری ها و گستردگی اعتراض ها، پلیس نتوانست اعتراض ها را به کنترل خود درآورد. گفتنی وضعیت این شهر همچنان نا آرام است و درگیری های پراکنده بین مردم و نیروهای نظامی در جریان است. و مردم به سر دادن شعارهایی علیه مقامات بلند پایه نظام ادامه می دهند.(اینجا)

با و جود این سردار رادان که از ترس سیل عظیم مردم در روزهای تاسوعا و عاشورا به وحشت افتاده است بجای کرنش کردن در برابر اراده ی مردم، آن ها را تهدید به برخورد کرده است.(اینجا) واقعیت این است که اگر نیروی انتظامی توانایی کاری در برابر خشم و انزجار مردم داشت حتما در نجف آباد موفق می شد. در روزهای تاسوعا و عاشورا با توجه به پراکندگی نیروها، بدون هیچ شکی کاری از دست سرکوبگران بر نخواهد آمد.
دو خبر:
1. چون کودتاچیان از حضور حضرت آیت الله طاهری در آیین سوگواری امروز در اصفهان جلوگیری کردند ایشان از مردم خواسته اند تا «در روز عاشورا در سراسر کشور شیخ شهید، فقیه عالیقدر را تکریم و انزجار خود را از رویه حاکم اعلام کنند» (اینجا)
2. فردا (3 دیماه) قرار است از ساعت 15 در میدان توپخانه تهران گردهمایی بزرگی در سوگ و بزرگداشت بزرگ مرد حقوق بشر آیت الله العظمی منتظری برگزار شود. قرار است مسیر خیابان انقلاب تا توپخانه از طریق لاله زار طی شود تا بازاریان نیز همراه شوند. رسانه شمایید. این خبر را به تمام هموطنان تهرانی برسانید.

گزارشی از تجارت اعضای بدن انسان در زندانهای جمهوری اسلامی

2دی:

استفاده جمهوری اسلامی از زندانيان همچون قطعات يدکی انسان ،تاکنون گزارشات مستندی از شکنجه های بدنی ،انفراديهای طويل المدت غير قانونی ،مرکهای مشکوک که بسيار از آنها بر اثر ضربات باتون و چوب رخ می دهد و همچنين آمار بالای خوکشی بدليل شرايط سخت زندان رجائی شهر کرج منتشر شده است.
اما اين يکی ديگر اوج رذالت و دشمنی با بشريت است .مدارک مستندی در بارۀ تجارت اعضای بدن انسان توسط مسئولين قوۀ قضائيه و سازمان زندانها در دست است که يکی از آنها در ذيل اين نامه منتشر می نمايم .طی اين سند که مربوط به سال 1384 خورشيدی می باشد . رياست زندان علی حاج کاظم و ساير مسئولين سازمان زندانها و قوۀ قضائيه ادعا می کنند کليه فردی بنام افشين کريمی را بصورت اشتباه بيرون آورده اند. در صورتی که نام فردی که کليه افشين کريمی در بيمارستان مدنی کرج به وی پيوند شده موجود است.
طی اين سند مديران سازمان زندانها متعهد شدند که در صورت هرگونه اتفاق برای کليه ديگر او برايش يک کليه ديگر تهيه نمايند . اکنون که 4 سال از آن تاريخ گذشته. زندانی افشين کريمی دچار مشکلات حاد کليوی گرديده ولی با اين وجود زندان حتی از اعزام وی به بيمارستانی خارج زندان خوداری می نمايد .
افشين کريمی تنها يکی از زندانی است که پس از اينکه متوجه شد کليه وی بدون اجازه وی از بدنش خارج گرديده و به فروش رسيده است شکايت می نماييد از اين قبيل زندانيان شمار ديگری نيز و جود دارند که از آن جمله می توان به نام های احمد حناني،شروين گودرزی ،عبدالله و غيره اشاره نمود .
تحقيقاتی که در اين زمينه انجام دادم اين نتيجه را ثابت می کند که مقامات قضائی رده بالا و بسياری از مسئولين زندان حداقل از سال 1384 خورشيدی به اين طرف اعضای بدن برخی از زندانيان را از بدنشان جدا کردند و به قيمت گزاف به فروش رسانده اند .
چندی پيش در همين زندان شاهد انتقال اجباری دختران زندانی به دبی بوديم که طی افشاگريهای فراوان رئيس زندان شکاری و رئيس دادگاه انقلاب کرج منتظرمقدم در اين رابطه دستگير و از مقام خود برکنار گرديدند که متاسفانه خيلی زود نيز آزاد شدند .
ما بارها از مقامات قضائی ،بازرسی کل کشور و کميته اصل 90 مجلس اين تقاضا را نموده ايم که در مورد جنايات و موارد نقض حقوق بشر در زندانهای ايران کميته تحقيق تشکيل دهند ولی متاسفانه چون نمايان گرديدن اين جنايات بسياری از مسئولين جمهوری اسلامی و همچنين ماهيت آن را زير سئوال می برد هيچ اقدامی صورت نگرفت. حتی هنگامی که بنده به مدت 6 ماه در سلولهای انفرادی اندرزگاه 1 سالن 2 بودم . يک بار زمانی که آقای ده پهلوان بازرس سازمان زندانها برای بازديد به آنجا آمد يک ساعت قبل از ورود ايشان مرا به انفرادی های اندرزگاه 5 منتقل نمودند و پس از رفتن وی مرا به سلولم بازگرداندند .علت اين کار زندان می تواند نداشتن مدارک قانونی برای نگه داشتن بنده در انفرادی و بازگو نکردن جناياتی باشد که اين جانب در پی اين 10 سال در زندان گوهر دشت کرج مشاهده نمودم . بدون ترديد اگر روزی سلطۀ جمهوری اسلامی بر رسانه های گروهی و سيستم بازرسی کل کشور ضعيف و کم رنگ گردد، اطلاعات بيشتری در بارۀ جنايت زندانهای اين رژيم منتشر می گردد.
در يک شرايط خفقان آور داخلی شورای حقوق بشر سازمان ملل بايد کميته تحقيق مستقلی به ايران بفرستد تا جناياتی که در گذشته و حال روی ميدهد برای همگان روشن گردد و مسئولين بدانند که قدرت چک سفيد امضاء نيست که هرگونه خواستند خرج کنند.
زندانی سياسی بهروز جاويد طهرانی
زندان گوهردشت کرج بند 1 سالن 1
30 آذر 1388
انتشار: فعالين حقوق بشر ودمکراسی در ايران

آخوند حکومتی، آيت الله نوري همداني در جمع 200 نفره اوباش: فتنه قم،آخرين فرصت آشوبگران بود ديگر صبر جايز نيست + عکس


http://www.irna.ir/NewsMedia/Photo/Larg_Pic/2009%5C12%5C23%5Cimg633971725666250000.jpg

شعارهای ساختار شکنانه یا صدای واقعی مردم قم؟

در مراسم خاکسپاری آیت الله منتظری شعارهای تندی علیه رهبر ایران شنیده شد. گرچه رسانه های حامی علی رهبری و در راس آنها کیهان در اولین واکنش سعی نمودند اینگونه وانمود نماید که این چنین شعارهایی داده نشده اما عمق و تاثیر این اتفاق به حدی بود که امکان انکار آن وجود نداشت. به همین دلیل سیاستی تهاجمی اتخاذ شده است. اما این شعارها چه بودند؟

به گزارش شاهدان عینی، بسیاری از حاضرین در هنگام قرائت سخنان علی رهبری علیه وی شعار دادند. در میان عزادارنی که برای خاکسپاری آیت الله منتظری آمده بودند روحانیون بسیاری دیده می شدند که با شعارهای جمعیت همراهی می کردند. همچنین هزاران پلاکارد در دستان مردم مشاهده می شد که در آن نسبت به رفتار رهبری اعتراض نموده بودند. بخشی از این شعارهای مردم حاضر در مراسم تشییع و خاکسپاری در ادامه می آید: "منتظری مظلوم ، آزادیت مبارک" ، "عزا عزاست امروز ، روز عزاست امروز ، مرجع سبز ایران ، پیش خداست امروز" ، "ای رهبر آزاده ، تجاوز هم آزاده؟" ، "تجاوز ، جنایت ، مرگ بر این ولایت" ، "وصیت منتظری ، مرگ بر این دیکتاتوری" ، "نه بسیج، نه سپاه ، نه جنتی، نه مصباح" ، "ابولفضل علمدار ، دیکتاتورو برش دار" ، "این همه لشکر آمده ، علیه رهبر آمده" ، "اوین شده دانشگاه ، ایران شده بازداشتگاه" ، "عکس خمینی بر سر نیزه هاست ، مرگ بر این حکومت عمر و عاص" ، "این ماه ماهه خونه ، یزید سرنگونه" ، "منتظری زنده است ، مرجع پاینده است" ، "دیکتاتور بداند ، منتظری زنده است" ، "منتظری نمرده ، دیکتاتوره که مرده" ، "اگر امام حالا بود ، شک نکنید با ما بود" ، "یا حضرت معصومه ، منتظری مظلومه" ، "یا حجه ابن الحسن ، ریشه ظلمو بکن" ، "تسلیت عقده ای ، نمی خوایم ، نمی خوایم" ، "مرگ بر دیکتاتور" و . .

برگزاری مراسم بزرگداشت آیت الله منتظری در دانشگاه سیستان و بلوچستان

ا وجود فشار و ایجاد محدودیت: برگزاری مراسم بزرگداشت آیت الله منتظری در دانشگاه سیستان و بلوچستان

روز گذشته سه شنبه ۱ دی ماه دانشجویان دانشگاه سيستان و بلوچستان مراسمی در بزرگداشت آیت الله منتظری برگزار کردند.

به گزارش خبرنامه امیرکبیر عليرغم تهديد قبلی و پخش اعلاميه‌های كميته انضباطی مبنی بر محروميت از تحصيل تا ۴ ترم در صورت برپايی تجمعات، صدها نفر از دانشجويان دانشگاه سيستان و بلوچستان در اين مراسم شركت کردند.

در ابتدای اين مراسم دانشجويان به یاد آیت الله منتظری شمع روشن کردند. در ادامه دو تن از اعضای انجمن اسلامی سابق دانشگاه (كه از ابتدای ترم گذشته توسط دانشگاه منحل شده است) به سخنرانی در مورد مبارزات آيت الله منتظري پرداختند و از آزادگی و بی اعتنایی ایشان به مقام و قدرت یاد کردند. در پايان اين مراسم دانشجويان برای آن مرحوم فاتحه قرائت کردند.

گفتنی است پيش از اين قرار بود ظهر روز سه‌شنبه مراسمی در خارج از دانشگاه توسط انجمن اسلامی مدرسين دانشگاه برگزار گردد كه به علت فشارهای نهادهای امنيتی اين مراسم لغو گرديد.

در طی هفته گذشته فشارها و برخوردهای انضباطی با دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان شدت یافته است به نحوی که تاکنون تعدادی از دانشجویان برای چندین بار به کمیته انضباطی احضار شده اند و بیم آن می رود که برای دانشجویان احکام سنگین انضباطی صادر شود.

در حال حاضر جو این دانشگاه نیز به شدت امنیتی است و حراست، کمیته انضباطی و شخص معاون دانشجویی، آقای رضوانی، علنا به تهدید و ارعاب دانشجویان می پردازند.













یانیه ۴۴ تن از اساتید دانشگاه بین المللی قزوین در اعتراض به سرکوب بی سابقه دانشجویان این دانشگاه


در پی سرکوب های بی سابقه در دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین ۴۴ تن از اساتید آگاه و اعضای هیئت علمی این دانشگاه با صدور بیانیه ای اعتراض خویش را به این روند اعلام داشتند.

یه گزارش خبرنامه امیرکبیر در چند هفته ی اخیر ۴ تن از دانشجویان این دانشگاه توسط نهاد های امنیتی یازداشت شدند که پس از چند روز با قرار کفالت و وثیقه آزاد گشتند، موج جدیدی از احضار به کمیته انضباطی به راه افتاده و همچنین تعدادی از اساتید و دانشجویان به ستاد خبری اطلاعات احضار شده و مورد بازجویی قرار گرفتند . این در حالی است که شایعاتی نیز مبنی بر برخورد های سنگین انضباطی با دانشجویان احضار شده به کمیته انضباطی در ایام فرجه ها و امتحانات در بین دانشجویان به گوش می رسد .

در پی به وجود آمدن این فضای امنیتی در درون این دانشگاه، ۴۴ تن از اعضای هیئت علمی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین که در میان آنها اساتیدی از تمامی گروههای آموزشی به چشم می خورد با صدور بیانیه ای ضمن محکوم کردن این روند خواستار پایان دادن به آن شدند.

متن بیانیه به شرح زیر است :

یکم دی ماه 1388

بسمه تعالی

بیانیه ی جمعی از استادان داشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

دانشگاه یک مرکز علمی است و باید بستری امن برای آموزش و پژوهش باشد تا دانشجویان بتوانند با فراغت خاطر به تحصیل علم بپردازند، و به تناسب علایق متنوع استعداد های سرشار خود به فعالیت های علمی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بپردازند . نیاز به امنیت برای تحقق اهداف علمی و سیاسی و اجتماعی، یکی از حقوق انسانی، اجتماعی، ملی و اسلامی دانشجویان است و قانون اساسی (در اصول : 22-23-25-27-32-38 و 39) کیفیت تامین این حق اولیه را معین کرده است . بنابر این همه ی ما موظفیم در چارچوب این محور مشترک، در جهت ایجاد فضای امن در دانشگاه تلاش کنیم. از آنجا که هرگونه تحدید و تهدید این حق، مانع شکوفایی استعداد های درخشان نسل جوان و فعال دانشجو است، هشدار می دهیم که امنیتی شدن فضای دانشگاه در ماههای اخیر، و احضار و بازداشت دانشجویان و اساتید موجب نگرانی بخش قابل توجهی از دانشجویان و اساتید و اختلال در طراوت و پویایی حیات علمی، سیاسی و فرهنگی دانشگاه می گردد.

از این رو خواستار آنیم که این رویه ی نامطلوب پایان یابد و از مسئولان محترم دانشگاه می خواهیم بر اساس وظایف قانونی خود، از حقوق مسلم و قانونی دانشجویان و اعضای هیات علمی حمایت جدی به عمل آورند .


1- دکتر ابدالی عضو هیات علمی گروه حقوق
2- دکتر احمدی عضو هیات علمی گروه روانشناسی
3- دکتر البرزی عضو هیات علمی گروه حقوق
4- دکتر ایمانیه عضو هیات علمی گروه شیمی
5- دکتر برزگر عضو هیئت علمی گروه تاریخ وتمدن ملل اسلامی
6- دکتر بزرگمهری عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی
7- دکتر بهشتی سرشت عضو هیات علمی گروه تاریخ
8- دکتر بیات عضو هیات علمی گروه حسابداری
9- دکتر بیات عضو هیات علمی گروه شیمی
10- دکتر پروین نیا عضو هیات علمی گروه عمران
11- دکتر پیروی عضو هیات علمی گروه ریاضی
12 – دکتر جلالی عضو هیات علمی گروه روانشناسی
13 – دکتر حسن پور رجبی عضو هیات علمی گروه شیمی
14- دکتر حقیقت عضو هیات علمی گروه حسابداری
15- دکتر حکیمی عضو هیات علمی گروه آمار
16- دکتر درویشی عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی
17 – دکتر رئیسیان عضو هیات علمی گروه فیزیک
18 – دکتر رجبی عضو هیات علمی گروه متالوژی
19- دکتر رحمانی عضو هیات علمی گروه فیزیک
20- دکتر رزاقیان عضو هیات علمی گروه متالوژی
21 – دکتر رسولی عضو هیات علمی گروه فلسفه و کلام اسلامی
22– دکتر رضازاده عضو هیات علمی گروه حسابداری
23– دکتر رضایی بهبهانی عضو هیات علمی گروه شیمی
24 دکتر زرآبادی عضو هیات علمی گروه برق
25- دکتر ستوده نیا عضو هیات علمی گروه کشاورزی
26 – دکتر سلطانی عضو هیات علمی گروه برق
27- دکتر سلیمانی عضو هیات علمی گروه شیمی
28- دکتر سمیع زاده عضو هیات علمی گروه ادبیات فارسی
29- دکتر شریفی عضو هیات علمی گروه حقوق
30 – دکتر صفاری عضو هیات علمی گروه ادبیات فارسی
31 – دکتر عادلفر عضو هیات علمی گروه تاریخ
32 – دکتر عباسبندی عضو هیات علمی گروه ریاضی
33 – دکتر غمامی عضو هیات علمی گروه شیمی
34 – دکتر فرجیها عضو هیئت علمی گروه تاریخ وتمدن ملل اسلامی
35- دکتر فضلی عضو هیئت علمی گروه مدیریت
36- دکتر فلاح توتکار عضو هیئت علمی گروه تاریخ
37 – دکتر قافله باشی عضو هیئت علمی گروه ادبیات فارسی
38 دکتر گلجانی عضو هیئت علمی گروه علوم و قرآن حدیث
39 – دکتر محمد حسینی عضو هیئت علمی گروه فیزیک
40 – دکتر محمدی عضو هیئت علمی گروه تاریخ
41- دکتر محمدی عضو هیئت علمی گروه شیمی
42- دکتر نائینی عضو هیئت علمی گروه عمران
43- دکتر نوازنی عضو هیئت علمی گروه علوم سیاسی
44- دکتر واشقانی عضو هیئت علمی گروه شیمی




آخرین آمار زنان مطلقه در ایران

رئیس مجتمع قضائی شماره دو خانواده از وجود 6 میلیون زن طلاق گرفته در کشور خبر داد.

به گزارش خبرنگار مهر، جواد صادقی روز چهارشنبه در همایشی که در مرکز همایشهای مجمع تشخیص مصلحت نظام برگزار شد آمار زنان مطلقه را 6 میلیون نفر اعلام کرد.

این مقام ارشد در قوه قضائیه در تکمیل سخنانش گفت: خانواده باید بیش از اینکه یک نهاد حقوقی باشد، کانون عشق و محبت باشد اما متاسفانه در کشور ما به علت وجود عوامل متعدد، نهاد خانواده متزلزل و آسیب پذیر شده است.

قاضی صادقی ارائه راهکارها و بررسی مناسب را از جمله اقدامات جهادی و واقع بینانه ای دانست که اجرای آن بر عهده کارشناسان و متولیان امور خانواده است.

همچنین یکی از کارشناسان حاضر در برنامه در این همایش گفت: سن اعتیاد زنان ایرانی به 25 سال و مردان به 22 سال رسیده است.

دکتر سعید شفایی از همه مسئولین دعوت کرد نسبت به انجام یک برنامه ریزی استراتژیک و اقداماتی وسیع در سطح ملی برای پیشگیری و درمان این پدیده شوم و دردناک تلاش کنند.

نام:

اسامی برخی از مجروحین معترض به حکم اعدام در سیرجان


خبرگزاری هرانا : 37 تن از شهروندان در سیرجان که برای نجات جان دو زندانی محکوم به اعدام اقدام نموده بودند توسط نیروهای انتظامی کشته و مجروح شدند.
به گزارش مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در صبح روز سه شنبه با تاکید شورای تامین شهرستان سیرجان مراسم اعدام مجدد عصر روز سه شنبه در این شهرستان برگزار شد که با حضور بیش از 5 هزار نفر از مردم و واکنش اعتراضی آنان این مراسم به صحنه درگیری میان شهروندان و نیروهای انتظامی بدل شد.
مقامات انتظامی و امنیتی در صحنه با صدور فرمان تیر اندازی مستقیم به سوی مردم باعث کشته و مجروح شدن 37 تن از شهروندان شدند که در این بین 4 تن از شهروندان جان باختند ، فضای شهر سیرجان بسیار ملتهب و امنیتی گزارش شده است
اسامی تعدادی از مجروحان که در بیمارستان غرضی سیرجان بستری می باشند به شرح زیر میباشد: اکبر بحرینی- محمد نادری - نصرت اسماعیل زاده - مهدی پور رضا قلی - حسین احمدی - عادل برزکار- مجید اسفندیار پور- امانی- اصغر ارتجاعی -وحید سیاه کوهی - فرامرز صادقی - میلاد اسماعیلی - پرویز بحرینی - غلامرضا اونگ - علی مددی زاده - فرهاد کاظمی، لازم به ذکر است اسامی دقیق کشته شدگان هنوز اعلام نشده است.

مقاومت مردم دلیر سیرجان در برابر رژیم سرکوبگر

object width="425" height="344">

زدوخورد با رژیم در چند شهر بزرگ ایران


عكس/بخش‌نامه موسوي براي جمع آوري عكس هاي منتظري

اين تصاوير مربوط است به بخش‌نامه‌ي آقايان ميرحسين موسوي و عبدالله نوري، مبني بر جمع آوري تصاوير و عكس‌هاي آقاي منتظري از نهادها و ادارات و سازمان‌هاي دولتي. هيچ توضيح اضافي براي اين بخش‌نامه‌ها لازم نيست، چون هر دوي آنها به خوبي گويا است. نكته اينجاست كه صادر كنندگان اين بخش‌نامه‌ها هر دو از مدعيان خط امام هستند. مخصوصا آقاي موسوي كه هنوز هم خودش را نخست وزير امام مي‌داند و منت آن سالها را بر سر مردم مي‌گذارد.

از دو حال خارج نيست و شكل سومي هم وجود ندارد. مدعيان خط امام، يا هنوز به امام وفادارند و به دستورات و نصايح و سفارشات و وصيت‌نامه‌اش پايبندند و يا اينكه به مرور زمان به اين نتيجه رسيده‌اند كه بعضي از دستورات امام خميني، اشتباه بوده و آنها را بايد كنار گذاشت! اگر ادعا مي‌كنند كه هنوز به امام و خط امام وفادار هستند، پس چرا رفتار امروزشان چيز ديگري را نشان مي‌دهد؟ و اگر بعضي تصميمات امام را قبول ندارند، كه با ادعاي خط امامي بودن‌شان منافات دارد!اين تناقض را چطور حل مي‌كنند؟!

معناي وفاداري به امام و خط امامي بودن فقط اين نيست كه هركجا به نفعمان باشد، خودمان را يار و ياور هميشگي امام و فرزند محبوب و نخست وزير امام بناميم، اما وقت عمل كه شد، عكس دستورات امام عمل كنيم و با دشمنان و مخالفانش متحد شويم!

يك سوال: بالاخره ما نفهميديم آقاي موسوي آن زمان، خط امامي بودند يا اين زمان! نظر شما چيست؟

مردم در حال رها كردن باغ‌های خود هستند


دست‌نخوردگی مركبات داخلی و افزایش 227 درصدی واردات پرتقال

در حالی كه بسیاری از كارشناسان و فعالان اقتصادی و حتی مقامات دولتی كشور مكرر فریاد می‌زنند كه واردات میوه صورت نگیرد تا میوه‌های دیگر مانند سیب‌های داخلی كشور روی دست‌های كشاورزان نمانند، اما میزان واردات پرتقال در هشت ماهه امسال به حدی بوده‌ كه در لیست 100 قلم كالای عمده وارداتی كشور وجود داشته است.

هرچند به گفته مقامات بخش خصوصی تاكنون باغات مركبات كشور دست نخورده باقی مانده‌اند و طبق سخنان مقامات دولتی تولید مركبات كشور كامل و كافی است و امسال نیازی به واردات در بحث پرتقال نداریم، اما میزان واردات پرتقال در هشت ماهه امسال نسبت به مدت مشابه در سال گذشته بیش از 227 درصد افزایش داشته است.

میزان واردات پرتقال در هشت ماهه امسال نسبت به هشت ماهه سال 87 از نظر ارزش و وزن به ترتیب 227.31 و 158.87 درصد افزایش داشته است.

براین اساس، طی این مدت 111.9 هزار تن پرتقال به ارزش 60 میلیون دلار و سهم 0.37 درصدی وزنی و 0.19 درصدی ارزشی وارد كشور شده‌ است.

قیمت متوسط یك كیلو پرتقال وارداتی طی این مدت 0.5 دلار( معادل حدود 500 تومان) بوده و این میزان در مدت مشابه سال گذشته 0.4 دلار (معادل حدود 400 تومان ) بود.

در مدت مشابه سال گذشته نیز 43.2 هزار تن پرتقال به ارزش 17 میلیون دلار و سهم0.16 درصدی وزنی و 0.05 درصدی ارزشی وارد كشور شده بود.

این در حالی است كه نه‌تنها فعالان بخش خصوصی اعتقاد دارند نباید مركباتی چون پرتقال وارد كشور نشود، بلكه مسئولان دولتی كشور نیز اذعان كرد‌ه‌اند كه امسال تولید مركبات كشور كافی است و نیازی به واردات نیست.

مدیركل دفتر امور میوه وزارت جهاد كشاورزی، از جمله این مسئولان است كه مدتی قبل به خبرنگار ایسنا گفته بود: «اعتقاد ما بر این است كه تولید مركبات كشور كامل و كافی است و امسال نیازی به واردات در بحث پرتقال نداریم.»

*واردات در زمان برداشت محصولات داخلی

به گفته محمد بهتاش ـ كارشناس كشاورزی ـ نیز واردات میوه به كشور ما در حالی است كه ثمر درختان میوه باغ‌های داخل كشور بر اثر پرباری بر روی زمین افتاده‌اند و كشاورزان به دلیل شرایط نامناسب بازار برای فروش تولیدات داخلی نمی‌توانند این بار سنگین را از دوش درختان كشور بردارند.

این بی‌توجهی به محصولات و تولیدات داخلی به حدی رسیده است كه به گفته او، همزمان با برداشت محصولات كشور، شاهد واردات عظیم انواع میوه‌های خارجی هستیم.

این همان موضوعی است كه مقامات بخش خصوصی نیز به شدت نسبت به آن گله دارند.

رییس هیات مدیره اتحادیه باغداران مركبات با اشاره به اینكه سال‌های گذشته در زمان شكوفه دادن باغ‌های مركبات محصول را پیش‌خرید می‌كردند، بیان كرده بود: « متاسفانه امسال با وجود اینكه محصول با كیفیت و مرغوبی نیز تولید شده ولی تاكنون باغات مركبات دست نخورده باقی مانده‌اند. واردات بی‌رویه‌ای كه در گذشته انجام شده و همچنان نیز ادامه دارد باعث شده كه در حال حاضر باغات مركبات دست نخورده باقی مانده و باغداران مركبات در نگرانی و دلزدگی به سر ببرند و این دل‌زدگی به جایی رسیده كه مردم در حال رها كردن باغ‌های خود هستند. »

*مشكل از واردات نیست!

پیش از این نیز اخباری مبنی بر این كه سیب‌های كشاورزان امسال روی دستان آن‌ها مانده‌ است و آن‌ها به اجبار این محصولات را دور می‌ریزند منتشر شده بود كه معاون وزیر بازرگانی علت این اتفاق را نبود صنایع تبدیلی دانسته بود.

صادق مفتح با بیان اینكه اصلا مشكل از واردات نیست، عنوان كرده بود: «مشكل نبود صنایع تبدیلی است.»

با وجود این، در شرایطی كه برخلاف كارشناسان و مسئولان وزارت جهاد كشاورزی، مقامات وزارت بازرگانی اعتقادی به این ندارند كه عامل فروش نرفتن و از بین رفتن مركبات كشور واردات است، باید منتظر ماند و دید كه چه زمانی این بار سنگین بر دوش درختان كشور برداشته می‌شود و آیا اصلا برداشته می‌شود یا این كه خودشان به تدریج خشك و كدر و ضایع می‌شوند؟

منبع: ایسنا

حمله به بيت الله منتظری +8 عکس

گفتگوی محبوبه عباسقلی زاده با شیوا نظرآهاری - قسمت دوم


گفتگوی محبوبه عباسقلی زاده با شیوا نظرآهاری - قسمت : 1


آغاز مجدد برنامه های تلويزوني " چه بايد کرد؟" از روز يکشنبه اين هفته

تعطیلی هیات عزاداری میدان محسنی

تعطیلی هیات عزاداری میدان محسنی
* حذف 3 یا 4 صفر از واحد پول کشور قطعیت یافت
تعطیلی هیات عزاداری میدان محسنی
آینده : یکشنبه شب گذشته بعد از درگذشت آیت‌الله منتظری تجمع اعتراض‌آمیزی از شمال میدان محسنی شکل گرفت که به سمت جنوب حرکت می‌کردند و در طول مسیر و رسیدن به هیات عزاداران عاشقان حسین (خیابان شاهنظری) با شعارهایی حمایت خود را ازکاندیدای مورد نظرشان اعلام می‌کردند.
بر اساس شنیده‌ها در پی این اقدام ماموران جهت ادامه مراسم و برقرار بودن این هیات از مسئولان آن خواستار تعهداتی از جمله تامین امنیت منطقه، عدم راه‌اندازی دسته‌های سینه‌زنی و زنجیر زنی درخیابان و تعطیلی و پایان کار هیات تا ساعت 9 شب شدند و اعلام کردند درغیر این صورت از ادامه کار این هیات ممانعت بعمل می‌آید.
پذیرفتن این تعهدات که از سوی مسئولان وعزاداران این هیات عملی نبوده ومسئولان هیات مجبور به جمع کردن هیات و پرچمهای عزاداری شوند. و در نهایت تمامی نمادهای عزاداری از این منطقه از جمله پارچه نوشته ها و پارچه های سیاه جمع آوری شده است.
برخی منابع از عدم برگزاری مراسم عزاداری توسط این هیات تا اطلاع ثانوی و بسته بودن در محل برگزاری مراسم این هیات مردمی خبر دادند.
حذف 3 یا 4 صفر از واحد پول کشور قطعیت یافت
واحد مرکزی خبر: رئيس کل بانک مرکزي حذف سه يا چهار صفر از رقم واحد پول رسمي را منوط به اجراي طرح تحول اقتصادي دانست .
بهمني در شيراز در مصاحبه با خبرنگارما با اشاره به بررسي هاي نهايي براي حذف رقم هايي از صفر اسکناسها
گفت: اينکه سه يا چهار صفر از رقم واحد رسمي پول ايران حذف شود ،منتظر اجراي طرح تحول اقتصادي هستيم تا براساس قيمت هاي واقعي اين طرح اجرايي شود.
رئيس کل بانک مرکزي گفت :طرح حذف سه يا چهار صفر از رقم واحد پول رسمي لازم الاجرا و قطعي است و ضرورت ايجاب مي کند شمار رقم هايي از صفر واحد پول ايران را حذف و تغييري در ساختار پولي کشور ايجاد شود.

اين جانوران وحشي که مزدوران رژيم هستند شناسائي کنيد !




لباس شخصی‌ها پیش از ظهر امروز در حمله‌ای گسترده به حاضران در مراسم ختم آیت‌الله منتظری در اصفهان حمله‌ور شدند.

آیت الله طاهری بزرگوار با چشمان اشکبار از ۶ مسیر برای حضور در مسجداقدام کردم که عمله های یزید زمانه همه مسیرها را یکی یکی بستند

دسامبر 23, 2009 · نوشتن دیدگاه


به گزارش �پارلمان‌نیوز�، نیروهای لباس شخصی که بعد از حضور پرشکوه مردم در مراسم تشییع پیکر آیت‌الله منتظری اقدام به سازمان‌دهی گسترده‌ای برای انجام حمله و هتک حرمت مرجعیت و روحانیت کرده‌اند، امروز به مسجد سیداصفهان حمله کردند.

در این مسجد به دعوت و میزبانی آیت‌الله طاهری اصفهانی مراسم یادبود آیت‌الله منتظری بنا بود برگزار شود که دقایقی بعد از ساعت اعلام شده یعنی ۹صبح برای برگزاری این مراسم، در مسجد بسته می‌شود و مردم در محوطه مسجد در حال قرائت حمد و سوره بودند که نیروهای لباس شخصی به مردم حمله کردند و با بستن در اصلی مسجد سید به مردم گاز فلفل و گاز اشک‌آور پرتاب کردند.

بعد از مدتی اقدام آنها به ضرب و شتم شدید حاضران کردند و سپس به سمت حجت الاسلام ادیب عضو جبهه مشارکت و رئیس ستاد مهندس میرحسین موسوی در قم که سخنران این مراسم بود حمله‌ور شدند.

بنا بر اخبار رسیده از اصفهان جمعی از مردم اصفهان با زدن حلقه‌ای به دور این روحانی فریاد می‌زدند که اجازه هتک حرمت به روحانیت را نخواهیم داد که این حلقه با حمله گسترده و شدید لباس شخصی‌ها شکسته شد و با پرتاب گاز فلفل به صورت این روحانی، او به صورتی اهانت آمیز دستگیر شد.

همچنین محمدناظری از فعالان مدنی-دانشجویی نیز دستگیر شد.

بیش از ۵۰نفر در جریان این درگیری‌ها بازداشت شده‌اند که به محض دریافت اطلاعات بیشتر اسامی آن‌ها منتشر خواهد شد که چهار نفر از آن‌ها از جمله خسرو خالقی عکاس خبرگزاری مهر و یکی از روزنامه‌های اصفهان، خبرنگار هستند.

خبرهای رسیده حاکی از آن است که در پی این اتفاق، مردم اصفهان به سمت بیت آیت‌الله طاهری اصفهانی که علی‌رغم اصرار ایشان بر حضور در این مراسم برخی نیروها با محاصره خودروی ایشان در اتوبان خیام مانع از حضور امام جمعه مستعفی و محبوب اصفهان در مسجد سید شده‌اند حرکت کرده‌اند و هم‌اکنون جمعیت زیادی مقابل بیت این یار صادق و راستین امام راحل حضور دارند و گارد ویژه نیز حضور پررنگ در اطراف بیت آیت‌الله طاهری دارد.

خبرهای تکمیلی دریافتی حاکی از آن است که عده‌ای از حاضران در جلوی بیت آیت‌الله طاهری توانسته‌اند وارد بیت یار امام شوند.

آیت‌الله سیدجلال‌الدین طاهری اصفهانی در جمع این افراد با چشمانی اشک‌آلود گفت:� من از مردم دعوت کردم بیایند و از اینکه شنیدم برای مراسم ترحیم یک مرجع تقلید اینگونه برخورد کرده‌اند، بسیار متاسفم.�

یار صدیق امام راحل افزود:�از ۶ مسیر مختلف برای حضور در مسجد سید اقدام کردم که همه مسیرها را یکی یکی بستند.�

وی خاطر نشان کرد:�با اینکه می‌دانستم در مسجد سید آنگونه درگیری است برای حضور و همراهی مردم درنگ نکردم ولی همه راه‌ها را بستند.�

وحشیگری نیروی انتظامی و بسیج خیابان مسجد سید اصفهان 2 دی .


دکتر شریعتی انسان ها را به چهار گروه زیر دسته بندی کرده است:



دسته اول :آنانی که وقتی هستند هستند ، وقتی که نیستند هم نیستند. عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

دسته دوم :آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هم نیستند. مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان فرقی نمیکند.

دسته سوم : آنانی که وقتی هستند هستند ، وقتی که نیستند هم هستند. آدم‌هایی هستند. معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

دسته چهارم : آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هستند. شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.